ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΗΣΤΟΥ
Πότε άλλοτε η χώρα μας είχε τόσο πλούσια σε διάσταση και σημασία εξωτερική πολιτική; Εξωτερική πολιτική που αναβάθμιζε διαρκώς την ασφάλεια, τα συμφέροντα της χώρας και το σεβασμό των συμμάχων και εταίρων. Ο Αλέξης Τσίπρας έπεισε τις μεγάλες δυνάμεις της Ε.Ε., δηλαδή Παρίσι και Βερολίνο, ότι ήταν αξιόπιστος ηγέτης και κυρίως παράγοντας σταθερότητας για την ολοκλήρωση της Ε.Ε. Έγινε προνομιακός συνομιλητής τόσο της Μέρκελ όσο και των Γάλλων Προέδρων Ολάντ και Μακρόν, που υποστήριξαν κάθε ελληνική πρωτοβουλία.
ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ η συντονισμένη έκφραση των ευρωπαϊκών χωρών της Μεσογείου ξεκίνησε ως ιδέα του Έλληνα πρωθυπουργού και υλοποιήθηκε όταν ο Φρανσουά Ολάντ την αποδέχτηκε και την υποστήριξε. Και την υποστήριξη αυτή συνέχισε και ο διάδοχός του Εμανουέλ Μακρόν, δίνοντας υπόσταση και φωνή στις επτά μεσογειακές χώρες.
ΟΙ ΜΟΝΙΜΕΣ τριγωνικές σχέσεις της χώρας μας στην ανατολική Μεσόγειο με Κύπρο και Ισραήλ, όπως με Κύπρο και Αίγυπτο, με πρωτοβουλία της Αθήνας, δημιούργησαν συνθήκες συνεργασίας στην ενέργεια και την ασφάλεια σε μια περιοχή που ακόμα επιχειρεί να ταράξει η Άγκυρα.
Η ΜΟΝΙΜΗ συνεργασία στα Βαλκάνια με τακτικές συνόδους των ανατολικών χωρών της περιοχής (Σερβία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Ελλάδα) δημιούργησαν πνεύμα συνεργασίας στον τομέα του εμπορίου και της οικονομίας.
Η ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ σημασίας Συμφωνία των Πρεσπών άνοιξε δρόμους για την ηγετική παρουσία της χώρας μας στη βαλκανική οντότητα των 75 εκατομμυρίων ανθρώπων, κλείνοντας ουσιαστικά τους διαδρόμους επιρροής της Τουρκίας στην περιοχή. Της Τουρκίας που προσπάθησε με πείσμα για να μην υλοποιηθεί η συμφωνία Αθήνας - Σκοπίων.
ΜΙΑΣ συμφωνίας που έδωσε τη δυνατότητα στο Πεκίνο, σε συνεργασία με την Αθήνα, την οποία θεωρεί στρατηγικό εταίρο, και αφετηρία τα ελληνικά λιμάνια, να σχεδιάσει τον νέο εμπορικό «Δρόμο του Μεταξιού» στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
ΟΙ ΕΞΑΡΕΤΙΚΕΣ σχέσεις με τις ΗΠΑ, από την εποχή του Προέδρου Ομπάμα έως και σήμερα, δικαίωσαν την ελληνική εξωτερική πολιτική, ειδικά τώρα, μετά την απομόνωση της Τουρκίας από τη Δύση. Όχι μόνο ενίσχυσαν τη γεωστρατηγική σημασία της χώρας μας και την αμυντική της ισχύ σε κάθε απειλή, αλλά άνοιξαν δρόμους στις οικονομικές συνεργασίες με νέο οικονομικό εταίρο τις αμερικανικές επιχειρήσεις που ξεκίνησαν τις επενδύσεις στη ναυπηγική βιομηχανία και τις ιχθυοκαλλιέργειες.
ΟΛΕΣ αυτές οι δράσεις δημιούργησαν μια εικόνα σοβαρότητας για τη χώρα μας που σταδιακά ανέτρεψε τις ισορροπίες της εποχής Σόιμπλε, όταν ήμασταν μόνοι εναντίον όλων στα Eurogroup. Έτσι η ελληνική κυβέρνηση απέσπασε σταδιακά την υποστήριξη σε όλα τα αιτήματα που τέθηκαν παρά τις όποιες ενστάσεις και αμφιβολίες του ΔΝΤ.
ΟΙ ΑΚΑΜΠΤΟΙ θεσμοί υποχώρησαν και κατέληξαν να κάνουν αυτοκριτική για τον άδικο και σκληρό τρόπο που μεταχειρίστηκαν μια ιστορική ευρωπαϊκή χώρα, κυριολεκτικά ως πειραματόζωο.
ΑΠΟ τη στιγμή που ο Σόιμπλε, τον Ιανουάριο του 2014, έδιωξε ουσιαστικά τον τότε υπουργό Οικονομικών Γιάννη Σουρνάρα από το γραφείο του, λέγοντάς του «Yannis forget it» όταν τόλμησε να μεταφέρει το αίτημα Σαμαρά για κούρεμα του ελληνικού χρέους, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι.
ΣΤΙΣ 22 Ιουνίου του 2018 το Eurogroup συμφώνησε για το τέλος του προγράμματος διάσωσης της Ελλάδας. Οι υπουργοί Οικονομικών καθόρισαν τις λεπτομέρειες στο Λουξεμβούργο. «Η Ελλάδα λαμβάνει μια τελευταία πληρωμή ύψους 15 δισ. ευρώ. Επιπλέον παίρνει δέκα χρόνια περισσότερο χρόνο από ό,τι προβλεπόταν για την αποπληρωμή παλαιών δανείων και τόκων. Η χώρα που έπληξε η κρίση ξαναστέκεται μετά την απόφαση των ευρω-εταίρων στα πόδια της. Η ανακούφιση είναι μεγάλη» σημείωνε τότε η γερμανική οικονομική εφημερίδα “Handelsblatt”.
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ η αποκλιμάκωση όλων των επιτοκίων δανεισμού και η έξοδος της χώρας στις αγορές. Και όλα αυτά ήταν καρπός σοβαρότητας και ευθύνης της σημερινής κυβέρνησης, που, παρά τις όποιες αδυναμίες στη διαχείριση της εξουσίας, ανταποκρίθηκε με επιτυχία στο εθνικό χρέος να βγάλει τη χώρα από τα δεσμά των Μνημονίων, να σταθεροποιήσει την οικονομία και να δημιουργήσει τις ασφαλέστερες προϋποθέσεις για την ανάπτυξη και ευημερία.
ΕΙΝΑΙ μια μεγάλη προίκα, αλλά, αν δεν προσέξουν οι δυνάμεις που φιλοδοξούν να κυβερνήσουν τη χώρα, οι θυσίες μπορεί να αποβούν μάταιες. Αν η εθνική πίτα δεν μεγαλώσει και απλά γίνει ανακατανομή υπέρ των εχόντων, ο περιορισμός του διαθέσιμου εισοδήματος των νοικοκυριών θα προκαλέσει βύθιση της ζήτησης με υφεσιακές τάσεις. Οι Έλληνες πολίτες έχουν τον λόγο.
