Ας αφήσουμε κατά μέρος τις ασκήσεις φαιδρότητας στις οποίες επιδίδεται με αξιοσημείωτη πυκνότητα (και μεγάλη, ομολογουμένως, επιτυχία) ο αρχηγός της Ν.Δ., Κυριάκος Μητσοτάκης. Ας αφήσουμε επίσης κατά μέρος - παρ’ ότι πρόκειται για σοβαρότατο θέμα - την εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα, παρδαλή αντιπολίτευση με την οποία πορεύεται η ΝΔ και η οποία δεν ορρωδεί και δεν διστάζει μεταξύ υποτελούς φόβου στον «ξένο παράγοντα» (περίπτωση έκτακτης σύνταξης στους μυριοπαθημένους χαμηλοσυνταξιούχους) και λαϊκίστικου πανικού που εκδηλώνεται με ακραία αμετροέπεια (περίπτωση ΦΠΑ για τους νησιώτες λόγω προσφυγικού προβλήματος).
Ας αφήσουμε κατά μέρος την οικειοθελή και με πολλές φανφάρες παγίδευση χωρίς επιστροφή σε αιτήματα που όλο και ξεχειλώνουν, με αποτέλεσμα άλλοτε να πνίγονται στα βροντώδη χάχανα του διαδικτύου (περίπτωση «παραιτηθείτε», περίπτωση «φύγετε», περίπτωση - αμίμητη - προσπάθειας για δημιουργία κινήματος κατσαρόλας) κι άλλοτε να γίνονται μέγγενη όπως το αίτημα για πρόωρες εκλογές, αίτημα αντάξιο ενός μικρού τυμπανιστή με τρία πανεπιστημιακά πτυχία (από Χάρβαρντ και βάλε) που δεν κατάφερε να μάθει στοιχειώδη ορθογραφία. Ας τα αφήσουμε κατά μέρος. Και αυτά και άλλα πολλά. Άλλωστε, καθόλου δεν με χαλάει όλη αυτή η οπερατική παράσταση που καμώνεται την οργή και σκίζει τα ιμάτια της για το δίκιο με τη «συμφωνία αλήθειας». Μακάρι να ολοφύρεται η Ν.Δ. και να σκίζει με μεγαλύτερη μανία τα ιμάτια της γιατί έτσι φαίνεται πως κάτω από τα (πολυτελέστατα) σκισμένα ιμάτια (ενίοτε και χρυσοποίκιλτα και βαρύτιμα άμφια), χάσκει η απειλητική πρόθεση μιας λυσσασμένης επέλασης της βαρβαρότητας. Χάσκει ο αφρισμένος νεοφιλελευθερισμός, ο κατοικημένος από αριθμούς και ακατοίκητος από ανθρώπους. Αυτός ο δύστοπος πλανήτης στον οποίο διακαώς επιθυμούν κα κατοικήσουμε οι «αγαθοί» ιέρακες της Ν.Δ., με τα χαρτιά των απολύσεων έτοιμα και υπογεγραμμένα, με τους νόμους παράδοσης της κοινωνίας και της πολιτικής στη θεότητα της αγοράς που όλα τα ρυθμίζει, ήδη ψηφισμένους. Την στιγμή περιμένουν. Κι όσο δεν έρχεται αυτή η στιγμή, παρ’ όλη την χυδαιότητα υποστήριξης από το τεράστιο, πολύπλοκο και πολυπλόκαμο σύστημα χειραγώγησης συνειδήσεων και διαπαιδαγώγησης σε χυδαιότοκες προσδοκίες, τόσο και αφηνιάζουν περισσότερο.
Είναι όμως αυτή η χυδαιότητα στην οποία πρέπει να σταθούμε και να μην την αφήσουμε κατά μέρος γιατί είναι πολλαπλά δηλωτική όχι μόνο των προθέσεων, αλλά και του ήθους αυτών των προθέσεων.
Λοιπόν: όταν αντλείς τα πολιτικά σου επιχειρήματα, περιπίπτοντας διαρκώς στο ίδιο «αμάρτημα» (με πρόσφατη περίπτωση την υπόθεση με το ιατρείο της Όλγας Γεροβασίλη, πρόσφατη αλλά δυστυχώς - εξ όσων συνάγονται από τη μέχρι τώρα πορεία της Ν.Δ. - όχι και τελευταία), στο «αμάρτημα» δηλαδή να αναμασάς τη φασίζουσα «αλήθεια» από μια δημοσιογραφία που κινείται με ευκολία σε όλο το φάσμα μεταξύ δημοσιογραφικής αναξιοπρέπειας και δημοσιογραφικής αλητείας (που δεν διστάζει να ζητήσει «συγγνώμη» προκειμένου να συνεχίσει ατιμώρητη - χάριν της ελευθερίας της άποψης - το ίδιο καταστροφικό της έργο), όταν αντλείς πολιτικό επιχείρημα από την φαιά ασυδοσία, τότε κάτι σάπιο υπάρχει στον πυρήνα της πολιτικής σου ύπαρξης. Όταν θεωρείς ότι η αποφορά σου αποφέρει κέρδη, τότε είσαι μέρος της σαπίλας από όπου βγαίνει αυτή η αποφορά. Έχεις την μορφή του τέρατος που θα έλεγε και ένας Δεξιός - κατά δήλωσή του - ένας κορυφαίος πολίτης αυτής της χώρας, που αηδίασε όσο κανείς, ίσως, άλλος με την αηδία (και την ανθρωπιστική ακηδεία) του κοινωνικού και πολιτικού φασισμού, ο Μάνος Χατζιδάκις. Έχω την ταπεινή άποψη ότι η προσχώρηση στην βαριά χυδαιότητα, υπερακοντίζεται μακράν, ακόμα και από αυτό το «κλείσιμο» του χαλύβδινου ματιού στους φαιοχίτωνες των ημερών. Γιατί η πυκνότητα των επαναλήψεων δείχνει ότι στον βαθύ πυρήνα τη Ν.Δ., βράζει το ζέον υλικό μιας σκοτεινής ηθικής που - κακώς - νομίζαμε ότι την έχουμε αφήσει πίσω μας για πάντα. Μέγα λάθος. Και η ηγεσία της Ν.Δ. φροντίζει ώστε να αποδειχτεί πόσο λάθος είναι ο εφησυχασμός. Γιατί βέβαια (και αξίζει τον κόπο να το επαναλάβουμε για μια ακόμα φορά), δεν είναι ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα. Αντιθέτως, τα μέσα είναι εκείνα που δείχνουν την ποιότητα του σκοπού. Και η ποιότητα του σκοπού της Ν.Δ. που είναι η εξουσία παντί τρόπω, πάσχει βαρύτατα. Και τουλάχιστον εμένα μου προκαλεί τρόμο.
Και πώς να μην μου προκαλέσει, όταν ένα κόμμα - με εξαιρετικά βεβαρυμένο παρελθόν βίας σε όλα τα ηθικά, αισθητικά και λογικά επίπεδα - που αξιώνει να γίνει κυβέρνηση δημοκρατικού κράτους, δεν βρήκε να πει ούτε μισή κουβέντα υπεράσπισης στον οχετό βαρβαρότητας που υπέστη αυτές τις μέρες η Κωνσταντίνα Κούνεβα. Ένας άνθρωπος βαριά τραυματισμένος από σκοτεινές (και αόρατες) εργοδοσίες. Τσιμουδιά. Μούγγα. Τίποτα για τον απάνθρωπο διασυρμό. Για τον δημοσιογραφικό (και άλλο) κανιβαλισμό. Ναι. Υπάρχει πολλή σάπια σιωπή στον πυρήνα της Ν.Δ. Ούτε και τότε με τον διασυρμό των οροθετικών γυναικών από τον Λοβέρδο είχε πει κάτι. Αυτό το «κάτι» που απουσιάζει, είναι που εμένα μου προκαλεί τρόμο. Αυτό το «κάτι» που προέρχεται από το μεγάλο κόμμα μιας ερημωτικής πολιτικής στο οποίο έχει προ πολλού προσχωρήσει η Ν.Δ. και του οποίου αποτελεί μέρος, αλλά σε καμία περίπτωση το όλον. Και το κόμμα αυτό λέγεται ανεργία παντί τρόπω. Επειδή λέγεται απάνθρωπα κέρδη πάσει δυνάμει. Και το κόμμα αυτό λέγεται ποδοπάτηση ανθρώπινων δικαιωμάτων, επειδή λέγεται δρεπανηφόρο δικαίωμα των αριθμών επί των ανθρώπων. Και το κόμμα αυτό λέγεται υποτέλεια επειδή και το ελάχιστο πετάρισμα μιας ελπίδας πανικοβάλλει την ώρα Γκρήνουιτς των χρηματιστηρίων που είναι κοινή σε όλα τα μήκη και πλάτη του έξω και του έσω κόσμου και μετριέται με εκατόμβες αθώων θυμάτων και με καταστροφή του αθώου πλανήτη, που λέγεται γη.
Α, ναι. Με τρομάζει το μεγάλο κόμμα της αγριότητας στο οποίο, ως ταπεινότατο μέλος, ανήκει η Ν.Δ.
