Του Ζήση Μπούρτζου*
Αποτελεί μόνιμη επωδό (αν όχι και ταυτοτικό στοιχείο) των ευρισκόμενων στα δεξιά του πολιτικού φάσματος πολιτευτών, στελεχών, αλλά και απλών υποστηρικτών η διαχρονική ανεπάρκεια και η μειοδοσία της Αριστεράς στα λεγόμενα "εθνικά θέματα". Φυσικά, ο εν λόγω ισχυρισμός, ο οποίος κατά τα ειωθότα της συγκεκριμένης παράταξης στοχεύει στο θυμικό, μακριά από τη λογική και τη συγκροτημένη σκέψη, καταρρίπτεται με περισσή ευκολία. Προϋπόθεση απαραίτητη, απλώς να ανατρέξει κανείς στη νεοελληνική Ιστορία του 20ού αιώνα. «Δυοῖν θάτερον» (=ένα από τα δύο). Πρόκειται για παντελή άγνοια των ιστορικών γεγονότων ή για ιδιοτελή παραποίησή τους;
Η ιστορική μνήμη είναι όμως πεισματάρα! Ας πάρουμε τα πράγματα με χρονική σειρά.
Το 1916, η ακραιφνώς φιλοβασιλική Κυβέρνηση του Δ.Γ ούναρη αφήνει ανυπεράσπιστη την -προ τριετίας μόλις απελευθερωθείσα- Μακεδονία στο έλεος των Βούλγαρων εισβολέων (οι οποίοι φυσικά εφαρμόζουν συστηματικό ξεκλήρισμα). Το 1946, η καθαρόαιμη εθνικόφρονα κυβέρνηση (και αναλόγου ιδεολογικού υποβάθρου συνεργαζομένων) του Λαϊκού Κόμματος υπό τον Κ. Τσαλδάρη εξασφαλίζει στη Διάσκεψη Ειρήνης για λογαριασμό της Ελλάδας μόνο τα Δωδεκάνησα και ως αποζημίωση ένα... χαλασμένο πλοίο από τους κατακτητές Ιταλούς. Η οποία Ελλάδα είχε πληρώσει δυσανάλογα βαρύ φόρο αίματος αλλά και υλικών θυσιών κατά το διάστημα 1941-1944 και ήλπιζε σε ευνοϊκές γι' αυτήν παραχωρήσεις και ρυθμίσεις στη βόρεια Ήπειρο και την Κύπρο. Επίσης, επί "βαμμένης" δεξιάς κυβέρνησης του στρατάρχη Αλ. Παπάγου έλαβαν χώρα εκτεταμένοι διωγμοί αλλά και δήμευση περιουσιών Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης και της Μικράς Ασίας, ουσιαστικά χωρίς καμία επίσημη, από ελληνικής πλευράς, αντίδραση. Φυσικά, ως κορύφωση, ποιος λησμονεί την κατάληψη το 1974 της μισής Κύπρου από τον αιματοβαμμένο "Αττίλα" με την ανοχή της δικτατορίας τού "Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών";
Αξίζει ιδιαίτερης μνείας η περίοδος της Κατοχής και Εθνικής Αντίστασης, όπου η προσπάθεια συκοφαντίας και απαξίωσης των επιτευγμάτων του μαζικού λαϊκού απελευθερωτικού κινήματος ΕΑΜ-ΕΛΑΣ πραγματικά υπερβαίνει κάθε προσδοκία. Παραβλέπεται σκόπιμα το γεγονός ότι στις τάξεις του είχε εισχωρήσει αριθμός διόλου ευκαταφρόνητος αγνών πατριωτών, των οποίων τα φρονήματα μόνο αριστερά (πολλώ δε μάλλον κομμουνιστικά) δεν θα μπορούσε κανείς να αποκαλέσει. Υποβαθμίζεται η σημασία της μεγαλειώδους Αντίστασης στους κατακτητές (την ώρα που βασιλιάς και η δοτή κυβέρνηση επιγόνων τού "πατριώτη" Ι. Μεταξά γλεντοκοπούσαν στο Κάιρο και το Λονδίνο, κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τη χειμαζόμενη Ελλάδα) με την πρόφαση της ούτως ή άλλως επιβεβλημένης από την συνολικότερη ήττα αποχώρησης των Γερμανών. Τονίζεται δε, λαμβάνοντας διαστάσεις εξόφθλαμα υπερβολικές, η επιδίωξη του ΚΚΕ να καταλάβει με κάθε κόστος την εξουσία. Ο ΕΛΑΣ ειδικότερα παρουσιάζεται ως στρατός ικανός μόνο για ανταρτοπόλεμο, ο οποίος μάλιστα προβαίνει σε ανούσια και αμελητέα μικρά χτυπήματα εναντίον στόχων κατακτητών, πυροδοτώντας μάλιστα τη μήνη τους και ανελέητα αντίποινα. [Ναι, σύμφωνα με κάποιους, εσχάτως εμφανιζόμενους, αναθεωρητές της Ιστορίας, η Αριστερά φταίει και γι' αυτά· ας μην χτυπούσε τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους για να μην κάνουν εκτελέσεις αυτοί με τη σειρά τους (sic)]. Φυσικά, όλοι (;) γνωρίζουμε ότι ο ΕΛΑΣ διεξήγαγε και αποφασιστικές μάχες εναντίον των δυνάμεων του Άξονα με χαρακτηριστικά τακτικού στρατού. Κορυφαία παραδείγματα η Μάχη του Φαρδύκαμπου στη Σιάτιστα αλλά και της Πόρτας στη Θεσσαλία.
Εδώ δημιουργείται ένα ερώτημα: πώς αντιδρά η Αριστερά σε αυτή τη συστηματική προσπάθεια συσκότισης των αντικειμενικών ιστορικών γεγονότων; Δυστυχώς, κατά τη γνώμη μου, ορισμένες εκφάνσεις της επιμένουν να συγχέουν τον απολύτως απαραίτητο διεθνισμό με τον ισοπεδωτικό (και άκρως συστημικό) κοσμοπολιτισμό. Στην αγωνία τους να αποτινάξουν κάθε πιθανή "ρετσινιά" εθνικισμού, αποκηρύσσουν άκριτα ο,τιδήποτε το εθνικό -σαν μορφή δυσανεξίας- και υποθάλπουν εθνικισμούς άλλων χωρών. Σε αυτού του είδους τις επιθέσεις δε αντιδρούν αμήχανα και παραδόξως ενοχικά. Ρίχνουν έτσι, ίσως άθελά τους, νερό στον μύλο του έωλου αφηγήματος της Δεξιάς! Μιας Δεξιάς που εμφανίζεται θεματοφύλακας του πατριωτισμού και των "εθνικών θεμάτων", ενώ στην πραγματικότητα δεν υπήρξε παρά σφετεριστής τους.
* Ο Ζήσης Μπούρτζος είναι φαρμακοποιός και φοιτητής Ιατρικής ΑΠΘ
