Επειδή το πράγμα γίνεται ολοένα και πιο φανερό, καλό θα είναι να το πούμε ξεκάθαρα. Ιδίως η Αριστερά να το πει ξεκάθαρα και να δράσει αναλόγως: καλό, λοιπόν, είναι να ξέρουμε και να εντάξουμε στον δημόσιο λόγο μας και στη δημόσια πρακτική μας το γεγονός πως ο κίνδυνος πολιτειακής εκτροπής είναι πλέον μια πιθανότητα και όχι μια μεταφυσική ονειροπόληση στη νοσηρή φαντασία ορισμένων καθαρμάτων. Τα νοσηρά καθάρματα είναι εδώ, μόνο που δεν ονειροπολούν. Ολοένα και περισσότερο γίνεται φανερό ότι βαδίζουν με σχέδιο. Δεν έχει σημασία αν το σχέδιο αυτό μοιάζει αυτή τη στιγμή γελοίο και η πιθανότητα πολιτειακής εκτροπής απίθανη. Στην κίνηση των γεγονότων το απίθανο δεν ισχύει. Αντιθέτως, η Ιστορία τιμωρεί, τόσο σε επίπεδο φιλοσοφίας όσο και σε επίπεδο γεγονικών πραγματώσεων, εκείνους που καθεύδουν μπροστά στις πιθανότητες του απίθανου.
Σε χώρες πολύ αλμυρές (από το άλας των δακρύων) όπως η Ελλάδα δεν έχουμε το δικαίωμα -ιδίως, επιμένω, η Αριστερά- να αδιαφορούμε στο φανέρωμα του φρικώδους, θεωρώντας την πολιτική ολοκλήρωση της φρικωδίας ανέφικτη, απλώς και μόνο επειδή εργαλειακά κινείται στη σφαίρα του απίθανου. Στο κάτω-κάτω της γραφής, διάβολε, πρέπει να έχουμε υπ' όψη μας αυτό που δίδαξαν οι "πατέρες" του "έθνους" των αφηγήσεων και των αφηγημάτων μας: ότι το απίθανο δεν υπάρχει, ότι στην Ιστορία δεν υπάρχει φυσιοκρατία, δεν υπάρχει ντετερμινισμός. Επομένως οφείλουμε ανά πάσα στιγμή να ξέρουμε το μαύρο κενό που ετοιμάζεται, τη μαύρη εγκοπή στα καθ' όλου και στα καθέκαστα.
Λοιπόν. Αυτή την ιστορική στιγμή είναι φανερό ότι η πολιτειακή εκτροπή είναι ενταγμένη στις πιθανότητες διατήρησης του συστήματος. Ενός συστήματος που επιδιώκει και καταφέρνει τη δικαιωματική του νομιμοποίηση, η οποία δεν είναι άλλη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο με σκοπό το ανθρωποβόρο κέρδος. Ανεξαρτήτως των εσωτερικών αντιθέσεων του συστήματος, ανεξαρτήτως των ιστορικών στιγμών παραχωρητισμού (την ίδια στιγμή που η αριστερή αντίληψη του συστημικού παραχωρητισμού θεωρείται νίκη και οργανώνεται αφηγηματικά ως πρόοδος του κοινωνικού κράτους), ανεξαρτήτως των πρόσκαιρων ηττηματικών καθυστερήσεων, το σύστημα έχει ξεκάθαρο στόχο ύπαρξης: την ύπαρξή του διά της μεγεθύνσεως. Όχι διά της εκτάσεως, αφού ο πλανήτης είναι πεπερασμένος. Διά της μεγεθύνσεως της εσώτητας του κέρδους. Το σύστημα νικάει επειδή διαρκώς εφευρίσκει την εσώτητα του κερδώου εαυτού του. Και έχει μεγάλο απόθεμα θεωρίας της τυχαιότητας σε όλα τα επίπεδα. Το σύστημα είναι μια πολεμική τεχνολογία θεωρίας. Όπως ακριβώς η πολεμική βιομηχανία που περνάει τα αποτελέσματά της στην ειρηνική (με χίλια εισαγωγικά, ειρηνική), όταν πια είναι ξεπερασμένα, έτσι και η πολεμική τεχνολογία θεωρίας του συστήματος: βγαίνει στον καιρό όταν η πραγματικότητα, το έδαφος και το υπέδαφος δηλαδή του καιρού, έχει καταλλήλως καλλιεργηθεί ώστε να υποδεχθεί τη σπορά ενός μεταλλαγμένου ηθικού, αισθητικού και λογικού προϊόντος. Τόσο απλά. Κι αυτό είναι μια παγκόσμια "καλλιέργεια". Την οποία βεβαίως πραγματοποιούν (ή, ακριβέστερα, διαπράττουν εν αγνοία τους, αφού η αιτιώδης άγνοια είναι μέρος της πολεμικής θερίας του συστήματος) όλοι οι "χωρικοί" των επιμέρους χώρων της οικονομίας, οι οποίοι αδυνατούν να αποκτήσουν συνείδηση δραπέτευσης που θα προκαλούσε πεποίθηση ελευθερίας, πράγμα που προϋποθέτει συνείδηση ενός καθολικού οικονομείν. Συνείδηση μιας όρασης κινδύνου.
Δες το. Μπροστά στα μάτια σου συμβαίνει. Δεν προέκυψαν ξαφνικά τα μαλακισμένα (καταλλήλως -από χίλιες αεργίες- μαλακισμένα) που έψελναν ως μέλλοντες αξιωματικοί (έχει εμπιστευμένο αξίωμα από την πολιτεία ο θλιβερός εχθρός της) τον Εθνικό Ύμνο την ώρα του "Χριστός Ανέστη". Που αν ήξεραν τα θλιβερά και επικίνδυνα παιδάρια τι εστί Διονύσιος Σολωμός και Εθνικός Ύμνος, θα σιωπούσαν ενδακρύως από το αίσθημα ανάθεσης ποιητικής ευθύνης. Αλλά πού!!! Το σύστημα είναι πιο μπροστά. Και γελάει με τα αγελαία φανερώματά του, αλλά και με τα αιφνιδιασμένα καταγγέλματα. Και να σκεφτείς ότι αυτά τα μαλακισμένα εκπαιδεύονται ώστε να διοικήσουν ανθρώπους ακόμα και σε καιρό πολέμου. Εδώ είναι που πρέπει να επέμβει ο περίφημος "λαός της Ελλάδας". Φαντάσου μια μηχανή παραγωγής ηλιθίων να δρα ως λογισμικό εξερευνήσεως του Διαστήματος.
Αυτό όμως είναι μια νίκη του συστήματος. Όπως και ο Κωσταράκος, ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ. Αυτό το όρθιο το δίποδο. Ένα "πράμα", που όμως διοικεί το σύνολο των όπλων που ανήκουν στον ελληνικό λαό. Ένα "πράμα" που -Θεός φυλάξοι- θα οδηγήσει μαλακισμένα, που θα οδηγήσουν τα παιδιά μας στη φύλαξη της πατρίδας. Δεν έφτασε τυχαία ο Κωσταράκος εκεί που έφτασε, τη στιγμή που έφτασε. Είναι αποτέλεσμα. Δεν είναι αιτία. Το σύστημα είναι εδώ. Με τον Κωσταράκο. Με τον Σαμαρά του φασιστικού υποστρώματος, με τον Βενιζέλο της γλωσσικής ταινίας, που αδημονεί να παχύνει περαιτέρω τις προσκοπικές ιδιότητες κάθε συνταγματικής εκτροπής (που προετοιμάζει την πολιτειακή εκτροπή), με τον Κουβέλη, που όλο και πιο συνειδητά αποδέχεται την έντιμη συμμετοχή του στο έγκλημα, με τον συρφετό των ποιήσεων. Με τον συρφετό των καθεστώτων που συγκροτούν το καθεστώς. Αυτό που αύριο θα μας νικήσει αν -επιτέλους- δεν ιδρύσουμε τη δική μας πολεμική βιομηχανία παραγωγής "ενόπλων" αντιρρήσεων στη θέση των "ένστολων" ηλιθίων του διαρκούς συστήματος. Με άλλα λόγια: Πρέπει να γίνουμε παράταξη. Μια αλυσίδα παραγωγής ποιητικής συνείδησης. Ένα άλμα δηλαδή.
