του Χάρη Συμβουλίδη
Ήταν βεβαίως γνωστό, καιρό τώρα, πως ο Αντώνης Βαρδής ταλαιπωριόταν με την υγεία του και έδινε σκληρή μάχη με τον καρκίνο. Ωστόσο, όταν μαθεύτηκε ο θάνατός του, στις 2 Σεπτεμβρίου, οι αντιδράσεις υπήρξαν όσο ογκώδεις και συναισθηματικές θα τις περίμενες αν είχε φύγει στα ξαφνικά.
Αυτή η πηγαία λαϊκή αντίδραση βαδίζει χέρι-χέρι, νομίζω, με την υπόσταση του Αντώνη Βαρδή ως κατά βάση λαϊκού δημιουργού. Έστω και λιγάκι... μπερδεμένου. Δεν το λέω με την κακή έννοια. Ο Βαρδής υπήρξε πραγματικό τέκνο της εποχής του, με το ένα αυτί βυθισμένος στα ντόπια βιώματά του και το άλλο στους ηλεκτρικούς ήχους της Βρετανίας και της Αμερικής, που γίνονταν τότε κοινό κτήμα της παγκόσμιας νεολαίας - κυρίως όργανό του ήταν άλλωστε και του ίδιου η κιθάρα. Δεν είναι εύκολη η τήξη τέτοιων πραγμάτων και δεν διάλεξαν όλοι οι δημιουργοί της γενιάς του τον «δύσκολο» δρόμο.
Κι έτσι ακριβώς θα τον θυμάμαι κι εγώ: ως έναν άνθρωπο που μπορούσε να γράψει λαϊκά τραγούδια για τη μεγάλη Χαρούλα Αλεξίου των αρχών της δεκαετίας του 1980 (με πετράδι του στέμματος το "Μ' άφησες σαν πόλη"), αλλά μπορούσε ταυτόχρονα να γράψει κι ένα πομπώδες ροκ κομμάτι σαν το "Θα εκραγώ" ή να καταθέσει μια μοντέρνα λαϊκή ερωτική μπαλάντα σαν το "Θα προχωράμε μαζί", που ερμήνευσε ο ίδιος, ντουέτο με τη Χριστίνα Μαραγκόζη. Ασφαλώς και υπήρξαν διάφορα ατοπήματα σε αυτήν την καλλιτεχνική πορεία. Ο χρόνος όμως στέκει πάντα στα καλά.
