Αν κάποτε στην αυγή του 20ού αιώνα το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα δεν απαντούσε «με το έθνος» στο δίλημμα «με το έθνος ή με την τάξη», ίσως ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος (αυτό το πελώριο τερατώδες σφαγείο που σφράγισε τον χαρακτηρισμό της Ευρώπης ως «σκοτεινής ηπείρου») να είχε αποφευχθεί.
Ωστόσο η Ιστορία -γνωστό τοις πάσι- δεν προχωράει με τα «αν», αλλά με τα γεγονότα. Και ο κόσμος που έχουμε στα χέρια μας είναι ο μοναδικός που μπορούμε να έχουμε. Ωστόσο η διαρκώς και αενάως συσσωρευμένη γνώση, που δημιουργεί όλο και νέες ποιότητες ανακατάληψης του παρελθόντος, σαφώς και μας επιτρέπει σήμερα να έχουμε σαφέστερη άποψη περί του τι εστί «έθνος» (έχοντας υποστεί τα μύρια όσα προσκειμένου να μάθουμε «τι εστί βερίκοκο»), πως αναδύθηκε (και πώς, σε πολλές περιπτώσεις, κατασκευάστηκε) αυτή η έννοια στον ιστορικό ορίζοντα. Και σε εντόπιο και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Είναι εντυπωσιακή μάλιστα η ομοιότητα των επιχειρημάτων περί της μεταφυσικής αξίας του «έθνους», η οποία παρουσιάζεται απανταχού της γης σε περιπτώσεις ολοκληρωτικών καθεστώτων, έναντι των εχθρών αυτού του υπερούσιου «έθνους». Το ζήσαμε τραγικά στον τόπο μας, αλλά φυσικά δεν είμαστε οι μόνοι. Τα εθνικά κράτη είναι η πραγματικότητα της υφηλίου. Επομένως υπάρχουν μυριάδες παραλλαγές της επιβολής του έθνους επί της τάξης.
Διότι η καταγωγική «αμέλεια» του σύγχρονου «εθνικού» συγχρωτισμού, αυτού του διπλανού μας «υπέρ πάντων», στον οποίο τόσοι πολλοί ομνύουν και άλλοι τόσοι κλείνουν ευλαβικά το γόνυ (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε, προπάντων οικογένειες που παχύνθηκαν υπηρετώντας το «έθνος», ένα έθνος στα μέτρα της τάξης τους, φροντίζοντας να ασφαλίσουν εαυτούς και αλλήλους τραβολογώντας στα δικαστήρια τους αντεθνικούς υπερασπιστές της δικής τους τάξης), αυτή λοιπόν η καταγωγική αμέλεια ξεχνά λόγω επιλεκτικής μνήμης ότι το έθνος έχει την καταγωγική, επίσης, ατέλεια να αποτελείται από τάξεις.
Και ότι σήμερα, κι αφού χρειάστηκαν ποτάμια αίματος, ωκεανοί οχετών φτιαγμένοι από ναζισμούς, δισεκατομμύρια, ναι δισεκατομμύρια ανθρώπινες ζωές και ανείπωτες φυσικές καταστροφές που στερούν τον πλανήτη από τους φυσικούς του χρήστες (χρήστες και όχι αιώνιους ιδιοκτήτες), γνωρίζουμε ότι λέγοντας έθνος εννοούμε τις τάξεις που το αποτελούν. Γνωρίζουμε ότι όπου ακούς «έθνος» έτσι γενικώς και αορίστως μυρίζει ανθρώπινο κρέας (για να παραφράσουμε και τον Οδυσσέα Ελύτη).
Πόσο «έθνος» για παράδειγμα κρύβει η πρακτική του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών (εφεξής ΣΕΒ) να υπονομεύει διαρκώς... και διακαώς, με απόλυτη ταξική συνέπεια, τις προσπάθειες της κυβέρνησης, για να μην πούμε για όσα πίσω από κλειστές πόρτες ζήτησε (και πήρε) από τους «αλλοεθνείς» πιστωτές εις βάρος του «έθνους» στο οποίο ανήκει. Ο ΣΕΒ και τα μέλη του. Πόσο ανήκουν στο συνανοίκειν αυτής της δόλιας της πατρίδας για την οποία τόσο καίγεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που σαφώς ανήκει στο ταξικό τους «έθνος» όπως και οι συν αυτώ, από Εκκλησία μέχρι τους σκοτεινούς θυλάκους της Αστυνομίας, της Δικαιοσύνης, αλλά και τους ακόμα πιο σκοτεινούς...
Πόσο «έθνος» κρύβει αυτό το μαύρο συνονθύλευμα, το φτιαγμένο από την κινούμενη άμμο των ταξικών προταγμάτων μιας τάξης που προφανέστατα νικάει -αυτό ας μην το ξεχνάει κανένας και προ παντός η Αριστερά των απαράβατων πεποιθήσεων με τα χειρουργικά γάντια της απολυμασμένης ιδεολογίας- μιας τάξης που νικάει παντού υπό το πρόσχημα πια της έννοιας του «έθνους».
Διότι αυτή η έννοια, που οπωσδήποτε αποτέλεσε σχήμα εμβρυουλκό της Ιστορίας και βοήθησε στην εξέλιξή της, κατάντησε πρόσχημα. Στον καιρό της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίου, μαζί με την ελεύθερη δυστυχία εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπινων υπάρξεων ανά τον πλανήτη, στον καιρό των φορολογικών παραδείσων μαζί με την κόλαση και την ταπείνωση της ανεργίας, στον καιρό που οι εξοβελισταίοι άνθρωποι θανατώνονται -απανταχού της γης- με ρυθμούς απείρως ταχύτερους από όλα τα Άουσβιτς μαζί, τον καιρό όπου τι 1% χειρίζεται τον πλανήτη εις βάρος του υπόλοιπου 99%, όπως ούτε οι Ναζί εις βάρος των ασθενέστερων, αχρείως το τόλμησαν, είναι κατάντια και ντροπή η έννοια του «έθνους».
Είναι ντροπή για το πνιγμένο έθνος των παιδιών που ξεκίνησαν από το άγριο τίποτα του πολέμου ενός «έθνους» χρηματιστών και εμπόρων για να φτάσουν στο πουθενά της ζωής τους, στα έγκατα μιας μεσίστιας θάλασσας που ονομάζεται Μεσόγειος. Η έννοια του «έθνους», αυτού του έθνους του ΣΕΒ και του Κ. Μητσοτάκη είναι το λερό παραβάν για να κρύψει το έθνος των ανέργων, το έθνος των παραζαλισμένων από την πτώση, το έθνος εκείνων που προσπάθησαν τη ζωή τους με γαλήνη και εντιμότητα, που δεν έστερξαν στις ατιμίες νομίζοντας ότι αυτό αρκεί.
Τίποτα δεν είναι αρκετό στο αδηφάγο «έθνος» που στηρίζει την ισχύ του στους Λωτοφάγους των τάξεων. Επειδή βέβαια γνωρίζει ότι αυτό που ονομάζουμε «πάλη των τάξεων» δεν είναι μια αδιατάρακτη οχυρωματική γραμμή αμετακίνητων συγκρούσεων. Γνωρίζει ότι οι γραμμές της ταξικής πάλης έχουν μετακινηθεί από τα ορύγματα του 1ου Παγκόσμιου Πολέμου στα χαρακώματα των χρηματιστηρίων.
Γνωρίζει ότι το έθνος, η έννοια του «έθνους» βρίσκεται στο Χαλέπι και στη Μοσούλη και στο Αφγανιστάν και όπου χρειαστεί να μετακινηθεί το «έθνος» της δολοφονικής μυθολογίας που κατασκευάζει νεκρούς ως δομικά υλικά (και μόνον υλικά) της σύγχρονης «Κοινωνίας των Εθνών».
Τη θυμάται κανείς; Ήταν ο Οργανισμός που προέκυψε από το σφαγείο του 1ουΠαγκοσμίου Πολέμου για να θωρακίσει την Ειρήνη. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) ήρθε μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο μετά την Χιροσίμα. Ένα απόλυτα ταξικό ερείπιο. Του «έθνους». Αυτό το ερείπιο που ακόμα γεννάει τέρατα της Ιστορίας. Δηλαδή τέρατα της υποταγής.
