Tου Zήση Μπούρτζου*
2016 και ο... "αντισυστημικός" Ν. Φάρατζ “την κάνει” πανικόβλητος α λα... αγγλικά, όταν συνειδητοποιεί ότι το αποτέλεσμα του εκεί δημοψηφίσματος πιθανότατα θα είναι υπέρ της εξόδου από την Ε.Ε. (ό,τι δηλαδή ο ίδιος ανέξοδα προπαγάνδιζε επί χρόνια, προφανώς νομίζοντας ότι δεν θα συμβεί ποτέ).
2018 και η... "αντισυστημική” Μαρίν Λεπέν διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι ουδεμία σχέση (θέλει να) έχει με το αυθεντικό λαϊκό κίνημα των "Κίτρινων Γιλέκων", ένα κίνημα με ριζοσπαστικά αιτήματα, το οποίο ξεπήδησε στη Γαλλία “από τα κάτω”.
2017 και ο “αντισυστημικός πλανητάρχης” Ντόναλντ Τραμπ κάνει ό,τι μπορεί για να αναιρέσει τον νόμο της κυβέρνησης του Μπ. Ομπάμα που προέβλεπε καθολική πρόσβαση των πολιτών στο Σύστημα Υγείας!
2018 και ο "αντισυστημικός”, πολέμιος του Τζ. Σόρος (γιατί, βλέπεις, το πρόβλημα δεν είναι το όλο σύστημα, αλλά τα πρόσωπα και μάλιστα.. ένα συγκεκριμένο εξ αυτών), Ούγγρος πρωθυπουργός Β. Όρμπαν επιβάλλει, μεταξύ άλλων, αύξηση των ωρών εργασίας (με το τοπίο μάλιστα να παραμένει θολό ως προς αντίστοιχη αύξηση αμοιβών).
Κοινή συνισταμένη - διαπίστωση: αυτός ο επικίνδυνος "προστατευτισμός" (;) χωρίς ανθρώπινο πρόσωπο (εδώ φυσικά δεν χρειάζεται ερωτηματικό) δεν αποτελεί παρά την άλλη όψη του ίδιου αντιλαϊκού νομίσματος και ας λανσάρεται ως δήθεν "αντισυστημικός"... Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ουδέποτε οι εκπρόσωποί του κάνουν λόγο για "καπιταλισμό", "ιμπεριαλισμό", έστω "νεοφιλελευθερισμό", αλλά επιτίθενται γενικώς και αορίστως στην "παγκοσμιοποίηση" με έναν τρόπο μάλλον συνωμοσιολογικό και παιδιάστικο.
Εξίσου όμως επικίνδυνη δεν είναι και η εμμονή εκφάνσεων της Αριστεράς (σε παγκόσμιο επίπεδο) στον ισοπεδωτικό κοσμοπολιτισμό και την άκριτη απόρριψη οποιασδήποτε κριτικής στην παγκοσμιοποίηση (ως σύνθετο φαινόμενο);
Γεγονός αποτελεί ότι η παγκοσμιοποίηση προκάλεσε συμπίεση της πάλαι ποτέ εύρωστης "μεσαίας τάξης" τής (κυρίως Δυτικής) Ευρώπης και των ΗΠΑ. Οδήγησε δε τα κατώτερα οικονομικά στρώματα των χωρών αυτών σε περιθωριοποίηση και κοινωνικό αποκλεισμό. Συνιστά υπεραπλούστευση, επικίνδυνη ωστόσο, να αντιμετωπίζεται ως ξέχωρο φαινόμενο και όχι ενταγμένο στη γενικότερη αλλαγή τού συσχετισμού δυνάμεων υπέρ του κεφαλαίου και εναντίον της εργασίας, η οποία λαμβάνει χώρα περίπου τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Ασφαλώς η στροφή στις προαναφερθείσες ρατσιστικές και κάθε άλλο φιλολαϊκές δυνάμεις, μόνο σε σκοτεινές ατραπούς μπορεί να οδηγήσει...
* Ο Zήσης Μπούρτζος είναι φαρμακοποιός και φοιτητής Ιατρικής στο ΑΠΘ
