Δεν είναι μόνο, ούτε τόσο, η αδιαμφισβήτητη επικοινωνιακή χαρισματικότητα του Αλέξη Τσίπρα και η, ως εξ αυτής, χαώδης διαφορά επικοινωνιακού δυναμικού ανάμεσα στους δύο, που οδήγησε τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην απόρριψη του ντιμπέιτ ανάμεσα στους διεκδικητές της εξουσίας.
Ήταν, προπάντων, η συνείδηση ότι σε μια τέτοια άμεση αντιπαράθεση, θα ήταν υποχρεωμένος να αποκαλύψει και ν' αποκαλυφθεί. Να αποκαλύψει όλα εκείνα που τόσον καιρό επιχειρεί να συγκαλύψει. Και ν' αποκαλυφθεί ως προς τους στόχους και τις προθέσεις του. Ως προς τους πραγματικούς του στόχους και τις αυθεντικές του προθέσεις...
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΪΚΟΥ
Το ντιμπέιτ με συμμετοχή και των πέντε πολιτικών αρχηγών, βλέπετε, το οποίο ο Κυριάκος Μητσοτάκης προκρίνει, αποτελεί απολύτως «προστατευμένη» διαδικασία, ως γνωστόν. Όπου ο καθένας μπορεί να λέει (ή να μην λέει...) ό,τι θέλει, δίχως ενστάσεις και δίχως αντίλογο. Και βέβαια δίχως απ' ευθείας ερωτήσεις ανάμεσα στους συμμετέχοντες. Το ακριβώς αντίθετο απ' αυτό που γίνεται παντού στην Ευρώπη και στην Αμερική. Εδώ σ' εμάς ήταν η προσπάθεια της παντί τρόπω αποφυγής του ζωντανού διαλόγου που οδήγησε στη στρεβλή παράδοση της γνωστής αφυδατωμένης και, επί της ουσίας, παντελώς αδιάφορης δήθεν διαλογικής διαδικασίας.
Αν λοιπόν γινόταν η απ' ευθείας αντιπαράθεση των δύο, ο πρόεδρος της Ν.Δ. θα υποχρεωνόταν ν' απαντήσει, πρώτα-πρώτα, σε όλα εκείνα που επιμελώς αποφεύγει χρόνια τώρα, αν και επιμόνως προκαλείται στο Κοινοβούλιο από τον πρωθυπουργό. Για τα διάφορα τραπεζικά «δάνεια του αέρα», τα δανεικά κι αγύριστα του κόμματός του ας πούμε, για τα προσωπικά του δανεικά κι αγύριστα του "Κήρυκα Χανίων", για τα ελλιπή οικογενειακά «πόθεν έσχες», για τις οφσόρ στα εξωτικά νησιά, για τα σπίτια των Παρισίων, για όλα. Και θα υποχρεωνόταν επίσης να πει τι σχέδια έχει για όλ' αυτά. Αν σκοπεύει να αποπληρώσει (και πώς) τα μεν, αν σκοπεύει να αποκαλύψει τα δε. Ή μήπως έχει βάση το επισήμως διατυπωμένο, από τον αντιπρόεδρό του, αίτημα της «διαγραφής» των πάντων. Της μετάθεσης δηλαδή των βαρών στους ώμους των Ελλήνων πολιτών. Διευθέτηση για την οποία θα έχει, ασφαλώς, τα χέρια λυμένα, αν όντως έρθει, μετά την 7η Ιουλίου, εν τη βασιλεία του...
Φως στις γκρίζες ζώνες
Από 'κεί και πέρα, σ' έναν απ' ευθείας ζωντανό διάλογο ο Κυριάκος Μητσοτάκης θ' αναγκαζόταν να φωτίσει τις γκρίζες ζώνες του κυβερνητικού του προγράμματος. Για το αν θα ακυρώσει ή όχι τα μέτρα ελάφρυνσης των πολιτών που μόλις εισήγαγε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Για το οχτάωρο αλλά και για το πενθήμερο της εργασίας. Για τις συλλογικές συμβάσεις. Για την ιδιωτικοποίηση ή μη της ΔΕΗ. Για τη διατήρηση ή μη του χαμηλού 6% ΦΠΑ στα φάρμακα, στην ενέργεια και στα βιβλία. Για την κατάργηση ή μη των 120 δόσεων προς την εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία. Για το αν όντως τα επιδόματα σωτηρίας του κοσμάκη ταιριάζουν μονάχα σε λατινοαμερικανικές χώρες κι επομένως δεν έχουν καμιά θέση εδώ σ' εμάς. Εδώ σ' εμάς που, ως γνωστόν, δένουμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα.
Για το πώς ακριβώς σκέφτεται να κουμαντάρει την Υγεία και την Παιδεία με το 1/5 του λόγου απομακρύνσεων - προσλήψεων στο Δημόσιο. Πολύ περισσότερο που, όπως ο ίδιος έχει πει, προνομιακό πεδίο αθρόων προσλήψεων για 'κείνον είναι η δημόσια τάξη. Για όλ' αυτά τέλος πάντων που είτε έχουν, κατά καιρούς, ξεφύγει από τον ίδιον (με άτσαλες εκ των υστέρων διορθώσεις από το επιτελείο του) είτε τα διατυμπανίζουν δεξιά κι αριστερά πρωτοκλασάτα στελέχη του. Θ' αναγκαζόταν πιεζόμενος, μ' άλλα λόγια, να φωτίσει την κρυφή ατζέντα της διακυβέρνησής του.
Κι από κει και πέρα θα υποχρεωνόταν ο εν αναμονή πρωθυπουργός πρόεδρος της Ν.Δ. να μας εξηγήσει πως ακριβώς διαγράφεται ο αχαλίνωτος τύπου Σκαλούμπακα πολιτικός ρεβανσισμός του κόμματός του. Δηλαδή τι ακριβώς μας περιμένει αν και εφ' όσον. Γιατί βέβαια ο Σκαλούμπακας δεν είναι μόνος εκεί μέσα. Επιφανή του στελέχη και σημερινοί του υποψήφιοι έχουν κι αν έχουν μιλήσει με την ίδια ακριβώς γλώσσα.
Αποφεύγοντας μονάχα κάποιους ιδιαζόντως σοκαριστικούς εκφραστικούς τύπους. Και, επιτέλους, ο Σκαλούμπακας δεν έκανε κάτι περισσότερο από το να εκλαϊκεύσει (επί το χυδαιότερον, βεβαίως) το δόγμα Βορίδη. Σύμφωνα με το οποίο η Ν.Δ. οφείλει να παρεμποδίσει θεσμικά την εκ νέου πρόσβαση των «ελαττωματικών ιδεών» της Αριστεράς στην εξουσία. Όπισθεν ολοταχώς δηλαδή στις μετεμφυλιακές δεκαετίες του '50 και του '60, με τον αντικομμουνισμό ως επίσημη κρατική «ιδεολογία» και την διάκριση των Ελλήνων σε εθνικόφρονες και μιάσματα.
Ε, λοιπόν, ναι, αν γινόταν ένα ντιμπέιτ κανονικό, γνήσιο, μη περιοριστικά ελεγχόμενο, θα μπορούσαν να δοθούν απαντήσεις σε όλ' αυτά. Οπότε, νά γιατί...
