Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ
Τί θα συνέβαινε αν ο Louis Armstrong διασκεύαζε Dandy Warhols, ο Howlin Wolf το Ace of Spades των Motorhead και o Django Reinhardt τραγούδια του Αντώνη Νταλγκά; Κι αν στο ρεπερτόριο είχαν και Clash, Soft Cell, Μανώλη Χιώτη, Cure, Nina Simone, Tom Waits, Βασίλη Τσιτσάνη και άλλους; Αυτό διερευνάται στην πράξη από τους trio Tαπί+, που αποτελούνται από τους Κώστα (φωνή), Γιώργο (κιθάρα), Έλλη (κλαρινέτο), Χρήστο (μπάσο) και Άκη (drums).
Πότε σχηματίστηκε το γκρουπ των trio Ταπί;
Στη μέση κάποιας πρόβας των Dull Days, τον χειμώνα του 2012, o Πάνος, πάνω σε έναν αυτοσχεδιασμό, πέρασε ένα θέμα που έμοιαζε πολύ με το «Ακρογιαλιές δειλινά». Έτσι μας μπήκε η ιδέα, και τελικά το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου δημιουργήθηκε το trio Ταπί. Μετά από πολλά στάδια, προσθήκες μουσικών και αποχωρήσεις, το σχήμα πήρε τη σημερινή του μορφή μόλις πριν μερικούς μήνες.
Επιλέξατε αυτήν την ονομασία εν μέσω κρίσης αλλά τη μετατρέπετε σε εφαλτήριο δημιουργίας. Επίσης δεν είστε… τρίο αλλά περισσότεροι (γέλια).
Ήταν η πιο εύκολη ονοματοδοσία στην ιστορία της δημιουργίας μιας μπάντας. Κόστισε περίπου 20' συζήτηση και μερικές γουλιές καφέ. Δεν έπεσε στο τραπέζι σαν πρόταση, προέκυψε από μια συντονισμένη διάθεση αυτοσαρκασμού. Στο ίδιο κλίμα, παραμένουμε τρίο ακόμα κι όταν η μπάντα μας μετράει 5 μέλη ή και 6! Ε… Βάλαμε κι ενα «+» για το καλό.
Έχετε ένα αρκετά διευρυμένο ρεπερτόριο και δεν έχετε αρκεστεί σε κάποιο συγκεκριμένο είδος μουσικής. Όμως πού κινείται περισσότερο η διάθεση των μελών της μπάντας μουσικά και ποια τα τωρινά σας ακούσματα;
Νομίζουμε ότι οι στόχοι της ομάδας είναι δύο: Να διασκευάζουμε τραγούδια που μας ταρακουνούν (με όλες τις έννοιες), παρουσιάζοντάς τα όσο πιο αγνώριστα μπορούμε, και να ταρακουνούν, αυτές οι εκδοχές τους πια, όλους όσοι είναι παρόντες. Το στοίχημα είναι να μην μπορεί κάποιος να ακούσει καθιστός μια συναυλία μας.
Όσο για τα ακούσματα, πραγματικά μιλάμε για πέντε τελείως διαφορετικούς ανθρώπους-μουσικούς: τον Γιώργο, που ακούει και παίζει κυρίως jazz και gypsy, την Έλλη, που έχει κατά κύριο λόγο κλασικά ακούσματα, αλλά αγαπά την παράδοση, τον Χρήστο, που ακούει ό,τι γκρουβάρει στο μπάσο, με έμφαση στη funk, τον Άκη, που παίζει drums σε punk-rock μπάντα, και τον Κώστα, που βάζει στο ίδιο ράφι την blues με το post-rock. Και πάλι καταλήγουμε να κρατάμε από αυτά ό,τι μας λειτουργεί ώστε να χορεύουμε παίζοντας.
Τα τελευταία χρόνια η ηχογράφηση, η παραγωγή αλλά και ο τρόπος διάδοσης της μουσικής έχουν αλλάξει, ξεφεύγοντας από την παραδοσιακή δομή, λειτουργώντας πιο απελευθερωτικά για όλους. Έστω και χωρίς τα μπάτζετ των προηγούμενων ετών. Στη δική σας περίπτωση πόσο βοηθάει αυτή η «ελευθερία»;
Σίγουρα παρέχει ευκολίες και δυσκολίες. Το κλισέ, που όμως είναι πέρα ώς πέρα αληθινό, «πιο εύκολη έκθεση σημαίνει ταυτόχρονα περισσότερη πληροφορία, άρα μεγαλύτερη δυσκολία στο να εντοπίσεις αυτό που ψάχνεις», ισχύει και στη δική μας περίπτωση. Τόσο ως μουσικοί όσο και ως ακροατές.
Επιπλέον, μιλάμε για μια μπάντα που έχει επιλέξει ως μέσο έκφρασης κυρίως τις διασκευές, οπότε όταν μπαίνουν μέσα τα πνευματικά δικαιώματα του συνθέτη, του στιχουργού κ.λπ., οι ισορροπίες γίνονται εύθραυστες.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για κάποιον να υποστηρίξει την τέχνη του σε αυτές τις δύσκολες εποχές; Βλέπετε να ξημερώνουν καλύτερες μέρες;
Είναι τόσο εύκολο όσο δύσκολο είναι για τους μουσικόφιλους να στηρίξουν τα σχήματα που αγαπούν. Ζούμε σε μια συγκυρία συγκεκριμένη και οφείλουμε να προσαρμοζόμαστε σε αυτήν. Χωρίς αυτό, φυσικά, να σημαίνει ότι συμβιβαζόμαστε.
Κι εδώ είναι που βλέπουμε μερικές μέρες να ξημερώνουν «καλύτερα» και άλλες «χειρότερα». Βλέπουμε βήματα από τη μεριά και των δημιουργών και των κοινωνών των έργων τους προς το συνειδητό, αλλά οι αυταπάτες και οι αντιφάσεις είναι εκεί και μας περιμένουν όλους μας.
Τα επόμενα σχέδιά σας; Να περιμένουμε κάποιο δισκογραφικό βήμα;
Ο βασικός μας στόχος είναι να περάσουμε απ' όλα τα μέρη και σημεία που μπορούμε να παίξουμε και να μετρηθούμε στο πόσο καλά καταφέρνουμε να είμαστε διασκεδαστές, χωρίς όμως να κάνουμε μία από τα ίδια. Δύσκολος στόχος...
Μόλις ηρεμήσουμε λίγο από τα συνεχόμενα live, θα καθίσουμε ήρεμα στο στούντιο να φτιάξουμε μερικά δικά μας τραγούδια που βασανίζουμε τώρα καιρό.
Ύστερα, δεν αποκλείεται και μια δισκογραφική κυκλοφορία, αλλά προς το παρόν μάς φαντάζει κάπως μακριά.
Link: https://el-gr.facebook.com/triotapipage
B.B. KING (1925 - 2015)
«The Thrill Is Gone»... Το τραγούδι που έγραψε ο B.B. King το 1969 για το άλμπουμ του Completely well ήλθε αυθόρμητα στο μυαλό εκατομμυρίων ανθρώπων το πρωί της Παρασκευής 15 Μαΐου, όταν έγινε γνωστό ότι ο «Θεός του blues» πέθανε ήσυχα στον ύπνο του, στις 9.40 το βράδυ της Πέμπτης, στο σπίτι του στο Λας Βέγκας, σε ηλικία 90 ετών. Το τελευταίο διάστημα της ζωής του αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας και νοσηλευόταν κατά διαστήματα.
«Επειδή παίζω blues, δεν σημαίνει ότι θα πεθάνω φτωχός», είχε πει ο κιθαρίστας που αντέγραψαν πολλοί λευκοί ροκ κιθαρίστες. Και τα κατάφερε, αν και πάμπτωχος, γέννημα-θρέμμα του Μισισίπι Δέλτα, ως Riley B. King. Κάποιοι τον παρεξήγησαν για το ότι κατάφερε να γίνει τόσο πλούσιος και τόσο διάσημος. Το ακροατήριό του ήταν και λευκοί και μαύροι. Αυτοδίδακτος μουσικός, που όλοι ήθελαν να παίξουν και να ηχογραφήσουν μαζί του, από τους Rolling Stones και τον Alexis Corner μέχρι τους U2 και τους Eric Clapton και Bono. Ο μοναδικός ήχος του έγινε ένα με την αγαπημένη του κιθάρα «Lucille», διάσημη όσο κι εκείνος, την οποία τραγουδούσε σε μια 10λεπτη εκτέλεση στον ομώνυμο δίσκο του, το 1968. Το τραγούδι αυτό ταυτίστηκε μαζί του και το κοινό τού το ζητούσε σε κάθε συναυλία του.
Ο B.B. King ήταν ο ορισμός του ηλεκτρικού blues, του λεγόμενου city blues, που κατέγραψε σε μια μεγάλη δισκογραφία, από το Singin' the blues (Crown, 1957) έως το Live at The Royal Albert Hall (2011). Το τελευταίο στούντιο άλμπουμ του ήταν το Kind of favour (2008). Πρωτοηχογράφησε σε 45άρι το «Miss Martha King» το 1949 στην Bullet. Στα '70s πειραματίστηκε παίζοντας pop. Εκτός από άριστος κιθαρίστας και συνθέτης, ο B.B. King υπήρξε και εξαιρετικός τραγουδιστής, κάτοχος μιας φωνής με πολύ ιδιαίτερο μέταλλο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ
