Δύσκολο να σκηνοθετήσεις Σαίξπηρ. Ακόμα δυσκολότερο να σκηνοθετήσεις Σαίξπηρ για ειδικό κοινό, για παιδιά και εφήβους. Με το διαρκές στοίχημα των έργων του Σαίξπηρ, τόσο οι σκηνοθέτες όσο και οι ηθοποιοί αναμετριούνται συνεχώς σε παγκόσμια κλίμακα. Το ανέβασμα όμως σαιξπηρικών έργων για το κοινό των εφήβων και των παιδιών είναι μια επιπλέον πρόκληση. Τι κάνεις σε επίπεδο μετάφρασης και διασκευής, πώς προσεγγίζεις τον λόγο και τις πράξεις, τα νοήματα, πώς χειρίζεσαι την πολυτοπικότητα και τις εναλλαγές των προσώπων, τον σκηνικό χρόνο, με τι τρόπο ξεκλειδώνεις πτυχές του έργου; Αυτά και τόσα άλλα ενεργά ερωτήματα έρχονται να εγκατασταθούν σε μια παράσταση για το εφηβικό-παιδικό κοινό, ιδίως μάλιστα όταν πρόκειται για κάποιο έργο του κλασικού ρεπερτορίου.
Από τα έργα του Σαίξπηρ που τα τελευταία χρόνια έχουν αποτελέσει τη βάση για τέτοιου είδους παραστάσεις είναι το «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας». Πώς θα μπορούσε να είναι και αλλιώς, μια και ο Σαίξπηρ στο συγκεκριμένο έργο του πλάθει κόσμους παράλληλους, κόσμους ονειροφαντασίας, με ξωτικά, μαγικά φίλτρα αγάπης, τη φύση, την αρχαιότητα, αλλά και δροσερούς, νεανικούς έρωτες, όλα σοφά πλεγμένα και ορισμένα να έχουν ένα ευτυχισμένο τέλος. Φυσικά και η περίπλοκη ανθρώπινη συμπεριφορά, οι σκοτεινές πλευρές και τα κίνητρα των ανθρώπινων πράξεων, η τύχη ή η ατυχία είναι όλα παρόντα. Όμως το παιχνίδι του έρωτα, των μεταμφιέσεων και των παρεξηγήσεων καθιστά το έργο ελκυστικό για την παρουσίασή του σε μικρότερες ηλικίες. Το αποτέλεσμα βέβαια δεν είναι πάντα το αναμενόμενο και, έχοντας όλα αυτά κατά νου, η ομώνυμη παράσταση της ομάδας Εταιρεία Θεάτρου Θέση σε σκηνοθεσία Μιχάλη Σιώνα, στο θέατρο Θησείον - Ένα θέατρο για τις Τέχνες, αποτέλεσε μια ευχάριστη εμπειρία με τα θετικά της αλλά και με τις σποραδικές αδυναμίες της.
Οι ηθοποιοί της ομάδας (Τρυφωνία Αγγελίδου, Διαμαντής Αδαμαντίδης, Αχιλλέας Αναγνώστου, Γιάννης Σαμψαλάκης, Μαρία Χάνου) μας εισάγουν χωρίς πολλές περιστροφές και με ταχύτητα βίντεο κλιπ στην ουσία του έργου. Με λίγη ίσως παραπάνω βιασύνη στην εκφορά του λόγου, η παράσταση απαιτεί εγρήγορση από την πλευρά του κοινού. Όσο προχωράει η σκηνική εξέλιξη αναδεικνύεται το χιούμορ και η οξυδέρκεια στον χειρισμό του σαιξπηρικού δυναμικού. Στον άδειο χώρο του Θησείον, με το εμφανές μπετόν και τη λευκή χρωματική ηγεμονία, με τα φώτα πλακάτ και χωρίς φαντασμαγορία, η ομάδα κατορθώνει να επικοινωνήσει με το κοινό, εμπλουτίζοντας την παράσταση με αστεία, μουσική και φωνητική ποικιλότητα, νεανικό παλμό και την αισθητική των κόμιξ. Η διακειμενικότητα μεταξύ της παραμυθιακής συνθήκης και της δικής μας καθημερινότητας λειτουργεί καλά, ενώ δεν λείπουν οι στιγμές που νομίζεις ότι παρακολουθείς δρώμενο Def Poetry. Το παιχνίδι της εναλλαγής των ρόλων και των διαθέσεων (με τη διανομή των ρόλων να είναι πολύ εύστοχη), η σύνθεση πολλών τόπων, το στοιχείο του μπουρλέσκ, αλλά και η κινησιολογία στο ύφος του βωβού κινηματογράφου εμπλουτίζουν την παράσταση και ευαισθητοποιούν το νεανικό κοινό. Η χρήση της ειρωνείας και ο σαφής προσανατολισμός σε μια σχολιαστική, μετασαιξπηρική παραστασιακή συνθήκη είναι στοιχεία πολύ ενδιαφέροντα που η ομάδα μπορεί να εξελίξει και να τα χρησιμοποιήσει και σε άλλες παραστάσεις έργων του Σαίξπηρ. Η απόλυτη λιτότητα στα κοστούμια και τα αξεσουάρ ίσως καθιστά την παράσταση περισσότερο εργαστηριακή, αλλά από την άλλη βοηθά στην εστίαση του βλέμματος στην υποκριτική.
Σε μια παράσταση που απευθύνεται κυρίως σε έφηβους και σε προέφηβους και όχι τόσο σε μικρά παιδιά, βρίσκει κανείς την ευχαρίστηση να ξαναανταμώσει με τον Σαίξπηρ.
