Αγρός, όπως άνθρωπος δηλαδή.
Θυμόμαστε τη νύχτα του θερινού ηλιοστασίου
ένα σθένος, μια λάμψη: η καρτερία
στο βάθος του κάμπου
όπως υπόσχεση για εδραίωση των καρπών
κανένα όνειρο, μα κανένα όνομα στην τύχη
κανένας δρόμος πια μέσα στην ανέχεια
χωρίς φάρμακα χωρίς ρούχα και τσιγάρα
της κάθε μέρας ο ρυθμός ένα σπασμένο αγγείο.
Κι όπως το χωράφι έχει τα όριά του
και τα πουλιά να το τρυγούν
όποτε ο καιρός φιλέψει φρούτα και νερό
έτσι κι εμείς μαθαίνουμε
ξεχνάμε και μαθαίνουμε πάλι από την αρχή
ισότητα, γαλήνη και μουσική.
Γιώργος Βέης
