TOY ANTΩΝΗ Ν. ΦΡΑΓΚΟΥ
Εδώ και πολύ καιρό θέλαμε να γράψουμε κάτι για το συνάφι των μουσικών δημοσιογράφων, ειδικότερα αυτών της τελευταίας δεκαετίας. Υποτίθεται ότι ο κάθε κριτικός τέχνης σκοπό έχει να ακούει / βλέπει / διαβάζει, τα τρέχοντα καλλιτεχνικά προϊόντα και βάση των γνώσεων, της κουλτούρας και της εμπειρίας του να τα φιλτράρει σταθμίζοντας την αξία τους. Να μην υποκλίνεται στις δημόσιες σχέσεις των γραφείων τύπου, αλλά με την δύναμη των αιτιάσεων του να κατοχυρώνει τις απόψεις του. Στον ευαγή χώρο των ροκ κριτικών η γνωστή ρήση του Γιάννη Τσαρούχη, «στην Ελλάδα ότι δηλώσεις είσαι» γνωρίζει τρελή επιτυχία. Όχι μόνο στα διάφορα μουσικά μπλογκς, στο fb αλλά πολύ περισσότερο στις διάφορες επίσημες εφημερίδες και περιοδικά, η αμάθεια είναι κανόνας. Αστοιχείωτοι γραφιάδες αντιγράφουν αυτούσια τα δελτία τύπου χωρίς να παραλείψουν ούτε ένα ιώτα, γράφοντας για δίσκους που στην καλύτερη των περιπτώσεων έχουν ακούσει 2-3 κομμάτια τους. Τούτων δοθέντων ακόμη και στις διάφορες συναυλίες στο εξωτερικό όπου σπάνια πλέον στέλνουν δημοσιογράφους οι δισκογραφικές τα κείμενα περί άλλων τυρβάζουν: ο κόσμος, τα ρούχα, το feeling, ο καιρός, η διάρκεια κτλ- αντί: για το πώς έπαιξαν οι μουσικοί, ποια κομμάτια, πώς λειτούργησε η ιδιόμορφη αυτή ηχητική τελετή. Βέβαια, κανείς από τους υπεύθυνους των πολιτιστικών και κατ' επέκταση των μουσικών θεμάτων δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για το τι θα γραφτεί ή θα ειπωθεί, αρκεί να καλύπτονται τα θέματα της επικαιρότητας. Γιατί ναι μεν για την ποπ και το ροκ ή τα υπόλοιπα ιδιώματα και στιλ ο καθένας μπορεί να έχει άποψη, αλλά δεν μπορεί γράψει κριτικά για αυτά, να ξεχωρίσει τα αυθεντικά- κατά τη γνώμη του- και να ενημερώσει το κοινό. Θέλει ταλέντο, συνεχή επιμόρφωση, ψάξιμο στην ιστορία - ξόδεμα χρόνου, χρημάτων και πάνω από όλα, το παντοτινό δόσιμο σε μια αγάπη που δεν θα σβήσει ποτέ.
