Του Νίκου Μαρκάτου*
Ειλικρινά χάρηκα όταν πληροφορήθηκα ότι ο νέος νόμος Παιδείας επαναφέρει την έννοια του «ασύλου»
To άσυλο αποτελεί συστατικό στοιχείο του πανεπιστημίου από ιδρύσεώς του. Θα εξακολουθεί να έχει νόημα όσο παραμένει καθήκον η προαγωγή της Δημοκρατίας. Γιατί το Universitas δεν είναι ένα απρόσωπο ίδρυμα κατάρτισης αλλά ένας χώρος όπου η κοινωνία στοχάζεται τον εαυτό της, παράγοντας ταυτόχρονα αμφισβήτηση.
Ακόμη και χωρίς «Σπουδαστικό Τμήμα της Ασφάλειας», τα σύγχρονα μέσα παρακολούθησης είναι πολύ ισχυρότερα και επικίνδυνα για τη δημοκρατία, τις ατομικές και συλλογικές ελευθερίες.
Ο Ν. 1268 δεν εφηύρε ούτε χάρισε το άσυλο, απλώς θεσμοθέτησε το προφανές. Από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα όμως, η ιδέα του πανεπιστημιακού ασύλου έγινε αντικείμενο κατάχρησης από χρήστες και παραβιαστές, που δεν είχαν καμία σχέση ούτε με τον ακαδημαϊκό χώρο, ούτε με την οργανική σύνδεση του πανεπιστημίου με την κοινωνία, που θα παρείχε θεμιτά το ακαδημαϊκό έδαφος στα κοινωνικά αιτήματα.
Η διαδικασία κακοποίησης της ιδέας του ασύλου ανάμεσα στη διελκυστίνδα της ασυδοσίας και της καταστολής συνδέθηκε πρακτικά τόσο με τις αδυναμίες ενός διαρκούς και ζωντανού ελέγχου του πανεπιστημιακού χώρου από τους φορείς του, όσο και από τον αυξανόμενα παρεμβατικό, πλην όχι συντονισμένo με τις λειτουργίες των πανεπιστημιακών φορέων, ρόλο της Πολιτείας.
Η πορεία αυτή φθοράς και αδυναμίας οργανικής υποστήριξης του πανεπιστημιακού ασύλου από τους φορείς του έδωσε έδαφος σε άναρθρα ουρλιαχτά κάποιων «στυλοβατών της κοινωνίας» για νομοθετικές ρυθμίσεις, ώστε να αναλάβει η Πολιτεία την επιτήρηση της τάξης στα ΑΕΙ. Το άσυλο λοιπόν καταργήθηκε (με συντριπτική βουλευτική πλειοψηφία, την ίδια ασφαλώς πλειοψηφία που διέλυσε κυριολεκτικά και τη χώρα!), όμως είδατε εσείς να αλλάζει τίποτα; Ασφαλώς όχι, γιατί από πρακτική άποψη υπάρχουν άραγε πολλοί που πιστεύουν ότι οι καταχραστές του ασύλου δεν θα εισέλθουν στον πανεπιστημιακό χώρο επειδή καταργήθηκε το άσυλο; Μπορεί δηλαδή κανείς να ισχυρισθεί ότι οι κλέφτες που εισβάλλουν στα σπίτια μας το κάνουν για να εκμεταλλευτούν το οικογενειακό άσυλο; Οι ομάδες εργαζομένων που καταλαμβάνουν τα υπουργεία, ποιο άραγε άσυλο εκμεταλλεύονται;
Η βία έχει πρόσωπο και έχει αίτια. Άδειες ψυχές, άδειες ζωές, συσσώρευση αντιφάσεων σε μια κοινωνία που γίνεται όλο και λιγότερο ικανή να δώσει αξίες, ελπίδες, οράματα, κοινωνία που παράγει αβεβαιότητα, ανεργία, διαφθορά, αναλγησία, υποκρισία και αναξιοπιστία των ποικιλώνυμων ηγεσιών της.
Φταίνε άραγε οι θεσμοί γι' αυτά;
Άσυλο δεν σημαίνει ασυλία, είναι προφανές. άσυλο και βία δεν συνυπάρχουν. Η ομόφωνη απόφαση της Συγκλήτου του ΕΜΠ τον Σεπτέμβριο του 1991 δηλώνει σαφώς ότι η έκρηξη βίας (που προφανώς παρεμποδίζει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών) καταλύει αυτόματα το άσυλο. Άλλωστε, και ο καταργηθείς νόμος ρητά προέβλεπε την αυτεπάγγελτη παρέμβαση της Πολιτείας όταν συντελούνται αυτόφωρα κακουργήματα ή εγκλήματα κατά της ζωής, διάταξη την οποίαν ουδέποτε ενεργοποίησαν οι απόντες - παρόντες επί τόπου εκπρόσωποι των Αρχών της. Ασφαλώς το πολιτικό κόστος ήταν αρκετά μεγάλο, ώστε να δικαιολογεί μια τέτοια αδράνεια.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι η στάθμιση του κόστους της εισόδου στο πανεπιστημιακό άσυλο των κρανοφόρων. Το ίδιο δηλαδή φοβερό δίλημμα που ισχύει στα όποια γεγονότα, οπουδήποτε κι αν συμβαίνουν.
Ποιός σας είπε στα σίγουρα ότι η είσοδος της Αστυνομίας θα έχει ως αποτέλεσμα λιγότερες ζημιές ή ότι θα είναι αναίμακτη; Οι Σύγκλητοι οφείλουν επομένως να σταθμίζουν τα γεγονότα επιτόπου με συνεχή παρακολούθηση και να αποφασίζουν με γνώμονα την προστασία της ζωής και της δημόσιας περιουσίας. Αλίμονο αν παραδώσουμε a priori αυτό τον ρόλο στους κρατικούς κατασταλτικούς φορείς. Εμείς οι δάσκαλοι δεν μετράμε τους νέους σαν απρόσωπο σύνολο και αριθμό, ώστε το ξημέρωμα πέντε πάνω, πέντε κάτω, έ και τι έγινε; Από τα χέρια μας δεν θα πάρετε ποτέ το άψυχο σώμα του έφηβου γιού σας. Έτσι , ο χειρισμός της τελευταίας κατάληψης στο ΕΚΠΑ ήταν ο ενδεδειγμένος παρά τα δήθεν «δάκρυα» των «νοικοκυραίων».
Δεχόμαστε όμως ότι η Δημοκρατία διέρχεται κρίση και βιάζεται μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια
Μπορεί αυτό να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι για την κατάργηση των δημοκρατικών ελευθεριών; Το γεγονός ότι άτομα ή ομάδες, με την ανοχή μας, βεβηλώνουν και καταστρέφουν την κοιτίδα του ελεύθερου διαλόγου μπορεί να αντιμετωπιστεί με κατάργηση της θεσμικής κατοχύρωσης της ελευθερίας του ασύλου;
Υπάρχει βεβαίως και σοβαρό πρόβλημα πρόληψης και δεν μπορεί να περάσουν απαρατήρητα ούτε η βία στον χώρο των ΑΕΙ ούτε οι σύριγγες στις πανεπιστημιουπόλεις μας. Η ευθύνη της Πολιτείας εδώ είναι μεγάλη, γιατί πως να φυλαχθούν πολυτεχνειουπόλεις με ελάχιστους φύλακες, χωρίς ηλεκτροφωτισμό και χωρίς στοιχειώδη έργα υποδομής;
Η ευθύνη η δική μας όμως είναι ακόμα μεγαλύτερη, γιατί αποτυγχάνουμε συνεχώς, παρά τις σοβαρές προσπάθειες που έγιναν στο παρελθόν, να οργανώσουμε, σε συνεργασία μεταξύ σπουδαστών και Συγκλήτων, ένα σχέδιο ομάδων μόνιμης περιφρούρησης, η οποία και αποτελεί στοιχείο της ακαδημαϊκής λειτουργίας.
Και θα αποτυγχάνουμε και στο μέλλον εφόσον και ενόσω το φοιτητικό κίνημα παρεπιδημεί, όσους νόμους κι αν κατασκευάσουμε.
Έτσι οι πιέσεις επί του ασύλου θα συνεχίσουν να ασκούνται και μετά την επαναφορά του, καθώς τα ΜΜΕ θα εξακολουθούν να απλοποιούν τα γεγονότα μέχρι διαστρέβλωσης και οι δύο πόλοι θέαμα-θεατής, αντί να αποτελούν το φρένο αλλήλων, θα αλληλοσπρώχνονται στην υπερβολή που θα παρασύρει στο τέλος όλους μας. Κρίμα, γιατί έτσι υποκύπτουμε ουσιαστικά στη βία, αναιρώντας τους θεσμούς μας. Καμία οργανωμένη κοινωνία δεν πρέπει να υποκύπτει στις επιταγές της βίας, γιατί πρέπει εμείς;
Οι πιέσεις που δέχεται το Universitas από τις δυνάμεις της αγοράς είναι αφόρητες, ώστε δύσκολα θα μπορέσει να αντισταθεί, μέσα στο γενικευμένο πλαίσιο της ορθολογικής "εκσυγχρονιστικής" διαλεκτικής των καιρών μας. Ας διατηρήσουμε τουλάχιστον όσο μπορούμε την αξιοπρέπεια των ακαδημαϊκών θεσμών μας έστω και ενάντια σε γκάλοπ του 98%. Άλλωστε, θυμηθείτε ότι το γκάλοπ του Γολγοθά έδειξε 98% "Σταύρωσον, Σταύρωσον". Και άν η Ιστορία δεν δικαιώσει το αποτέλεσμα της δημιουργικής αντίδρασής μας, θα δικαιώσει σίγουρα την προσπάθεια. Γιατί δεν θα έχουμε παραδοθεί αμαχητί.
* Ο Νίκος Μαρκάτος είναι ομ. καθηγητής ΕΜΠ, τ. πρύτανης
