ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ
Όπως λέει ο Άκης Μπογιατζής, οι Sigmatropic ξεκίνησαν επίσημα το 1997, σαν ένα δικό του παιχνίδι με τις αναδυόμενες, τότε, μουσικές δυνατότητες του υπολογιστή. Στην ίδια εξερεύνηση είχαν αναδυθεί, την ίδια περίπου περίοδο, ορδές νέων μουσικών, που άλλοτε εν γνώσει τους, άλλοτε όχι, κινήθηκαν μέσα στο βαθύ και καρποφόρο αυλάκι που χάραξε ο Brian Eno και μερικοί ακόμη πρωτοπόροι της δεκαετίας του '70 και του '80 (αναφέρομαι στο παρακλάδι της ηλεκτρονικής μουσικής που εφαρμόστηκε και επηρέασε την ποπ-ροκ κουλτούρα).
Πρόσφατα κυκλοφόρησε η τελευταία σας δισκογραφική εργασία με τίτλο Dead Computer Blues (CD & LP). Μιλήστε μας γι αυτό το άλμπουμ, για το τι πραγματεύεται.
Το άλμπουμ μόλις κυκλοφόρησε (Νοέμβριος 2014), αλλά είναι προϊόν επεξεργασίας των τελευταίων τεσσάρων χρόνων, εκ των οποίων τον τελευταίο ενάμισι πιο εντατικά. Το συγκρότημα έχει περάσει από πολλές φάσεις, στις οποίες το ειδοποιό χαρακτηριστικό είναι τα διαφορετικά μέλη.
Στα δέκα τραγούδια του άλμπουμ θα μπορούσα να πω ότι κυριαρχεί μια κεντρική ιδέα: αυτή της προσωπικής κρίσης που περνάει ο καθένας μας, το προσωπικό δηλαδή πρίσμα της γενικότερης κρίσης, που ήδη εξελίσσεται σε παθογένεια της τελευταίας πενταετίας.
Τα τραγούδια του άλμπουμ βλέπουν τον κόσμο που παραπαίει μέσα από τα μάτια ανθρώπων που κάποτε αγαπήσαμε και τώρα τους παρατηρούμε να χτυπούν κάτω από τη μέση σωριάζοντας τους καλύτερους φίλους τους στο χώμα, ή και κάτω από αυτό, και στο τέλος να σωριάζονται και οι ίδιοι σε ένα ατέλειωτο πογκρόμ, με πρωταίτιους την εγωιστική ματαιοδοξία, τη δήθεν κριτική και την ακόμη πιο δήθεν αυτοκριτική. Με το Dead Computer Blues, εγώ προσωπικά νοσταλγώ το μέλλον που κάποτε ονειρεύτηκα, ελπίζοντας ότι ίσως να ξαναπροκύψει, γεμάτο νέες υποσχέσεις.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τη μουσική σας και σε ποιο είδος θα την τοποθετούσατε; Από την άλλη, ποια τα ερεθίσματα και οι επιρροές των Sigmatropic;
Θα έβαζα τις επιρροές μας σε κατηγορίες: στις εμφανείς και τις λανθάνουσες. Θα ξεκινήσω από τις δεύτερες: το πρώιμο και μέσο ρεμπέτικο τραγούδι αφ' ενός, η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι αφ' ετέρου. Μεγάλωσα σε περίοδο που το ραδιόφωνο ήταν η κύρια πηγή μουσικής ενημέρωσης (αρχές της δεκαετίας του '60). Η μουσική του Χατζιδάκι γέμιζε τα πάντα, ήταν περίπου ο ορισμός της ελληνικής μουσικής. Μέχρι που έγινα δώδεκα-δεκατριών χρονών και η ηλεκτρική κιθάρα σαγήνευσε το αυτί μου - και αυτό ισχύει μέχρι και σήμερα (με την πλέον ευρεία έννοια του όρου «ηλεκτρική»). Στις πιο εμφανείς και πρώιμες επιρροές θα έβαζα τις εκλεκτικές μουσικές συγγένειες με τα τραγούδια του Syd Barrett, των Velvet Underground και του David Bowie, ως εκφραστών της παρανοϊκής-πειραγμένης μουσικής δομής και αρμονίας και του μονολιθικού και χαμελαιοντικού μουσικού υφαντόκοσμου, αντίστοιχα. Από τις πιο ύστερες επιρροές, θα ξεχώριζα τον Nick Cave, τους Underworld και τους Bright Eyes.
Από την πρώτη σας δουλειά, το Random Walk (1998), μέχρι σήμερα τι έχει αλλάξει στην εγχώρια δισκογραφία;
Έχουν έρθει περίπου τα πάνω κάτω! Η άνοδος των ανεξάρτητων εταιρειών στη δεκαετία του '80 είχε πρόσκαιρα οδηγήσει σε ένα συνονθύλευμα μουσικών παραγωγών και πολλές ανεξάρτητες εταιρείες πέρασαν από την (περίπου) ακμή στην εξαφάνιση. Οι πολυεθνικές ακολούθησαν παράλληλη πορεία. Το Ίντερνετ και η επέλαση της μουσικής πληροφορίας, όπως την ξέρουμε σήμερα, ουσιαστικά ακύρωσε όλη τη στροφή της μουσικής παραγωγής προς την ψηφιακή τεχνολογία, που διαμορφώθηκε μεταξύ 1988 και 2000. Περί τα μέσα των 00's η κατάσταση έμοιαζε μάταιη, με μόνη ελπίδα τη δονκιχωτική αναβίωση του βινυλίου. Στην Ελλάδα, η αναβίωση αυτή έγινε με εξαιρετικά δειλά βήματα, αλλά σήμερα αναδύεται και πάλι σε κυρίαρχη τάση και φυσικά μόνο δονκιχωτική δεν μπορεί πλέον να χαρακτηριστεί.
Το μόνο μέχρι στιγμής ελληνόφωνο CD στην δισκογραφική σας παρουσία είναι το Δεκαέξι Χαϊκού και Άλλες Ιστορίες. Ο αγγλικός στίχος σάς ταιριάζει περισσότερο ή απλώς δεν προέκυψε η μητρική γλώσσα όλα αυτά τα χρόνια;
Έχω μια ιδιαίτερη αγάπη στην ελληνική γλώσσα και στον τρόπο που αυτή χρησιμοποιείται στην ποίηση και στη μουσική. Θαυμάζω τον τρόπο που η ποίηση χρησιμοποιήθηκε από Έλληνες συνθέτες (π.χ. ο Γκάτσος από τον Μ. Χατζηδάκι) και τη στιχουργία των τραγουδοποιών όπως ο Σαββόπουλος, ο Σιδηρόπουλος και άλλοι.
Οι στίχοι που έγραφα στην αγγλική γλώσσα ενσωματώθηκαν αβίαστα στη μουσική μου, σαν με αυτόματη διαδικασία. Για μένα, όταν συμβαίνει αυτή η αυτόματη διαδικασία, χτυπάει το καμπανάκι: «Μην το σκέφτεσαι, είναι μήνυμα για να προχωρήσεις». Μέχρι τώρα, οι απόπειρές μου στην ελληνική γλώσσα περιορίζονται σε δείγματα ποίησης όπως ήταν τα Δεκαέξι Χαϊκού (μαζί με μερικά ακόμα ποιήματα του Γ. Σεφέρη), καθώς και κάποια σχεδιάσματα επάνω σε νεότερους ποιητές. Ένας κύκλος τους, βασισμένος σε ποιήματα του Ηλία Λάγιου, είναι σε περίπου τελειωμένη μορφή και θα βρει, ελπίζω, και αυτός σύντομα τον δρόμο του στη δισκογραφία.
Τα επόμενα βήματά σας ποια είναι; Να περιμένουμε κάποια ζωντανή εμφάνιση;
Υπάρχει μια ακόμη κυκλοφορία των Sigmatropic που αναμένεται σε διεθνές επίπεδο γύρω στην άνοιξη του 2015. Περισσότερα γι' αυτή την κυκλοφορία θα ανακοινωθούν σύντομα. Ήδη είμαστε δραστήριοι σε συναυλίες στην Αθήνα (έχουμε εμφανιστεί κιόλας δύο φορές) και σχεδιάζουμε την άμεση «έξοδό» μας στην επαρχία.
Official page: http://www.sigmatropic.gr/
