Ολοένα και περισσότερο γίνεται φανερό ότι ζούμε σε ένα πολίτευμα το οποίο είναι μεν δημοκρατία, αλλά... παρεμπιπτόντως. Δεν είναι δηλαδή το πολίτευμα εκείνο που καθορίζει τα γεγονότα, τις εξελίξεις, τις επεξεργασίες των προβλημάτων που αντιμετωπίζει, δεν είναι το πολίτευμα που καταλήγει σε λύσεις τις οποίες προτείνει, δεν είναι το πολίτευμα που αποφασίζει -εναγωνίως μάλιστα- για την ποιότητα του περιεχομένου του, αλλά αντιθέτως επικαθορίζεται από εξωγενείς παράγοντες, οι οποίοι το αναθεσμοδοτούν πέραν κάθε ελέγχου, ανασκολοπίζουν το ηθικό του υπόβαθρο, οριοθετούν τη νομική του υπόσταση, παρακάμπτουν -ως μη υπάρχον- το ιστορικό και πολιτικό του υλικό, εκτρέπουν την πολύπλαγκτη και πολύπλοκη δυναμική του, αλλά επιτρέπουν με όλα τα συνταγματικά αναλώματα σ' αυτό το πολίτευμα να ονομάζεται... παρεμπιπτόντως δημοκρατία.
Μπορεί να μην ισχύει καμία δημοκρατική αξία, να θρυμματίζονται όλες οι συστατικές σταθερές του πολιτεύματος -και αποκτημένες με αίμα και άπειρη τραγωδία- αλλ' όμως όχι. Το πολίτευμα παρεμπιπτόντως ονομάζεται δημοκρατία. Και σ' αυτό οφείλουμε να ομονοήσουμε έστω και άνευ λόγου και αιτίας, διότι, αν δεν ομονοήσουμε με το στανιό, παρεμπιπτόντως δεν θα έχουμε δημοκρατία. Και τότε δεν θα μπορεί κάποιος να είναι πρωθυπουργός της Ελλάδας, όπως ο Αντώνης Σαμαράς, και παρεμπιπτόντως να φασίζει ασυστόλως, διότι τότε θα έτριζαν (παρεμπιπτόντως) τα κόκαλα των γερμανοτσολιάδων και των χουνταίων προγόνων για την απαγόρευση της ελεύθερης γνώμης. Για την απαγόρευση της δυνατότητας του απείρως επιχειρείν την καταστροφή, όπως παρεμπιπτόντως θα ανέλυαν μηνίοντες διάφοροι βαθυνούστατοι και εγκαταβιούντες στην τύφλα του προσώπου, ιδίως του δικού τους. Άλλωστε δημοκρατία πάει να πει ότι ο πρωθυπουργός έχει ως στενό κύκλο συνεργατών και συμβούλων ένα ολόκληρο σκυλολόι, το οποίο παρεμπιπτόντως είναι φασισταριό του κερατά, αδίστακτο φασισταριό που εκτρέπεται καθημερινά, ίσως παραπονούμενο για τη μεγάλη εκτροπή αν -λέμε αν- παρεμπιπτόντως παραστεί ανάγκη.
Α, ναι, μιας και μιλάμε γι' αυτά: παρεμπιπτόντως τι απέγινε με τις έρευνες για τις σφαίρες που έπεσαν στα γραφεία της Ν.Δ.; Προχωρούν, προχωρούν; Ή να το ξεχάσουμε; Είναι και τα γραβατόσκυλα που παρεμπιπτόντως δεν αλυχτάνε περί του γεγονότος. Άρα να το ξεχάσουμε. Πάντως, παρεμπιπτόντως, ουδείς ενδιαφέρεται -της αξιωματικής αντιπολίτευσης περιλαμβανομένης- να επαναφέρει το γεγονός. Και την αλητεία του. Ξεχνώντας πως από ξεχασμένη σε ξεχασμένη αλητεία (όχι απλώς πολιτική, αλλά κοινή αλητεία, που ουκ ολίγες φορές θα προκαλούσε το ποινικό ενδιαφέρον τής -παρεμπιπτόντως- ανεξάρτητης δικαστικής εξουσίας) φτάσαμε σ' αυτή την κατάντια να ζούμε (τρόπος του λέγειν) τις ζωές μας, να ζούμε τη γλώσσα μας, τη χειρονομία μας, τον βηματισμό μας και την ποιότητα τόσο της αγωνίας μας όσο και της ελπίδας μας, σε ένα καθεστώς που κατάντησε να ονομάζεται.... παρεμπιπτόντως δημοκρατία. Και παρεμπιπτόντως: το αποδεχόμαστε. Διαφορετικά δεν θα αγανακτούσαμε τόσο, μα τόσο πολύ με την κάθε απεργία, ενοχλούμενοι έως μυελού οστέων από την όχληση της απεργίας και τα τραύματα που αυτή επιφέρει στο σώμα της δημοκρατίας (της ποιας;), αλλά παρεμπιπτόντως ουδέποτε στρεφόμενοι ως κοινό δημοκρατικό σώμα και όχι ως οχλοκρατούμενο μικροαστικό επιμέρισμα με τις αιτίες που προκαλούν τις απεργίες.
Παρεμπιπτόντως: Η κοινωνία επιχαίρει για την ήττα της απεργίας των καθηγητών και ουδόλως ενδιαφέρεται ότι έτσι καταστρέφει το μέλλον των παιδιών της, αυτό το φοβερό σε έκταση, βάθος και ύψος κινούμενο υλικό που ονομάζεται μέλλον και πάει πολύ πιο πέρα από τη στιγμή των εισαγωγικών εξετάσεων στο πανεπιστήμιο. Παρεμπιπτόντως επίσης: Φαντάσου μια κοινωνία που επεξεργάζεται το νόημα μιας τέτοιας απεργίας και δεν την αφήνει βορά στο γκρίζο στόμα του Σαμαρά και στη μεταξωτή φασιστογένεια των Κεδίκογλου.
Να μην ξεχάσουμε φυσικά και την παρεμπίπτουσα αιδημοσύνη της ΔΗΜ.ΑΡ., καθώς και το αβυσσαλέο δημοκρατικό μένος του Βενιζέλου (δεν λέω του ΠΑΣΟΚ, διότι το ΠΑΣΟΚ μάς άφησε χρόνους, τώρα υπάρχει μόνο το κόμμα "Βενιζέλος") για τη σωτηρία της πατρίδας, εναντίον κάθε απεργίας. Και εναντίον κάθε δημοκρατίας εν βυθώ και καθ' όλου, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε παρεμπιπτόντως. Διότι μόνο σε μια τέτοια δημοκρατία μπορεί -δείγματος (και δήγματος) χάριν- ένας κυριολεκτικά αισχρός, σεξιστής και χυδαιότατος Μαρκογιαννάκης να παρεμποδίζει την έρευνα (την έρευνα με χρήση εντολής του δημοκρατικού πολιτεύματος, για να συννενοούμαστε) για τη λίστα Λαγκάρντ, από τη λαμπρή θέση (στην οποία αποπατεί διαρκώς και αδιαλείπτως) του προέδρου της αρμόδιας επιτροπής της Βουλής των Ελλήνων.
Αλλά παρεμπιπτόντως: Δεν υπάρχει τρόπος προστασίας του πολιτεύματος και των συμφερόντων του από το χυδαίο αυτό υποκείμενο; Δεν υπάρχει -έστω αυτό- τρόπος για να προστατευθεί η Ζωή Κωνσταντοπούλου (που υπέμεινε και τον προσκοπικό σεξισμό του Βενιζέλου) από την απηνή του δημοκρατική άνοια και από την ακαταπόνητη λαγνεία του μάταιου ανδρισμού του; Αυτή η παραδειγματική ασχημία, απ' όπου απουσιάζει κάθε ικμάδα δημοκρατίας, ονομάζεται... παρεμπιπτόντως δημοκρατία. Ναι. Έτσι ονομάζεται. Κι αν ο Δένδιας ετοιμάζεται να βάλει "γύψο" στις διαδηλώσεις κι αν η Χρυσή Αυγή -παρεμπιπτόντως- βρίσκεται ως προς το υπεράριθμο σκέλος της μέσα στη Ν.Δ., είναι επειδή η κοινωνία το επέτρεψε. Η κοινωνία που έχει τόσο ρημαχτεί μεθοδικά, ώστε αδυνατεί να κατανοήσει ότι είναι επιστρατευμένη στην καταστροφή του πολιτεύματος. Αλλά παρεμπιπτόντως.
