Μια παρέα σιτεμένων κυρίων ανάμεσα στα κομμάτια του Τείχους που κατέρρευσε πριν λίγο. Στην απεραντοσύνη του ΟΑΚΑ δεν θα αναγνώριζε κανείς τα πρόσωπά τους ή θα προσδιόριζε την ηλικία τους. Βοήθησαν τα video walls να καταλάβουμε ότι ήταν πενηνταροεβδομηντάρηδες και η φαντασία μας ότι πριν κάποιες δεκαετίες τα μαλλιά ήταν πιο μακριά, πιο πολλά και πιο λαμπερά, στην περίπτωση του ενός τουλάχιστον, ίσως μαυρόασπρα, ώσπου να σκάσει η έκπληξη της ροκ ψυχεδέλειας.
Μπάντζο, ακουστικές κιθάρες, ακορντεόν και μια τρομπέτα έκαναν τη συμβολική αντίθεση του απλού με την εφαρμογή κάθε γνωστής -και σε μας άγνωστης- ψηφιακής τεχνολογίας στον ήχο και στην εικόνα.
Ο μαυροφορεμένος ψηλός - κλώνος του επίσης σιτεμένου σταρ του Χόλιγουντ Richard Gere, έδειχνε κουρασμένος και συγκινημένος. Είχε μιλήσει αρκετή ώρα ελληνικά, με δυσκολία αλλά σαφήνεια, με λόγο και ευφράδεια σαφώς πληρέστερο από σημαντική μερίδα του γηγενούς ελληνικού πληθυσμού. Ο Roger Waters τα είχε ξανακάνει όλα αυτά λίγα μέτρα πιο πέρα, στο κλειστό του ΟΑΚΑ. Τρεις συνεχόμενες φορές, πριν δύο καλοκαίρια. Όμως τώρα έμοιαζε στο χαώδες ανοιχτό στάδιο, κάτω από τα υποτιμητικά και πανάκριβα καλατράβεια τόξα, πιο γήινος και πιο ηλικιωμένος. Δεν είναι πλέον το άγριο παραφορτωμένο παραισθησιογόνα μέλος των Pink Floyd όσο κι αν ο τρόπος που ερμηνεύει, κρατάει το μπάσο και ιστορεί το The Wall παραπέμπει ευθέως στον 20χρονο εαυτό του, με τον οποίο μάλιστα τόλμησε να κάνει και ντουέτο χάρη στην τεχνολογία που προανέφερα.
Μεταξύ μας, ο μικρός Waters κέρδισε άνετα τον μεγάλο. Όποιος έλεγε κάποτε πως θα βλέπαμε 4 φορές στην Ελλάδα αυτήν την παράσταση (κι ανάμεσα το Dark Side of the Moon του Waters στη Μαλακάσα και πριν πολλά-πολλά χρόνια τους Pink Floyd άνευ Waters στο ίδιο στάδιο) θα έμοιαζε απλώς φανατικός της ψυχεδέλειας. Κι όμως συνέβη και, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, την περασμένη Τετάρτη συνέβη για τελευταία φορά, αν υπολογίσουμε τη δήλωση Waters ότι αποσύρεται πλέον από τα live και φυσικά την ηλικία του. Το μόνο που θα «κέρδιζε» αυτές τις 6 εμπειρίες θα ήταν μια συναυλία των Pink Floyd με Waters και Gilmour μαζί. Ποτέ μη λες ποτέ. Την Τετάρτη. Τι έγινε εκεί μπροστά σε ένα ενθουσιώδες και ανέλπιστα μεγάλο για την περίσταση κοινό; Όλα. Το σόου απλώς τέλειο, κατάφερε να κερδίσει και την καταραμένη ακουστική του ΟΑΚΑ μεταφέροντας τρισδιάστατο ήχο σε όλους, μέσα στο στάδιο και στις κερκίδες. Οπτικά δεν υπάρχει τίποτα πιο πλήρες και απόλυτο. Μια καλοστημένη παράσταση, αψεγάδιαστη και, παρά την κλίμακά της, θερμή προς το κοινό. Ένα αντιπολεμικό, αντιφασιστικό, αντικαπιταλιστικό σχόλιο, το πιο ευθύ και συγκεκριμένο, του 20ού αιώνα.
Ο ίδιος ο Waters λιτός και κλασικά θεατρικός, έξυπνος, άφησε τα τραγούδια που ερμηνεύει με τη δική του χαρακτηριστική φωνή ο Gilmour σε ικανότατο συνεργάτη του και τις κιθαριές τού Gilmour σε... κλώνο του. Στη συναυλία των Pink Floyd ο Gilmour δεν είχε κάνει το ίδιο με τα τραγούδια του Waters και τα είχε ερμηνεύσει ο ίδιος με καταστροφικά αποτελέσματα.
Εν τέλει, αυτή η συναυλία στεφάνωσε χαρακτηριστικά το φετινό χλιαρό ηλεκτρικό συναυλιακό καλοκαίρι. Το ΟΑΚΑ φυσικά δεν γέμισε, λόγω κρίσης, κόπωσης από τις προηγούμενες εμφανίσεις του Waters και ημερομηνίας. Αν ήταν η πρώτη φορά του The Wall στην Ελλάδα, θα θέλαμε δυο ΟΑΚΑ για να εξυπηρετηθεί ο κόσμος. Το πιο σημαντικό, πέραν της καλλιτεχνικής, πολιτικής αξίας της συναυλίας, είναι ίσως το ότι δεν χρειάστηκε να αναφερθούμε άλλο στους διοργανωτές. Οδηγός ίσως για μελλοντικές συναυλίες: όταν δεν σε αναφέρουν, έχεις πετύχει. Και είχαν και... άσχημη αρχή με το πηγαινέλα της συναυλίας.
Την επόμενη Κυριακή, όμως, από αυτή τη στήλη, θα δούμε το The Wall από μια εντελώς διαφορετική σκοπιά. Αυτή του 21ου αιώνα. Καλό καλοκαίρι.
