Ο συνθέτης που σφράγισε τη μεγάλη οθόνη με τις εμβληματικές μουσικές του, από την εποχή των σπαγγέτι γουέστερν μέχρι τις μέρες μας, ο μαέστρο Ennio Morricone, άφησε χθες την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο της Ρώμης όπου νοσηλευόταν με κάταγμα στο ισχίο. Πλήρης ημερών και πλήρης έργου, πέθανε στα 91 του χρόνια.
Από το "Κάποτε στην Αμερική", "Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος" ή το "Σινεμά ο παράδεισος" μέχρι τους "Αδιάφθορους", το "Κill Bill", ή το "The Hateful Eight", o Moρικόνε κέντησε με νότες τη μεγάλη οθόνη, χωρίς να απαρνηθεί την αγάπη του για την κλασική μουσική ούτε να εγκαταλείψει την Ιταλία για χάρη του Χόλιγουντ. Εμβληματική μορφή, έγραψε τη δική του ιστορία στην ευρωπαϊκή και όχι μόνο μουσική και συμπορεύτηκε άξια με την ιστορία της 7ης τέχνης.
Μέλος συμφωνικής ορχήστρας στα δεκατρία του!
Ο κορυφαίος συνθέτης γεννήθηκε στη Ρώμη στις 10 Νοεμβρίου 1928 και ο πατέρας του ήταν μουσικός, συγκεκριμένα τρομπετίστας. Έχοντας αναμφίβολα κληρονομήσει ένα μέρος του ταλέντου του από εκείνον, άρχισε να σπουδάζει μουσική από πολύ μικρός, όχι συμπτωματικά επιλέγοντας το ίδιο όργανο, την τρομπέτα. Έδειξε το μέγεθος το ταλέντου του από πολύ νωρίς, καθώς ολοκλήρωσε τον προκαταρκτικό κύκλο μαθημάτων αρμονίας του ωδείου που διαρκούσε τέσσερα χρόνια μόλις σε έξι μήνες (!) συνεχίζοντας, εκτός από αυτές της τρομπέτας, με σπουδές σύνθεσης, χορωδιακής μουσικής και ενορχήστρωσης.
Εξαίρετος εκτελεστής της τρομπέτας, στα δεκατρία του επελέγη για να συμμετάσχει για πρώτη φορά σε συμφωνική ορχήστρα. Καθώς οι σπουδές του συνεχίστηκαν μέχρι τα είκοσι έξι του, για ένα διάστημα βιοποριζόταν ως τρομπετίστας παίζοντας όχι μόνο σε ορχήστρες αλλά και σε jazz μπάντες, εμπειρία η οποία θα αποδεικνυόταν πολύ χρήσιμη στο μετέπειτα συνθετικό έργο του. Πριν απ' όλα αυτά, όμως, είχε αρχίσει να συνθέτει, χωρίς καμία ακόμα γνώση, από έξι (!) ετών, οπότε δεν είναι παράξενο ότι έλαβε το δίπλωμα της σύνθεσης με το σχεδόν άριστα 9,5/10.
Έγραψε τετρακόσια soundtracks
Η επαγγελματική ενασχόλησή του με τη σύνθεση άρχισε με μουσική για ραδιοφωνικά θεατρικά έργα, πριν περάσει, σε σύντομο χρονικό διάστημα, στον κινηματογράφο, ενώ παράλληλα έγραψε και κάποια τραγούδια για γνωστούς/ές ερμηνευτές/ιες της εποχής, όπως η Rita Pavone, ο Domenico Modugno και ο τενόρος Mario Lanza και παράλληλα ασχολήθηκε αρκετά και με την avant garde και τον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό. Ήταν όμως, βέβαια, η κινηματογραφική μουσική αυτή στην οποία μεγαλούργησε και αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος του έργο του. Συνέθεσε περισσότερα από τετρακόσια soundtracks, κυριολεκτικά για όλων των ειδών τις ταινίες, από δράματα και κωμωδίες μέχρι γουέστερν, αστυνομικές, θρίλερ, αλλά και δράσης. Διάσημος, βέβαια, έγινε στα μέσα της δεκαετίας του 1960 για την τριλογία («Fo a fistful of dollars», «For a few dollars more», «The good, the bad and the ugly») -ή τετραλογία με την άτυπη προσθήκη, λίγο αργότερα, του «Once upon a time in the West»- των «γουέστερν σπαγγέτι», στην οποία συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον ομοεθνή του σκηνοθέτη Σέρτζιο Λεόνε. Η συνεργασία τους επαναλήφθηκε το 1984, στην ύστατη ταινία του Λεόνε, το «Once upon a time in America», το ελεγειακό score της οποίας αποτελεί μια από τις κορωνίδες του έργο του Μορικόνε, μαζί με εκείνα για τα «Η αποστολή» του Ρόλαντ Τζόφε, «The untouchables» του Μπράιαν Ντε Παλμα, «Σινεμά ο Παράδεισος» του Τζιουζέπε Τορνατόρε και «Il postino» του Μάικλ Ράντφορντ, για να αναφέρουμε μόνον ενδεικτικά κάποια.
Δύο Όσκαρ, τέσσερα Γκράμι
Προικισμένος με μια αληθινά απεριόριστη συνθετική φαντασία, ικανός να αντλεί στοιχεία από όλα σχεδόν τα μουσικά ιδιώματα, αλλά εντάσσοντάς τα απολύτως αφομοιωμένα στο εντελώς προσωπικό και αυτόματα αναγνωρίσιμο ύφος του, ενορχηστρωτής τέτοιας δεινότητας όσο ελάχιστοι άλλοι στη μουσική του εικοστού αιώνα, συνθέτοντας παράλληλα με τα soundtracks του περισσότερα από εκατό έργα σύγχρονης ορχηστρικής μουσικής, ανεξάντλητος, πλήρης έμπνευσης, αλλά και σεμνότητας και ήθους, ο Ένιο Μορικόνε ήταν μια αληθινή μουσική ιδιοφυία που δικαιολογημένα αποκλήθηκε Il Maestro πριν ακόμα αρχίσει να διευθύνει ο ίδιος τις ορχήστρες στις ηχογραφήσεις και τις συναυλίες των έργων του.
Απέσπασε όλων των ειδών τις διακρίσεις και τα βραβεία, όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά και στην Αμερική (ανάμεσα στα άλλα δύο Όσκαρ, ενώ ήταν άλλες έξι φορές υποψήφιος, τέσσερα Γκράμι -και άλλες πέντε φορές υποψήφιος- και τρεις Χρυσές Σφαίρες) και σε πολλές άλλες χώρες, είδε την κόρη του Αντρέα να ακολουθεί τα βήματά του ως συνθέτις soundtracks, μόλις το 2015 μας είχε για άλλη μια φορά ενθουσιάσει με τον soundtrack του για το «The hateful eight» του Κουέντιν Ταραντίνο, και παρέμεινε ακμαιότατος και ενεργός μέχρι που ένα πέσιμο σταμάτησε αυτή την ακάματη και λαμπρή διαδρομή, λίγους μήνες πριν συμπληρώσει τα ενενήντα δύο χρόνια του. Δεν αφήνει δυσαναπλήρωτο, όπως συνηθίζουμε να λέμε, αλλά αδύνατον να πληρωθεί κενό. Γιατί πολύ απλά ήταν ένας και μοναδικός...
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
