Live τώρα    
20°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Αίθριος καιρός
20 °C
18.2°C22.0°C
1 BF 47%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
18 °C
14.7°C21.2°C
2 BF 57%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
17 °C
16.0°C19.4°C
2 BF 63%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
20 °C
18.8°C21.5°C
1 BF 61%
ΛΑΡΙΣΑ
Ελαφρές νεφώσεις
15 °C
14.9°C18.4°C
2 BF 63%
Υπάρχει λόγος / Δεν περισσεύει τίποτα
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Υπάρχει λόγος / Δεν περισσεύει τίποτα

«ήτανε λάθος» ο άνεμος που σήκωσε σημαίες

-τώρα οι σημαίες κείτονται στα καταστατικά

οι λέξεις που ’βαζαν φωτιά γίνονται πάλι λέξεις

Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος

Στα συνέδρια της Αριστεράς, είμαστε όχι απλώς ίσοι, είμαστε και, κατά κάποιον τρόπο, όμοιοι, επειδή στα συνέδρια υπάρχει η όσμωση της κοινής συνείδησης. Ή όχι; Στα συνέδρια της Αριστεράς ερχόμαστε για να δώσουμε όχι για να πάρουμε κάποια θέση ομαδάρχη σε φράξια ή κανονικού διευθυντή στο Δημόσιο. Στα συνέδρια της Αριστεράς, ο βαθύς βυθός είναι καμωμένος από ανθρώπους που δεν έρχονται από τις εξοχές, αλλά από τη βαριά μηχανουργία των ελπίδων. Στα συνέδρια της Αριστεράς, η μνήμη δεν είναι ζατρίκιο για να εμφανίζεται κάθε φορά που η άποψη λιποψυχά μπροστά στο άγριο σθένος της πραγματικότητας. Όσο κι αν το συνέδριο είναι άδειο από τη φυσική απουσία απόψεων, ο χώρος χρειάζεται να γεμίσει από την άλλη σιωπή ενός ποιήματος. Δεν είναι παίξε - γέλασε. Αυτό το ποίημα με τη σιωπή του είναι που φτάνει ώς εδώ και φτιάχνει το έδαφος (το αληθινό έδαφος) όπου πατάει το συνέδριο της Αριστεράς. Γιατί στα συνέδρια της Αριστεράς υπάρχουν αγρυπνίες που είναι φτιαγμένες από αίμα∙ κι αυτές τις αγρυπνίες κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τις δώσει στις συνήθεις ρουτίνες που ντροπιάζουν αυτό το σιωπηλό γάντι πάνω από το χέρι, αυτό το σιωπηλό χέρι πάνω από το στόμα, αυτό το σιωπηλό στόμα πάνω από τη σιωπηλή σιωπή που όλα τα θέλησε, σε όλα τα χαράματα και όλα τα δειλινά∙ και ύστερα πέταξε η σιωπή σαν φοβισμένο πουλί ακούγοντας πυροβολισμούς. Κι έπεσε. Αυτό είναι τα συνέδρια της Αριστεράς: Ένα πουλί που έπεσε στον «συνήθη τόπο των εκτελέσεων».

Σήμερα ο «συνήθης τόπος των εκτελέσεων» είναι οι κλειστές κουζίνες του συστήματος. Τα κλειστά μυαλά που κουβεντιάζουν πίσω από κλειστές πόρτες. Ένα συνέδριο της Αριστεράς οφείλει να ανοίγει όλες τις πόρτες, δηλαδή οφείλει να ανοίγει όλες τις αλήθειες.

Δεν είναι περιουσία η αλήθεια. Είναι μια «φόνισσα» που έρχεται από έναν ολόλευκο Παπαδιαμάντη της εξόριστης ζωής, που εξαλλάχτηκε σε μητριά αλήθεια με τους όρους κατευνασμού να μπαίνουνε στις φλέβες σου και να στραβώνει ο καιρός. Δεν είναι για τα συνέδρια αυτά. Είναι για μαύρα παιδικά μεσάνυχτα όπου ξυπνάει το παιδί και κλαίει. Κι έρχεται η μάνα του με το μαχαίρι και το ηρεμεί. Είναι κρύο το μαχαίρι, είναι κρύος ο καιρός, είναι κρύο το βράδυ. Αυτό είναι η πραγματικότητα. Το κρύο. Σ’ αυτό το κρύο είναι που δεν πρέπει να υποχωρήσει ένα συνέδριο της Αριστεράς.

Υπάρχει τρόπος. Ο προηγούμενος κόπος. Αυτό το βαθύ μιας χειρονομίας που ουδέποτε άγγιξε το άπαν, ενώ ο κόσμος χόρευε, ανίδεος, στους δρόμους, σε μια καθολική παράσταση αμνησίας με ρόλους που δεν σε περιείχαν. Κι όμως το πράγμα προχώρησε. Γι’ αυτό σου λέω: Στα συνέδρια της Αριστεράς δεν υπάρχουν χώρος ούτε χρόνος για ανισότητες. Είναι τοπίο εδώ· ακατάστατο θα μου πεις και θα έχεις δίκιο. Και είναι όμως ένα τοπίο όπου το σίδερο συμπεραίνεται. Δεν είναι οντότητα. Μπορεί και το συμπέρασμα, βεβαίως, να είναι λάθος. Οπότε πάλι στο ευήλατο. Στον κόπο της προσαρμογής των σιδερένιων υλικών στην επικίνδυνη καταλαγή που λέγεται πραγματικότητα. Και κρύβεται για να υπάρξει μέσα στο βλέμμα της οργής, στο βλέμμα της βελόνας, στο βλέμμα του παρατημένου σώματος που κοίταξε για πάντα το κορμί του κι έφυγε. Όλα αυτά είναι ένα συνέδριο της Αριστεράς.

Γιατί ένα συνέδριο της Αριστεράς (πρέπει να) είναι θεμέλιο του ασταθούς. Να βλέπει σαν τυφλός. Να περπατάει με τα κομμένα πόδια της αγάπης. Να θρησκεύεται στο αχανές με περατότητα θνητής αθανασίας. Δεν είναι εύκολο ένα τέτοιο συνέδριο. Δεν γίνεται να είναι εύκολο. Γιατί, αν ομιλούμε για ένα αληθινό συνέδριο της Αριστεράς, ομιλούμε για ένα απελπισμένο συνέδριο. Και δεν είναι εύκολος τρόπος προς την ελπίδα αυτή η ωραία και μεγάλη και προοπτική ελπίδα της απελπισίας. Της πλάτης που αποστρέφεται τα πρόχειρα, γιατί βλέπει την επόμενη ελπίδα να καταπίπτει και να χάνεται μέσα στο βαθύ και άνυδρο πηγάδι ή στο βαθύ και άνυδρο φεγγάρι περασμένων ερώτων.

Θα μου πεις, «δεν ασχολείται μ’ αυτά τα πράγματα ο θάνατος». Το συνέδριο τελείωσε. «Δεν ασχολείται μ’ αυτά τα πράγματα ο θάνατος». Μαζεύουν τις καρέκλες από τα συμπεράσματα. Σβήνουν τα φώτα πάνω από τους αριθμούς που μόλις πριν από λίγο έκαιγαν την ιστορία με το μικρό λευκό μικρών πεπραγμένων. Ο χώρος είναι κενός. Ο χώρος είναι μια μεγάλη απουσία, στο ποίημα.

Ξέρω ότι σε λίγο θα φυσήξει άνεμος. Στα συνέδρια της Αριστεράς πάντοτε έτσι συμβαίνει. Ένα αίσθημα νίκης, απροσδιόριστης ωστόσο και αβαρούς. Όπως ο εφιάλτης. Που κουβεντιάζει σε όλα τα βράδια μιας ανθρωπότητας που ψάχνει τον εαυτό της μέσα στο έγκλημα και καταλήγει να βλέπει από μακριά πώς σφάζουν τα παιδιά και πώς τα πνίγουν (εφευρίσκοντας θάλασσες) μέσα στα χρηματιστήρια.

Μην πάτε στα σπίτια σας, σύντροφοι. Μην αφήνετε τη σκαιά γαία, τη φαιά πραγματικότητα να φαιδρύνει τις αποφάσεις μιας διαδικασίας που δεν είναι χαμόγελο, αλλά είναι κραυγή. Που δεν είναι χειρονομία, αλλά σκοτεινή χειροδικία μιας ακατόρθωτης αγάπης. Αυτή η βαριά δημοκρατία των ερώτων.

Εδώ είμαστε. Σ’ αυτή τη βαριά δημοκρατία όπου το χέρι είναι καμωμένο από σύννεφο και η απόφαση από εργοστάσιο παραγωγής ανοίξεως. Εδώ είμαστε. Το συνέδριο τελείωσε. Αλλά εμείς είμαστε εδώ. Όσα συνέδρια κι αν περάσουν. Αύριο πάλι. Αύριο, που δεν θα περισσεύει ούτε ένα ποίημα από το χθες.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL