Οι τρεις συλλαβές
Χωρίς φτερά ο άνεμος
Άρχισε να φυσάει
Κοιμούνται τ’ άστρα τ’ ουρανού
κοιμάται το φεγγάρι
Ο άνεμος ορέγεται
της θάλασσας τη χάρη.
Ήταν ένα μικρό καράβι
το κούναγε ο άνεμος
να πάει παραπέρα.
Εδώ είναι το σπίτι μου
πιο δίπλα απ’ το βραχάκι
ταξίδι δεν εγνώρισα
έλεγε το καράβι.
Τα κύματα το μάλωναν
και το ταρακουνούσαν.
Και πέρασαν πολλοί καιροί
και κάθισε η αρμύρα
τα ψάρια το ξεσπίτωσαν
του μάγεψαν τον νου του
κι εκείνο έμεινε εκεί
μες στου βυθού το βάθος.
Ζωή του ήταν ο άνεμος
και σπίτι του ο αέρας
Το σπίτι του στον άνεμο
ζωή του στον αέρα.
(Σε όλες τις φωτογραφίες
φαίνονται τα δυνατά του χέρια
κρατούν τον άνεμο
και το αμίλητο νερό)
(Σε όλες τις φωτογραφίες
φαίνεται ο άνεμος
αφήνει και τις τρεις συλλαβές του
πάνω στο τραπέζι)
Μια μέρα αξημέρωτη
πέρασε από μπροστά του
αλλόκοτος ο άνεμος
του σήκωσε τα μάτια
Και είδε πάνω απ’ το νερό
ετούτο να συμβαίνει
Στην επιφάνεια του νερού
ρηχά, κοντά στα δέντρα
η Άνοιξη ανέμελα πλενόταν
στο λιβάδι.
Κι ήρθε ο αέρας απαλά
και έδιωξε τον ήλιο.
Ο άνεμος στα μάτια της
έμεινε λυπημένος
και να ξεφύγει αρνήθηκε
ήταν παγιδευμένος.
Τις νύχτες έξω απ’ την πόρτα της
κούρνιαζε ο αέρας.
Κι αυτή που τον αρνιότανε
κι αυτή τον αγαπούσε.
Και όταν πια του άνοιξε
του είπε πικραμένη
Σαν τον καπνό θα με σκορπίσεις
και θα μ’ αγκαλιάσεις
Ας είσαι ελαφρύς, εσύ, αέρα
που θα με σκεπάσεις.
Με τα φτερά της Άνοιξης
Ο άνεμος Πετάει
Και μες στο βάθος του βυθού
Έπαψε να φυσάει.
Μαρία Κούρση
