Δεν χρειάζεται να είσαι εθνικιστής, ούτε καν αυτό το ντεμί πατριώτης, για να αντιληφθείς πού αυτοπαγιδεύεται η Αριστερά όταν επιχειρεί να προσαρμόσει το διεθνιστικό της εσχατολογικό υπόβαθρο σε συνθήκες τεχνητής κρίσης του καπιταλισμού και φασιστικής επέλασης.
Από τη μια ο φασισμός, που έχει ως απόλυτο σύμμαχό του τη φυσική κληρονομιά στον άνθρωπο, το δίκιο του ισχυρότερου, την αποπομπή του αδύνατου. Στις τεχνικές του θριαμβεύει η τελετουργία, στις πρακτικές του το λουτρό αίματος. Απομονώνοντας όμως αυτά τα χαρακτηριστικά και αποδίδοντάς τα μόνο στον φασισμό, τού αποδίδουμε μια μοναδικότητα που δεν την έχει.
Τόσο το υπόβαθρο του μυστικιστικού φασισμού όσο και το επιχείρημα εξορθολογισμού του φόνου για το καλό του συνόλου των προοδευτικών ριζοσπαστών μάς ξαναγυρνάν στις ιδρυτικές αρχές κάθε κοινωνίας, κάθε συνεκτικό σύνολο προϋποθέτει την αποβολή του ανόμοιου. Γι' αυτό όχι μόνο στην καπιταλιστικά παγκοσμιοποιημένη αλλά και τη σοσιαλιστικά διεθνοποιημένη κοινωνία, παρά τις ουτοπικές επιδιώξεις, οι άνθρωποι θα εξακολουθούν επ' αορίστω να συγκροτούνται σε ανταγωνιστικές έως εχθρικές μάζες.
Όπως και ο κομμουνισμός έτσι και ο διεθνισμός έχει αποδειχθεί ότι δεν έχουν σπουδαία τύχη όταν επιχειρείται να εφαρμοστούν σε μια μόνο χώρα. Χώρια που, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δαχτυλάκι μας συνέχεια, δεν είναι ακριβώς τα ώριμα συναισθήματα αλληλεγγύης προς τον "άλλον" που εκφράζονται μέσα σε αυτήν την αποδομητική προς την κρατική οντότητα δραστηριότητα κάποιων αριστερών ριζοσπαστών στον παρόντα χρόνο, όσο το μίσος προς τον εαυτόν. Ένα μίσος θεμιτό και απολύτως τεκμηριωμένο. Με πολυμερή σύνθεση που ανακατεύει το ταξικό μίσος, μαζί με το μίσος προς τον πατέρα και τη δικαιολογημένη απέχθεια στη φενάκη των εθνικών ιδεολογημάτων, για καθαρότητες φυλών και για ιστορικές συνέχειες αδιάπτωτες.
Φροϋδικά ο φόνος του Πατέρα δημιουργεί πολλούς κληρονόμους και διακλαδώνει Πατερούληδες. Βέβαια οι πατριαρχικές φιγούρες του κομμουνισμού θα 'πρεπε να είναι οριστικά και αμετάκλητα παρελθόν, όμως η απουσία μιας αδιάσειστης και αναμφισβήτητης Αρχής τι άλλο μπορεί να προκαλέσει από την αποσύνθεση του μίσους που μας ένωνε ενάντια στους δυνάστες και την ανασύνθεση του απέναντι στους ανταγωνιστές;
Όλα λοιπόν είναι πάντα εδώ αντιμέτωπα, πολύγλωσσα και δίγλωσσα, σε μια ανταγωνιστική σχέση μεταξύ τους, που διατρανώνει το εποικοδόμημα, μονίμως μετέωρο με ραγισμένη τη βάση του, σχεδόν στον αέρα.
Μέχρι να μάθουμε να χειριζόμαστε ανάλογα θέματα με ρεαλισμό και μια δόση ειλικρίνειας, θα κινδυνεύουμε να έχουμε διαπλακεί και εκπορνευτεί τόσο, ώστε οι ιδέες μας να παραμένουν εξαιρετικές και απρόσιτες και, συνεπώς, ως «καθαρές» ιδέες αλώβητες από τις εφαρμογές τους.
