Live τώρα    
22°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Ελαφρές νεφώσεις
22 °C
20.2°C23.8°C
3 BF 42%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
22 °C
19.1°C22.7°C
2 BF 55%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
18 °C
18.0°C19.9°C
4 BF 60%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Σποραδικές νεφώσεις
20 °C
18.8°C20.8°C
5 BF 45%
ΛΑΡΙΣΑ
Αίθριος καιρός
23 °C
22.9°C22.9°C
3 BF 31%
Η ένδοξη λύπη
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Η ένδοξη λύπη

Αυτή η ένδοξη λύπη των ημερών. Αυτό το γλυκύ του τρόμου και το βαθύ του πένθους. Αυτή η παραδοχή της κοπιώδους θνητότητας και η υγρή αγωνία μπροστά στη φθαρτή αθανασία. Αυτή η λυγμική παραίτηση από τα καθέκαστα. Αυτή η εξαίσια χρήση της ανθοφορίας έως τα μύχια του θανάτου. Αυτό το απαρηγόρητο που παρηγορεί. Αυτό το αμίλητο δυστυχισμένο χώμα της ελιάς που μόνο αυτό βαπτίζει τον μαύρο καρπό του ελέους. Αυτά τα αμήχανα εξαίφνης χέρια που στολίζουν -κλαίγοντας τα ίδια, πιο πριν, αιώνες πιο πριν από τα μάτια- όλους τους Επιτάφιους της ζωής, όχι της ζωής μας, της ζωής της σκέτης και της ζωής που σκέπει το παρανάλωμα της ύπαρξης. Αυτή η θρησκεία της αξιοπρέπειας μέσα στο μούχρωμα που αναλώνει και αναμυθεύει όλα τα ποιήματα και όλα τα κεριά και όλα τα κορμιά των ανωνύμων θυμάτων και όλες τις οιμωγές των κατακτημένων πόλεων σε όλη την αχαρτογράφητη γεωγραφία των ακατάγραπτων θανάτων. Εκείνων των θανάτων που δεν τους συμβολοποιεί καμιά σημαία, εκείνων των θανάτων που φεύγουν σα να μην υπήρξαν ποτέ, εκείνων των θανάτων που λιώνουν πιο γρήγορα κι απ' το κορμί τους μέσα στο χώμα των ανύπαρκτων λέξεων μιας υπαρκτής αηδίας. Αυτή η χίμαιρα του προβιβασμένου όντος από την ίδια του τη λύπη, που κρύβει με ήσυχη γενναιότητα το τράνταγμα της μέγαιρας αθωοσύνης που ασφυκτικά μέσα στο ειπωμένο έγκλημα. Αυτή η στιγμή όλων των στιγμών. Ένα ελάχιστο στίγμα που ορθογραφεί τις ανορθογραφίες χρήσεως του σύμπαντος κόσμου μετατρέποντας τη γλώσσα σε Λόγο και το αχανές σε Πρόσωπο. Αυτή η τραγική στιγμή όλων των στιγμών όταν το χώμα ανεβαίνει σε ύψος οφθαλμού και η σκόνη του καιρού γίνεται πέτρωμα του χρόνου. Αυτό το απέραντο ύδωρ που ασταμάτητα υποθέτει τον εαυτό του. Και ιδρώνει. Αυτή η συνείδηση του εξατομικευμένου, καθολικού Πριν. Αυτή η ανασύνταξη της λάσπης. Αυτή η ανασύνταξη της θάλασσας. Αυτό το όνομα των ονομάτων που θεώνονται μέσα στην ανωνυμία. Αυτή η λύπη των ημερών: μια ενάλια παρέα ψαράδων που όλο φεύγουν και όλο περπατούν στο πουθενά. Αυτό το κερί των ερημώσεων και ο ψίθυρος των ερήμων. Αυτή η κορυφή των αντικατοπτρισμών σε όλα τα εκκλησιάσματα όλων των πολιτευμάτων και όλων των διαμεσολαβήσεων. Αυτά τα γάντια επάνω στην πληγή, μαζί με το νυστέρι, μαζί και με το κοιμισμένο άλγος που θα ξεσπάσει και θα θρυμματιστεί και θα θρυμματίσει. Αυτό το παράθυρο που δεν άνοιξε ποτέ, γιατί δεν έγινε για να ανοίγει, έγινε για να διδάσκει πώς είναι το κλειστό με μια φωνή της σιωπής από μέσα. Αυτό το παράθυρο που έγινε μόνο και μόνο για να αντικατοπτρίζει τον λυγμό.

Αχ, αυτή η ένδοξη λύπη των ημερών: μια εξάσκηση στην υψηλή τέχνη της ήττας και μια εξάσκηση στην υψηλή δυνατότητα της απόρριψης. Αυτή η χερσαία αποκαθήλωση των σκοτεινών βροχοπτώσεων του κάθε φόβου. Αυτό το λίγο φως που είναι θρίαμβος κι αυτός ο θρίαμβος που είναι μία και μόνη πνοή ανέμου, μια και μόνη ανεκλάλητη λέξη, εκείνη η λέξη που σε βλάπτει γιατί σε πάει κατευθείαν στην αλήθεια. Αυτό το σχοινί ακροβασίας ανάμεσα στο τίποτα και στο τίποτα που αν δεν προσέξεις το σχήμα σου, (το ένδυμα δηλαδή που φανερώνει το έμψυχο κορμί), γίνεται η ατσάλινη θηλιά του απαγχονισμού. Αυτό το κάταγμα των οφθαλμών όταν κοιτάζουν την καταστροφή. Αυτός ο Αίνος του χαμένου Οίνου ενός θαύματος που δεν έγινε ποτέ. Κι ενός άλλου θαύματος που εξορίστηκε από τα θαύματα ιδίαις χερσί των αιώνια αθώων και ιδίοις των ίδιων αθώων που πλήρωσαν με το ίδιο τους το αίμα αναλώμασι της ψυχής κι όταν αυτό τελείωσε πλήρωσαν με το αίμα το πραγματικό των άλλων. Εκείνων της λύπης, εκείνων της σφαγής, εκείνων που έζησαν και πέθαναν με τη χολή και το ξύδι. Και που μ' αυτά τα χρειώδη μεγάλωσαν τα παιδιά τους δίπλα από την παρέα των δημίων και των λογχοφόρων όταν έριχναν τις ζαριές της κλοπής ξεσκίζοντας και κάνοντας κουρέλια ό,τι με κόπο είχε γίνει σώμα. Αυτό που τώρα λιτανεύεται. Αυτό που τώρα γίνεται χαμός και τρόμος και σπαρταράει και γίνεται πένθος και γίνεται λύπη για να μην σπάσει το αιέν, να μην στρεβλωθεί το αμήν και προπαντός να μην γίνει από σίδερο ο ήχος του πενθήματος καθώς δείχνει καμπανίζοντας την άνοιξη.

Αυτή η ένδοξη λύπη των ημερών: μια γύρη που ανασηκώνει την ύπαρξη για να την σκορπίσει σαν άπειρο του σύμπαντος κόσμου, μια κίνηση, τίποτε άλλο. Κι ούτε από σένα. Μια μουσική ναυαγισμένη. Ένας αφρός που θροΐζει σαν φύλλο της τελευταίας στιγμής της παρθενίας. Σήμερον. Εν ύδασι. Σήμερον. Όχι αύριο. Σήμερον για πάντα. Ποτέ άλλοτε. Σήμερον για πάντα. Ένδοξη αντίληψη του ούπω και του μηκέτι όπου το τώρα σχεδόν δεν υφίσταται. Ένδοξη περιπέτεια. Στον μεγάλο κοσμικό ωκεανό των ψιθύρων όπου τρίβεται και φλέγεται η ύπαρξη ως μαρτύριο, δηλαδή ως απόδειξη του όντος που φανερώνει τον εαυτό του και ως μοίρα, δηλαδή ως ανυποχώρητη διεκδίκηση στο μοίρασμα του άχρονου, του ατελεύτητου και εν τέλει του ασυγχώρητου σχήματος του μηδενός. Αυτή λοιπόν, η ολοστρόγγυλη λύπη που το άπειρο της μοιάζει. Αυτή η εν ύδασι κατάσταση όπου το φως νοσταλγεί τη βροχή και το άνθος τον δήμιο, αυτό το μπαλκονάκι από λευκό που μοιάζει με το μαύρο, ένα μαύρο καταμεσήμερο κορμί, αυτή η δόξα τού από μέσα τού λυγμού σαν κενό φτιαγμένο από κυκλαδίτικα εκκλησάκια. Μια λύπη φτιαγμένη από χειροποιητικό κενό για να χωρέσουμε όλοι. Αχ, αυτή η λύπη των ημερών, αυτή η αργοθυμία του παρόντος. Με τέτοια και με τέτοια είναι φτιαγμένη η ένδοξη λύπη των ημερών. Κι ύστερα έρχεται η ασυνεπής Ανάσταση.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL