Ο τίτλος που κυριάρχησε στην ειδησεογραφική κάλυψη του διαγωνισμού ήταν: «Eurovision - not just music». Επρόκειτο για ταυτολογία. Η ίδια η λέξη Eurovision μιλάει για θέαμα, εξ αρχής άλλωστε αφορούσε την τηλεόραση.
Ο ρόλος της μουσικής είναι εκείνος του μακράς διάρκειας jingle στο διαφημιστικό Ben-Hur της συναδέλφωσης. Η συναδέλφωση των λαών συντελείται μέσα από την υπερπροβεβλημένη ανοχή στη διαφορετικότητα, όπου η διαφορετικότητα αφορά... τοπικά ήθη και έθιμα, σεξουαλικές προτιμήσεις, αλλά και ιδιαιτερότητες όπως η παχυσαρκία, η αναπηρία κ.ο.κ.
Είσαι ελεύθερος να ντύνεσαι όπως εσύ θέλεις, να παντρεύεσαι τον ομόφυλο αγαπημένο σου, να είσαι ένας άνδρας που παριστάνει τη γυναίκα που παριστάνει τον άνδρα (Conchita). Σε περίπτωση βέβαια που η διαφορετικότητά σου αφορά ένα... όραμα διαφορετικό από εκείνο των τραπεζιτών - χρηματιστών για τον κόσμο, η απάντηση δίνεται με συνοπτικές διαδικασίες: T.I.N.A. - There Is No Alternative. Οι συζητήσεις περί κοσμοειδώλων είναι... αντιπαραγωγικές. Θα είναι καλό να συμμορφωθείς εγκαίρως, δηλώνοντας κι εσύ «παρών» στο πανηγύρι της συμφιλίωσης.
Η ταυτόχρονη προβολή της διαφορετικότητας και της ανοχής σ' αυτήν είναι ελαφρώς περίεργη. Γιατί διαφορετικότητα οφείλει, τουλάχιστον σε κάποιες περιπτώσεις, να σημαίνει... αντιπαράθεση. Αλλιώς, μιλάμε για έναν κόσμο-σούπερ-μάρκετ, ομογενοποιημένων, μέσα από την ανταλλακτική αξία τους... διαφορετικών προϊόντων.
Τα ανωτέρω ισχύουν φυσικά και για τη μουσική. Ο τίτλος του... επίσημου ύμνου της Eurovision, «Building Bridges», θα μπορούσε να αλλάξει σε «Building Bridges and Refrains», καθόσον μία και μόνο φόρμα γίνεται δεκτή εδώ: το πέρασμα από την πρώτη, εισαγωγική μελωδία (couplet), μέσω της απαραίτητης γέφυρας (bridge), στο κύριο μέρος του τραγουδιού, που είναι το refrain: προορισμένο να τραγουδηθεί απ' τις μάζες, αναμένεται ανυπόμονα, η είσοδός του εορτάζεται εν χορδαίς και τυμπάνοις.
Ο θεσμός έκλεισε φέτος τα 60 του χρόνια, εξ ου ίσως και οι διοργανωτές επιδίωξαν το μάξιμουμ καλλιτεχνικής αξιοπιστίας που μπορούσε να αντέξει, με κάποιες παρουσίες ασυνήθιστα καλαίσθητες, όπως του Βελγίου, της Ρωσίας, της Σουηδίας, της Νορβηγίας ή της Αρμενίας.
Γεγονός παραμένει ο μέχρις εσχάτων πόλεμος εναντίον του λαϊκού (pop-ular) τραγουδιού, ως είδους συνεπούς με το όνομά του. Και σε αυτόν η Eurovision δεν έπαψε ποτέ να πρωτοστατεί. Στον κόσμο της, η pop οφείλει να αντιπροσωπεύει το νεανικό κέφι, την ξεγνοιασιά, την αδιαφορία του σύγχρονου «πολίτη» για οτιδήποτε πέρα από τον Έρωτα. Η Eurovision είναι το ευρωπαϊκό παράρτημα του Χόλιγουντ, κεντρικού σχεδιαστή των πλανητικών ηθών. Και ας μην ξεχνάμε, στο πλαίσιο μιας χολιγουντιανής ταινίας, σπανίως έχει σημασία αν είσαι το «καλό ανθρωπάκι», ο αρχιγκάνγκστερ ή ο πληρωμένος δολοφόνος. Αυτός που έχει τη δύναμη, αυτός που καταλύει τα πάντα, είναι ο Έρωτας. Στο τέλος όλοι, ελέω αυτού, εξιλεώνονται και ομογενοποιούνται…
