«Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;», «Πώς πάει το διάβασμα; Ποιες σχολές θα δηλώσεις;»... Ερωτήσεις αγχωμένων και αγχωτικών ενηλίκων προς εφήβους που ονειρεύονται το μέλλον τους παλεύοντας με τα αγριεμένα κύματα της πειθαρχημένης μάθησης, της εξεταστικής μηχανικής, της ανταγωνιστικής πραγματικότητας.
Η παράσταση για εφήβους με τίτλο «Να βγω λιγάκι στον αέρα», σε σκηνοθεσία - σενάριο Ηλία Κουνέλα, στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, εξερευνά τον ταραγμένο, αλλά αισιόδοξο κόσμο των εφήβων που προετοιμάζονται για τις Πανελλαδικές εξετάσεις. Η εκπαιδευτική δοκιμασία καθίσταται μια οιονεί διαβατήρια τελετή, μια διαδικασία μετάβασης από τη σχολική πλαισίωση στην πρώιμη ενηλικίωση.
Ο Κουνέλας καταδύεται στις υπαρκτικές συναρθρώσεις που διαμορφώνουν το πεδίο δράσης των εφήβων αλλά και των γονιών, των φίλων, των δασκάλων, των συνοδοιπόρων. Παρουσιάζει ένα πείραμα in situ, όπου δύο έφηβοι και μια ραδιοφωνική παραγωγός και παρουσιάστρια διαμορφώνουν το ερώτημα: πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε πενήντα χρόνια; Το ερώτημα αφήνει ελεύθερη τη φαντασία. Η χρονική έκταση είναι απλά ενδεικτική. Το παιχνίδι αποκτά τη δυναμική του ακριβώς στο σημείο του παρόντος ως εφαλτήριου για τα πιθανά μελλούμενα. Τα παιδιά - προσκεκλημένοι στη ραδιοφωνική εκπομπή με τον τίτλο «Να βγω λιγάκι στον αέρα» έρχονται να ανατρέψουν κοινωνικά ιδεώδη και στερεότυπα με την εξής απλή επιλογή: το αγόρι θέλει να γίνει νεκροθάφτης, εκκινώντας από την τρυφερή και συγχρόνως ανηλεή αναμέτρηση με τη ζωή και τον θάνατο, το κορίτσι θέλει να γίνει μαία, εκδηλώνοντας τον σεβασμό στο θαύμα της ζωής αλλά και τον εμπεδωμένο και στοχασμένο αντικομφορμισμό της, απόρροια της στοχασμένης κριτικής που ασκεί στο κοινωνικά και επαγγελματικά επιτυχημένο μοντέλο της οικογένειάς της.
Ο Κουνέλας έχει την ικανότητα να μορφοποιεί ποιητικές στιγμές. Η εκφώνηση των ηθοποιών και η διαλεκτική των χαρακτήρων είναι το δυνατό στοιχείο της παράστασης που θα αγγίξει το κοινό. Ο παραστασιακός σχολιασμός για την αλλοτρίωση, για την παραλληλία των κόσμων στους οποίους κατοικούμε νοητά είναι ελκυστικός. Οι κρυφοί καημοί, οι πίκρες που λειτουργούν ως τροχοπέδη για την πραγματοποίηση των ονείρων, η περιδίνηση στα «πρέπει» και τα «θέλω» εκφράζονται με την ελεύθερη, σχεδόν μη σκηνοθετημένη κίνηση των ηθοποιών, που όμως έχει ως «κρυφό» άξονα το σκηνογραφικό παλίμψηστο από ετερόκλητα υλικά στο κέντρο της σκηνής.
Η Ιφιγένεια Γρίβα είναι δωρική και μεστή στον ρόλο της, ενώ ο Μπλερίμ Δαμπιράι και η Στεφανία Σαμαρά επιτελούν τον σκηνικό τους εαυτό με ενδιαφέρουσες στιγμές. Η σκηνική σύνθεση είναι επηρεασμένη ιδρυτικά από τη διαλεκτική του Ντεριντά. Η μεταμοντέρνα χωροχρονική αλλοίωση, οι χρονικές λούπες, η ταχύτητα video-clip συνθέτουν το αδιαμόρφωτο πεδίο δυνατοτήτων, πιθανοτήτων και εφαρμογών.
Οι σκηνογραφικές και ενδυματολογικές επιλογές της Μαρίας Καραθάνου δεν καταφέρνουν επαρκώς είτε να εναρμονιστούν, είτε να αναδείξουν τα παραστασιακά τεκταινόμενα διά της αντιθέσεως. Λειτουργούν «απομαγευτικά» στο εγχείρημα.
Η παράσταση έχει δύναμη και ορμή, έχει γοητευτικά στοιχεία με τα οποία συντονίζονται οι έφηβοι θεατές. Αρκεί πάντα να λαμβάνεται υπόψιν ότι η αλληγορία πάνω στην αλληγορία και η σκηνική αναταραχή δύνανται να απονευρώσουν αντί να δυναμώσουν την ουσία μιας παράστασης που διαθέτει κυτταρικά τον μεταμοντέρνο ιμπρεσιονισμό.
