Του Σάιμον Τζένκινς - The Guardian
Ο Γουίλιαμς όπως πολλοί άλλοι, πάλευε με τους προσωπικούς του δαίμονες και τον εθισμό. Μια ψυχική ασθένεια λειτουργεί ως οδοστρωτήρας - εξακολουθεί όμως να μην είναι πλήρως κατανοητή.
Η θλίψη του κλόουν είναι μια ειρωνεία της σόουμπιζ που κρατά χρόνια. Ο θάνατος του κλόουν είναι ακόμη πιο θλιβερός. Αλλά ο Ρόμπιν Γουίλιαμς δεν ήταν ένας συνηθισμένος κλόουν, ήταν ένας κλόουν του πάλκου, κυρίαρχος ακόμη και μόνος, με ρίμες, μιμήσεις, μεταμφιέσεις, παραμορφώσεις του προσώπου, οργή και ιλαρότητα. Έκανε τον κόσμο να γελά, τον έκανε και να κλαίει. Είχε το χάρισμα να ενισχύει τις ζωές των άλλων, αλλά δεν μπορούσε να διαχειριστεί τη ζωή ενός ανθρώπου, τη δική του ζωή. Μόλις τον περασμένο μήνα ο Γουίλιαμς εισήχθη ξανά σε κέντρο απεξάρτησης στη Μινεσότα.
Η φερόμενη ως αυτοκτονία του Γουίλιαμς μπαίνει στο μικροσκόπιο σαν τους πρόσφατους θανάτους άλλων διάσημων εθισμένων όπως ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν και η Πίτσις Γκέλντοφ. Οι εξαρτησιογόνες ουσίες ήταν ο τρόπος που αυτά τα υψηλής αναγνωρισιμότητας άτομα αντιμετώπισαν την πίεση της ζωής. Ως προς αυτό δεν διαφέρουν από τους χιλιάδες μη διάσημους που πέφτουν θύματα ακόμη μεγαλύτερης πίεσης. Ωστόσο, μοιάζει ακατανόητο το ότι ο εθισμός τους δεν επηρεάστηκε από την προσωπική επιτυχία, από τη φροντίδα μιας οικογένειας που τους αγαπούσε και από όλες τις θεραπείες που μπορούν να αγοράσουν τα πλούτη.
Η σωματική ασθένεια είναι κάτι που καταλαβαίνουν οι γιατροί. Ξέρουν τι να κάνουν όταν το ανθρώπινο σώμα δεν λειτουργεί σωστά και ξέρουν και τι να μην κάνουν. Η ψυχική ασθένεια, αν ο όρος "ασθένεια" είναι ο σωστός, μοιάζει να 'ναι χαμένη κάπου στον Μεσαίωνα. Κατά τ' άλλα υγιείς άνθρωποι που έχουν κάθε λόγο να είναι ευτυχείς βρίσκονται να παλεύουν με προσωπικούς δαίμονες. Οι θεραπευτές περιπλανούνται στη σκηνή, όπως οι χειρουργοί σε ένα μεσαιωνικό πεδίο μάχης, σε μια αναζήτηση για το τι πρέπει να γίνει.
Ο Γουίλιαμς έμοιαζει να έχει επανέλθει από την εξάρτηση στην κοκαΐνη, αλλά όχι από το αλκοόλ. Μπαινόβγαινε στα κέντρα απεξάρτησης. Σε μια εξαιρετικά ειλικρινή συνέντευξη στην Guardian προ τετραετίας ήταν πρόθυμος να συζητήσει τα θέματα αυτά με σαφήνεια. Ήταν τακτικό μέλος τής ενδεχομένως πιο επιτυχημένης θεραπείας που υπάρχει, των Ανώνυμων Αλκοολικών που δίνει έμφαση στη δίχως επίκριση συλλογική στήριξη. Δεν υπήρχε κανένα είδος βοήθειας που να μπορούσε να λάβει και να μην έλαβε ο Γουίλιαμς ή άλλοι σαν αυτόν. Όλες οι μέθοδοι απέτυχαν.
Όλες οι ασθένειες λειτουργούν ως οδοστρωτήρες, αλλά καμία δεν είναι τόσο ισοπεδωτική όσο η ψυχική ασθένεια. Παραμένει ο φτωχός συγγενής της ιατρικής. Η έρευνα είναι ασήμαντη. Οι θεραπείες είναι απρόθυμες. Τα φάρμακα πρωτόγονα. Αλλά η εθιστική και καταθλιπτική ασθένεια φαίνεται να ριζώνει βαθιά στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και εκείνων που είναι γύρω τους. Είναι η ρωγμή στο παράθυρο που μπορεί να μοιάζει σαν να μη διορθώνεται. Η θλίψη του κλόουν πηγαίνει πέρα από την ειρωνεία. Είναι ένα από τα μεγάλα μυστήρια της ζωής.
