Συνιστά φασιστικό φαινόμενο ο κάθε είδους τιμωρητικός (και πολλές φορές εκδικητικός) διαχωρισμός εις βάρος ασθενέστερων πληθυσμιακά ομάδων ή ασθενέστερων ως προς τη γενική νοοτροπία απόψεων (τρανταχτό παράδειγμα το πόσος -και με αίμα- αγώνας χρειάστηκε από τις γυναικείες οργανώσεις ώσπου να κατακτηθεί το δικαίωμα της ψήφου∙ ο αγώνας για ισότητα μισθών και άλλων δικαιωμάτων συνεχίζεται). Συνιστά φασιστικό φαινόμενο η βαρβαρότητα εις βάρος των πιο ρημαγμένων ανθρώπων σε ένα κοινωνικό και οικονομικό σύστημα που μοιάζει να τρέφεται από τις λάσπες του και να ζει από τον ωμοφαγικό κανιβαλισμό των εύκολων θυμάτων του. Είτε πρόκειται για το παγκόσμιο εμπόριο των πολέμων που δημιουργούν εκατομμύρια ανθρώπους «που περισσεύουν», είτε πρόκειται για καταστάσεις των διπλανών μας προσώπων (και όχι «ατόμων», άλλη φρικτή ονοματοδοσία φασιστοειδών διαχωρισμών) που τις προσπερνάμε, λες και πρόκειται για καταστάσεις που συμβαίνουν σε κάποιο ετερότοπο ενός παράλληλου σύμπαντος. Αποποιούμενοι της ευθύνης... Από κει και ύστερα, είναι εύκολο να επικρατήσει η φρικώδης γενίκευση και η εξισωτική νεκρώσιμη νυκτωδία μιας κοινωνίας που κουράστηκε περνώντας από την κόπωση της ικανοποίησης στον πανικό της απώλειας ενός δανεικού (και αχρείαστου) παραδείσου και τώρα παρακολουθεί με μάτι γλαρό και δάχτυλο υψωμένο τα τεκταινόμενα, δείχνοντας μια άκρως επικίνδυνη καθολικότητα ενοχής των άλλων. Και μια καθολική εχθρότητα, από όπου βέβαια απουσιάζει ο κυριότερος εχθρός, ο εαυτός - εχθρός, ο αήττητος εχθρός, ο φορέας των φοβερών αήττητων αιτημάτων και θελήσεων είτε ατομικών, είτε συλλογικών (χωρίς το «ένδον σκάπτε»), αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Μια ιστορία όμως που αφήνει τις πόρτες της Δημοκρατίας ορθάνοιχτες στους μικροφασισμούς της καθημερινότητας και στους μεγάλους «διαφανείς» φασισμούς. Τους φασισμούς ενός διαφανούς φαιού που σου επιτρέπει να κοιτάξεις από την άλλη πλευρά, ξεχνώντας ότι «άλλη» πλευρά δεν υπάρχει. Όλα βρίσκονται εδώ, όλα γίνονται εδώ, όλα γίνονται μαζί με εμάς και κάθε προσπάθεια διαχωρισμού συνιστά φασιστικό φαινόμενο. Συνιστά ταπεινωτικό γεγονός για την κοινωνία, τη Δημοκρατία και τον καθένα ξεχωριστά. Συνιστά γεγονός που μυρίζει σάπιο μυαλό και σάπια ψυχή. Και είναι σ’ αυτό το περιβάλλον που επωάζεται ο αληθινός, ο ξεκάθαρος φασισμός ο οποίος απειλεί να ξεσπάσει πάνω στα κεφάλια μας.
Ας επιχειρήσουμε να θυμηθούμε τα περίφημα λόγια του αντιναζί πάστορα Μάρτιν Νίεμιλερ (1892-1984) και ίσως καταλάβουμε κάτι: «Πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές, αλλά εγώ δεν ήμουν κομμουνιστής και έτσι δεν μίλησα. Μετά ήρθαν για τους σοσιαλιστές και τους συνδικαλιστές, αλλά εγώ δεν ήμουν τέτοιος και έτσι δεν μίλησα. Ύστερα ήρθαν για τους Εβραίους, αλλά εγώ δεν ήμουν Εβραίος και έτσι δεν μίλησα. Και όταν ήρθαν για μένα δεν είχε μείνει κανείς για να μιλήσει».
Αυτό είναι το αποτέλεσμα των φασιστικών διαχωρισμών: Να μη συμπάσχεις και γι’ αυτό να αγωνίζεσαι εναντίον των διαχωρισμών, αλλά να αναστενάζεις ανακουφισμένος που δεν είσαι ένας από τα θύματα. Ξεχνώντας ότι από τον αναστεναγμό σου μαυρίζει ο κόσμος και ότι γίνεσαι (ανεπαισθήτως στην αρχή και ραγδαίως κατόπιν) ένας από εκείνους που πρώτα φτιάχνουν και ύστερα κυνηγούν τα θύματα που δημιούργησαν. Αλλιώς δεν επιζεί ο φασισμός. Ο στεναγμός λοιπόν της δικής σου ανακούφισης είναι η ζείδωρος πνοή του.
Φασισμός είναι να ξεχνάς τις οροθετικές γυναίκες (η δίκη τους ξανάρχισε την περασμένη Τρίτη) που διαπόμπευσε ο Λοβέρδος το 2012 για προεκλογικός λόγους (ενεργοποιώντας τη χυδαία και φασιστική διάταξη 39Α, νόμου του 1940, την οποία οριστικά κατάργησε η σημερινή και πολλαπλώς βαλλόμενη εξ αριστερών κυβέρνηση), που, εκτός των άλλων, οδήγησε στην αυτοκτονία μίας από αυτές, και πολύ περισσότερο φασισμός είναι να λες «καλά τους έκαναν». Τότε έχεις ήδη μολυνθεί από τον φοβερό ιό που ρημάζει και ακινητοποιεί «τα σπλάχνα και τη θάλασσα» του έσω ανθρώπου. Φασισμός είναι να εμποδίζεις το ασυνόδευτο προσφυγάκι να μάθει γράμματα, να μάθει την αλφαβήτα της χαράς για να μη μολυνθούν τάχα τα παιδιά σου. Που εσύ ήδη έχεις αρχίσει να μολύνεις με τον ιό των διαχωρισμών. Φασισμός είναι να κοροϊδεύεις, να οικτίρεις και να εγκληματείς εις βάρος του ομοφυλόφιλου, του παρενδυτικού, του όποιου Άλλου και να τον εμποδίζεις κυριολεκτικά, αλλά κυριολεκτικά, να ζει. Φασισμός είναι η παραγωγή αυτής της πελώριας απελπισίας εις βάρος όσων δεν έχουν τη δυνατότητα της ίσης αντιπαράθεσης επιχειρημάτων. Και βεβαίως είναι καλός αγωγός του φασισμού εκείνος που δεν μιλάει γιατί δεν είναι από τους «άλλους». Εκείνος που δεν είναι μετανάστης, εκείνος που το παιδί του δεν πνίγηκε στο Αιγαίο, εκείνος που δεν τον απέλυσαν, εκείνος που δεν είναι μουσουλμάνος, εκείνος, εκείνος...
Αυτό το πράγμα δεν έχει τελειωμό. Όπως και η φασιστική κάθοδος στον Άδη. Πάντα θα υπάρχει, από τη στιγμή που θα μπει στη ζώνη του λυκόφωτος ακόμα ένας «εκείνος» που δεν θα είσαι εσύ. Ακόμα ένας «εκείνος» που πάνω του θα ακονίζεις το λεπίδι της σιωπής σου. Ή στα πεζοδρόμια, κατά πώς λέει και μια κατάμαυρη ψυχή που έχει χοντρά τραβήγματα με τη Δικαιοσύνη.
Θέλω να πω ότι η σιωπή σου είναι η ξιφολόγχη του Μιχαλολιάκου. Θέλω να πω ότι η σιωπή σου είναι ο ξιφοδόχος μικροαστικός φόβος που καλλιεργεί ο Λοβέρδος διαχωρίζοντας την υγεία σε καλή και κακή, την αρρώστια σε καλή και κακή, εξοβελίζοντας την περιθωριοποίηση στον τόπο όπου δεν υπάρχει έλεος. Αλλά χωρίς έλεος και επιείκεια κοινωνία δεν υφίσταται. Υφίσταται ο «υγιής» φασισμός μια άρειας «υγείας». Οικονομικής, εργασιακής, εθνικής, σεξουαλικής, θρησκευτικής, φυλετικής. Και όλο θα περισσεύουν οι «εκείνοι». Και όσο περισσότεροι γίνονται, τόσο θα λιγοστεύει ο εαυτός σου, ο τόπος του «εγώ» μέσα στο «εμείς». Ώσπου στο τέλος δεν θα υπάρχει μήτε τόπος μήτε «εγώ». Θα έχεις γίνει ακόμα ένας «εκείνος» και δεν θα υπάρχει κανένας «Άλλος» για να κρατηθείς. Επειδή αυτή η σιωπή είναι ντυμένη στα φαιά.
