Άθλια. Είναι μια άθλια φωτογραφία. Μια φωτογραφία καταγέλαστου επαρχιωτισμού και κακοκρυμμένου ρατσισμού. Είναι μια φωτογραφία τρομακτική, γιατί μας αξίζει. Μιλώ για τη γελοία φωτογραφία του πιο δεξιού??? απ' όλους τους δεξιούς (πάσης υφής) πρωθυπουργούς που είχε η μεταπολιτευτική Ελλάδα, αυτού του λειτουργικού φασίστα, του Αντώνη Σαμαρά, με την οικογένεια του Γιάννη Αντετοκούμπο εξ αφορμής ότι το παιδί -ένα μαύρο παιδί, μιας μαύρης οικογένειας που ήρθε στην Ελλάδα του ρατσισμού ρημαγμένη και έζησε ρημαγμένα- επελέγη στη θέση νο 15 των ντραφτ, για το ΝΒΑ, το επαγγελματικό μπάσκετ, των ΗΠΑ για τους αδιάφορους (αφού δεν είναι και υποχρεωτικό να ενδιαφέρεσαι για το πώς χτυπάει η μπάλα στο παρκέ και το με πόσους τρόπους μπαίνει στο διχτάκι).
Μεγάλη επιτυχία. Και σκέφτηκαν οι γελοίοι να εκμεταλλευτούν "επικοινωνιακά" το γεγονός, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια επαγγελματική επιτυχία ενός παιδιού που μακάρι να ξεφύγει από τον πλανόδιο ρατσισμό του πωλητή φορητών αντιδότων επιβιώσεως και το ίδιο και η οικογένειά του.
Σκέφτηκαν μάλιστα να το εκμεταλλευτούν την ίδια στιγμή που ο τσιριχτός ντελάλης του ρατσισμού και (ουαί και αλίμονον τοις ηττημένοις, δηλαδή ημών και υμών) υπουργός Υγείας (με υφυπουργό την ανεκδιήγητη Ζέττα Μακρή) επανέφερε τον ρατσιστικό νόμο του Ανδρέα Λοβέρδου (και συμπαίκτη του Άδωνι Γεωργιάδη στο τένις κλαμπ της Εκάλης, αφού όλα τα γουρούνια την ίδια ρακέτα έχουνε) για τις οροθετικές.
Σκέφτηκαν λοιπόν αυτά τα φασισταριά να επιδοθούν - χυδαιοποιώντας έτι περαιτέρω την έννοια της πολιτικής - στον φιλάνθρωπο ρατσισμό, στην κτηνωδία με ανθρώπινο πρόσωπο. Στην οποία προθύμως πήρε μέρος και μάλιστα ως πρωταγωνιστής ο πρωθυπουργός της χώρας. Χωρίς την ελάχιστη αξιοπρέπειά του θα τον εμπόδιζε να συμμετάσχει σ' αυτή τη ζωοπανήγυρη του ρατσισμού. Διότι περί αυτού πρόκειται. Μια ζωοπανήγυρις ρατσισμού. Ο αφέντης που θωπεύει τα δυνατά υποζύγια και στη γωνία η σημαία της Ελλάδας. Ένα πανί κομμένο στα μέτρα του κάθε αυθέντη και του κάθε ταγματασφαλίτη κατά μήκος όλων των τοίχων εκτελέσεων και όλων των τειχήσεων των φυλακών μιας Ελλάδας που δεν έπαψε να ματώνει και στην οποία ο Σαμαράς και ο συρφετός του, όπως και όλες οι προηγούμενες ορδές, φτύνουν, ποδοπατούν και ανασκολοπίζουν κάθε ίχνος στέρεης ανάσας.
Δεν είναι για να γελάς αυτή η φωτογραφία. Είναι για να κλαις από οργή. Στην άκρη ο Σαμαράς γέρνει απωθητικά προς τον Γιάννη Αντετοκούμπο. Το παιδί, καθ' ότι πανύψηλο, τον αγκαλιάζει χαμογελώντας με το έκπληκτο χαμόγελο εκείνου που δεν έχει ακόμα συνέλθει από το κυνηγητό, το χαμόγελο εκείνου που προσπαθεί να ησυχάσει τον λαχανιασμένο από τον φόβο εαυτό του. Δίπλα ο πατέρας και η μητέρα με τα -μόλις χθες ψωνισμένα- καλά τους ρούχα. Άκρη δεξιά (πάντα άκρη δεξιά) η ελληνική σημαία. Είναι το παραβάν που εμποδίζει να μπουν στο κάδρο τα υπόλοιπα παιδιά της οικογένειας, αφού δεν έχουν την ελληνική ιθαγένεια. Είναι το παραβάν που εμποδίζει εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά να φωτογραφηθούν εντός της πατρίδας. Άκρη δεξιά είναι το γαλανόλευκο παραβάν που κρατάει κάθε ναζί που βασανίζει μετανάστες και δεν θέλει να τον βλέπουν. Είναι το παραβάν που δεν θέλει να ανασηκώσει η ελληνική κοινωνία για να δει τι συμβαίνει μέσα στα αστυνομικά τμήματα, μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μέσα στις οιμωγές της απόγνωσης.
Είναι το τσιμεντένιο γαλανόλευκο παραβάν του φόβου που εξαχρειώνει τους πολίτες και τους απομακρύνει από τη χειρωναξία της δημοκρατίας. Είναι κόπος η δημοκρατία, όμως. Αν δεν κοπιάσουμε, δεν θα μπούμε ποτέ στο κάδρο. Αυτό το ξέρουν τα σκυλιά. Ξέρουν να καδράρουν τη φωτογραφία, ξέρουν δηλαδή να παγώνουν την κίνηση εκεί όπου πρέπει για τα συμφέροντά τους και να διώχνουν τον χρόνο υποβιβάζοντάς τον σε στιγμιότυπο. Ένα στιγμιότυπο χωρίς παρελθόν, χωρίς μέλλον και, προπαντός (αυτό έχει την υπέρτατη σημασία), χωρίς παρόν:
Η φωτογραφία του Σαμαρά με την οικογένεια ενός νεαρού μαύρου μπασκετμπολίστα δεν υπάρχει. Δεν τραβήχτηκε ποτέ. Αυτό που στάθηκε μπροστά στον φακό δεν υπάρχει, δεν υπήρξε ποτέ. Είναι μια φωτογραφία επιστημονικής απελπισίας, αφού απουσιάζουν όλα τα κάτοπτρα των αντικρισμένων βλεμμάτων. Πρόκειται για χρωματική κηλίδα που παρουσιάζεται σαν (και όχι "ως") πραγματικότητα. Ή μάλλον σαν ωχρά κηλίδα που φέρνει την τύφλωση. Μια ωχρά πραγματικότητα. Αυτό άλλωστε επιδιώκουν τα τυφλωμένα από τον ίδιο τους τον φασισμό υποκείμενα: την τύφλωση ως μοιραία πραγματικότητα, τη σπασμένη αντίληψη του κόσμου. Το ψευδές.
Σαν την εικόνα που κρατάει στα χέρια του ο Γιάννης Αντετοκούμπο, την οποία του έχει προσφέρει ο πρωθυπουργός. Μια γελοία απαστράπτουσα εικόνα. Έχει πλούτο. Δεν έχει πίστη. Κάτω από το ασήμι της δεν υπάρχει τίποτα. "Κεφαλάκια" λένε οι αγιογράφοι αυτές τις εικόνες του νεόπλουτου θρησκεύεσθαι. Από κάτω δεν υπάρχει τίποτα. Δεν υπάρχει κορμί. Αυτό χάρισε ο Σαμαράς. Ένα τίποτα. Ένα τίποτα φτιαγμένο από ασημένια χυδαιότητα. Κι έβαλε πλασιέ τον Γιάννη Αντετοκούμπο. Τόσο λίγος. Τόσο ολίγιστος.
