Του Κώστα Καναβούρη
Μια μάχη χάθηκε, μια ακόμη μάχη βρίσκεται σε εξέλιξη, μια επόμενη μάχη μας περιμένει. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια κι ας μην βιαστούν πολλοί και διάφοροι να θεωρήσουν την Αριστερά εκ των προτέρων «τελειωμένη». Άλλωστε δεν είναι λίγες οι φορές που η Αριστερά εξέπληξε δυσάρεστα τους εχθρούς της. Όπως και να έχει, τα γεγονότα είναι μπροστά μας, ο κόσμος της Αριστεράς είναι εδώ και ο στίχος του Μανόλη Αναγνωστάκη παραμένει εσαεί επίκαιρος: «Όμως εμείς, αν θέλετε, είμαστε έτοιμοι ακόμα». Είναι ο τελευταίος στίχος από το ποίημά του «Επίγνωση». Γιατί έτσι συνήθισε να δίνει τις μάχες της η Αριστερά: με πλήρη επίγνωση του για ποιον, για τι και για πού δίνει αυτές τις μάχες. Ανυποχώρητα, με πείσμα, με γενναιότητα, προς όφελος των πολλών και στο πλευρό πάντοτε των αδύναμων. Αυτό έπραξε μέχρι τώρα, αυτό θα συνεχίσει να πράττει από τώρα και ύστερα. Άλλος δρόμος για την Αριστερά δεν υπάρχει. Δεν είναι μεγάλα λόγια, είναι απλώς η αλήθεια της Αριστεράς. Κι αυτή η αλήθεια θα φανεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η ιστορία δεν είναι μονάχα πίσω μας. Κυρίως η Ιστορία βρίσκεται μπροστά μας.
Προς το παρόν, τώρα που οι ευρωεκλογές και η πρώτη φάση των αυτοδιοικητικών πέρασαν, θα ήθελα να σας πω ποιους και γιατί τους ψήφισα, όχι για να υποτιμήσω τους υπόλοιπους, αλλά για να πω την περηφάνια μου για όλες τις λαμπρές προσωπικότητες που τίμησαν είτε το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία είτε των αυτοδιοικητικών συνδυασμών. Δεν έχει σημασία αν εξελέγησαν ή όχι. Εκείνο που έχει σημασία είναι πως με γεμίζουν κουράγιο όλοι αυτοί οι άνθρωποι, γυναίκες και άνδρες, που βαδίζουμε στην ίδια όχθη του ποταμού. Θέλω δηλαδή να πω ότι με τέτοιους ανθρώπους και με εκατοντάδες χιλιάδες άλλους που σου δείχνουν σε όλο της το μεγαλείο την ομορφιά της ζωής, δεν είναι δυνατόν να σταματήσεις την οδοιπορία, δεν είναι δυνατόν να μην δηλώσεις παρών σε κάθε προσκλητήριο. Για να είσαι ισάξιος. Για να πεις «ευχαριστώ» σε όλους τους συνοδοιπόρους, σ’ αυτή την παραμυθητική συντροφία εκείνων «που σκάβουν, γράφουν, δίνουν και αξίζει να πάρουν».
Για την Ευρωβουλή λοιπόν ψήφισα τον Νίκο Γραικό, την Κωνσταντίνα Κούνεβα, τον Γιονούς Μουχαμμαντί και τον Δημήτρη Πλουμπίδη. Εκτός από τον τελευταίο, τη φιλία του οποίου θεωρώ τίτλο τιμής, δεν γνωρίζω προσωπικά κανένα άλλο. Η πορεία τους όμως, πορεία που για κάποιους είναι μια via crucis, μια οδός του μαρτυρίου, είναι για μένα ένα πολύτιμο κεφάλαιο της προσωπικής μου περιουσίας. Πώς να το πω; Κάτι τέτοιοι άνθρωποι φωτίζουν τον δρόμο μου και μου δείχνουν πως η περιουσία μου είναι αστείρευτη. Κι αν λέω σήμερα τα ονόματά τους, είναι για να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που υπάρχουν στη ζωή μου. Για να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες και όλους που μαζί τραγουδάμε το ίδιο τραγούδι και χορεύουμε τον ίδιο χορό. Πως είναι δυνατόν να σταματήσουμε;
Από την «Ανοιχτή Πόλη» (με το εξαιρετικό ψηφοδέλτιο) ψήφισα τον Κύρκο Δοξιάδη, που τα κείμενά του είναι πάντοτε υπόδειγμα επιστημοσύνης, νηφαλιότητας και διεισδυτικότητας. Κέρδος για όποιον τα διαβάζει, κέρδος για την Αριστερά που ένας τέτοιος άνθρωπος κόσμησε ένα ψηφοδέλτιό της. Κι ακόμη μεγαλύτερο κέρδος αν ακούσουμε πιο προσεκτικά αυτά που έχουν να μας πούνε άνθρωποι τέτοιας αξίας. Ψήφισα ακόμα τον διευθυντή των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας Κωστή Καρπόζηλο, για την πολύτιμη δουλειά που κάνουν τα ΑΣΚΙ. Όσοι κατανοούν το πόσο απαραίτητη είναι η μελέτη της Ιστορίας, κατανοούν και την αξία της προσπάθειας αυτών των ανθρώπων που δεν αφήνουν την Ιστορία να τεμπελιάζει. Και μαζί μ’ αυτήν κι εμάς. Όπως δεν μας αφήνουν και προσωπικότητες σαν την Στέλλα Πρωτονοταρίου - συνταξιούχος εκπαιδευτικός και ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των παιδιών μεταναστών και των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων στην εκπαίδευση. Υποδειγματική συνεισφορά, δίδαγμα αληθινό για το τι σημαίνει συμμετοχή στον δημόσιο βίο, για το τι σημαίνει λογισμός και όνειρο. Κανέναν από τους τρεις δεν γνωρίζω προσωπικά.
Ούτε και τη Ρένα Δούρου γνωρίζω. Στη «Δύναμη Ζωής» δεν έβαλα σταυρούς. Ακριβώς ως ένδειξη τιμής σ’ αυτή τη γυναίκα που δέχτηκε τόνους λάσπης. Οποιοσδήποτε άλλος θα είχε λυγίσει. Η Ρένα Δούρου όχι. Πως είναι δυνατόν να λιποψυχήσω εγώ; Πως είναι δυνατόν να σταματήσουμε; Η απάντηση προσεχώς…
ΥΓ.: Φυσικά, είμαι βέβαιος πως ο κάθε ψηφοφόρος της Αριστεράς έχει εξίσου θαυμάσιους λόγους για τις όποιες επιλογές του.
Μια ακόμη μάχη βρίσκεται σε εξέλιξη, μια επόμενη μάχη μας περιμένει. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια κι ας μην βιαστούν πολλοί και διάφοροι να θεωρήσουν την Αριστερά εκ των προτέρων «τελειωμένη»
