της Δέσποινας Μακρινού*
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών επηρεάζουν αρνητικά την ψυχολογία τόσο των μελών και οπαδών του κόμματός μας όσο και των ίδιων των ψηφοφόρων μας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα λάθη που έγιναν στα τέσσερα προηγούμενα χρόνια στη διαχείριση των πολλαπλών και δύσκολων καταστάσεων επηρέασαν έναν αρκετά μεγάλο αριθμό από τους ψηφοφόρους μας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επικοινωνιακή πολιτική που επιλέξαμε, και δυστυχώς «πιστά» ακολουθήσαμε, ήταν εξαρχής καταδικασμένη να οδηγήσει σε φθορά τόσο των μελών της κυβέρνησης όσο και του ίδιου του προέδρου μας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απαξίωση του κόμματος από την ίδια την κυβέρνηση, σε συνδυασμό με τη δυσλειτουργία των οργανώσεων κατάργησαν την αμφίδρομη ενέργεια εκείνη που θα περιόριζε κάποια από τα λάθη στη διαχείριση της εξουσίας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ατυχής επιλογή προσώπων σε επιτελικές θέσεις -όχι μόνο κατά την προεκλογική περίοδο, αλλά στο σύνολο των τεσσάρων χρόνων της διακυβέρνησης- έφθειρε αρκετά το ηθικό πλεονέκτημα του κόμματός μας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το δυνατό μας χαρτί, ο σύντροφος Αλέξης, επωμίσθηκε αυτός ο ίδιος όλο το βάρος της προεκλογικής εκστρατείας, υπερκαλύπτοντας την οργανωτική ανεπάρκεια του κόμματός μας. Δυστυχώς, η συγκεκριμένη επιλογή, που για τα αστικά κόμματα είναι θεμιτή και επικρατούσα, για ένα κόμμα της Αριστεράς, όπως το δικό μας, ακούγεται παράδοξη. Κι αυτό γιατί έχουμε μάθει να διαχειριζόμαστε συλλογικά την ήττα και τη νίκη.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι «σύντροφοι, δυστυχώς ηττηθήκαμε». Και σε προσωπικό επίπεδο δεν θα είχε και τόσο σημασία, όμως όταν πρόκειται για την «Πρώτη φορά Αριστερά» αυτό ανεβάζει τον βαθμό ανησυχίας. Όταν πρόκειται για την κοινωνία, η ευθύνη είναι βαριά και ανεπίτρεπτη. Όταν έχεις να διαχειριστείς την τύχη μιας κοινωνίας που σε εμπιστεύτηκε, οι επιλογές ήττας είναι πολύ περιορισμένες.
Και ερχόμαστε στο «διά ταύτα», το οποίο εντέλει ενδιαφέρει και περισσότερο. Τι μπορεί να γίνει σήμερα; Μπορεί να ανατραπεί η κατάσταση; Μπορούμε να εγγυηθούμε με ρεαλισμό και εφικτές προτάσεις καλύτερες μέρες στην κοινωνία; Μπορούμε με ειλικρίνεια, χωρίς την παραμικρή έπαρση και αλαζονεία, να απευθυνθούμε στους χαμένους μας ψηφοφόρους και να τους πείσουμε να μας εμπιστευτούν ξανά; Μπορούμε να τεκμηριώσουμε έναν ειλικρινή διάλογο, χωρίς εμπάθειες, ανούσιες κραυγές και καταγγελίες με τους πολιτικούς μας αντιπάλους; Μπορούμε να εξασφαλίσουμε υγιείς συμμαχίες και όχι ευκαιριακούς «συνεταίρους»;
Θα προκάμουμε; Η απάντηση είναι μονοσήμαντη. Δεν έχουμε άλλη επιλογή, σύντροφοι. Πρέπει να προλάβουμε. Εμείς, του ‘60 οι εκδρομείς, έχουμε να θυμηθούμε πολλές αποτυχίες των κομμάτων ή σχημάτων της Αριστεράς από τη Μεταπολίτευση και μετά. Στις περισσότερες, μετά από λίγα εικοσιτετράωρα γκρίνιας και βαριάς αυτοκριτικής, σηκώναμε τα μανίκια και πέφταμε με τα μούτρα στη δουλειά. Δεν το βάλαμε ποτέ κάτω. Γι’ αυτό μετά από τόσες δεκαετίες είμαστε ακόμη εδώ, όρθιοι, όπως πάντα.
Ας «παραδεχτούμε την ήττα» με ψυχραιμία κι ας προσδώσουμε «γοητεία» στον πιο όμορφο αγώνα που έχουμε μπροστά μας. Γιατί το μέλλον ανήκει σε όλους μας. Γιατί το μέλλον είναι η αισθητική της δικής μας Αριστεράς. Της Αριστεράς που ξέρει να αλλάζει τον κόσμο.
* Η Δέσποινα Μακρινού είναι δημοσιογράφος
Αφίσα του ΚΚΕ Εσωτερικού για το περιβάλλον, 1974. Τη σχεδίασε η Βουβούλα Σκούρα. Το παιδάκι είναι ο γιος του Αλέκου Λεβίδη Βλαδίμηρος (από το βιβλίο "Ελληνικές αφίσες", εκδ. Κέδρος)
