Όπως μας έκλεψαν τα λεφτά, όπως μας κλέβουν τις ζωές μας, έτσι πάνε να μας κλέψουν και τον συνειρμό. Το μυαλό μας, επιμένουν, πρέπει να μην πετάγεται άναρχα από το ένα στο άλλο, να μην ακούει για την ανάκαμψη και να βλέπει φαντάσματα για διάσωση και να θυμάται μεταμεσονύκτια έργα φρίκης για απελευθέρωση της αγοράς εργασίας και να σκέφτεται ουρές στα συσσίτια και καρκινοπαθείς εν αναμονή εξέτασης έξι μήνες μετά τον θάνατό τους, για την ανάπτυξη και να θυμάται γενόσημα.
Άλλο μας λένε το ένα και άλλο το άλλο. Υπάρχουν κανάλια της σωστής σκέψης που τα ακολουθείς αν δεν θέλεις να ναυαγήσεις στις ξέρες του ανορθολογισμού. Επιτηρούμενοι διανοητικοί διάδρομοι όπου μπορείς να βολτάρεις, αλλιώς σε περιμένει ο σωφρονισμός στο κελί της κοινωνικής απαξίωσης. Σωφρονισμός, αυτή είναι η σωστή λέξη. Οι σωφρονισμένοι είτε οι από μόνοι τους σώφρονες δυσπιστούν στα όνειρα, αηδιάζουν με τον συνειρμό, είναι αλλεργικοί στις εγκεφαλικές συνάψεις. Η λογική τους θεμελιώνει τον κόσμο των πραγμάτων όπως έχουν, όπως φαίνεται ότι έχουν και τον κόσμο αυτών που είναι ανέκαθεν στα πράγματα με την αγέρωχη βεβαιότητα ότι τα πράγματα τους ανήκουν.
Πόσο σώφρων είναι αυτή η ορθοφροσύνη; Θέλω να πω, άραγε σκέφτηκε κανείς αν η κρίση αυτή που περνάμε, η τρομερότερη πιστεύω στην ιστορία του καπιταλισμού, στην ιστορία του κόσμου, γεννήθηκε από την σκέψη κάποιων δήθεν ανεύθυνων, που επέμεναν να συνδέουν τα υποτίθεται μη συνδέσιμα, και όχι από τις κομπίνες και την αδηφαγία και τελικά τη σαδιστική και φονική παράνοια των υποτίθεται γνωστικών; Ή μήπως, αντίθετα, η επικίνδυνη συνήθεια να έχεις συνειρμούς, όνειρα, εφιάλτες γεννιέται ακριβώς εκ μέρους όσων τολμούν να μένουν ακόμα αληθινά ζωντανοί, δηλαδή δημιουργικοί, ως απάντηση στην ισοπέδωση και τη λεηλασία της ζωής μας;
Γιατί, σε πείσμα των λογικών που μας οδήγησαν στον παραλογισμό που μας εξοντώνει και επιμένουν ανίκανοι να λογικευτούν, υπάρχουν και οι άλλοι, αυτοί που όχι απλώς διακηρύσσουν, αλλά βιώνουν, σε πείσμα των λοιδοριών, ότι η συνάντηση μιας ραπτομηχανής και μιας ομπρέλας αποτελεί όχι κάποιο σουρεαλιστικό αισθητικό εφέ, αλλά την πιο πραγματική πραγματικότητα, που αναδύεται όταν λευτερωθούμε από τα κουτάκια όπου φυλακίζουν το μυαλό μας. Υπάρχουν οι ποιητές της γραφής που είναι και ποιητές της ζωής, οι ηθοποιοί που παίζουν θέατρο μόνο στη σκηνή και όχι στα σαλόνια, αυτοί που δείχνουν το αόρατο και καταγγέλλουν αυτό που ενεδρεύει.
