Του Δημήτρη Σεβαστάκη
Το 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε σε δυσθεώρητα, για τα μέτρα της Αριστεράς, ποσοστά. Παρά λίγο να ήταν πρώτο κόμμα, αφήνοντας πίσω το 4% που κινούνταν προηγουμένως. Θεωρήθηκε μια μορφή φούσκας, που θα άδειαζε σύντομα λόγω της εσωτερικής αδεξιότητας, ακόμα και λόγω της μόνιμης πολιτικής αγοραφοβίας της Αριστεράς. Διαψεύστηκαν όλοι. Τη διετία 2012-2014 ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβαινε διαρκώς ενισχυόμενος από την κρίση, την κατάπτωση και τη διαμαρτυρία των πολιτών, που έβλεπαν (βλέπαμε) την επώδυνη και ανορθολογική «διόρθωση» που έκανε το πολιτικό σύστημα στα οικονομικά μας.
Το 2014 συγγράφονταν το πρόγραμμα του κόμματος. Κάθε μέρα διαπίστωνα με τρόμο τη συγγραφική τεχνική. Ό,τι επιθυμούσε ο καθένας το έβαζε μέσα. Ακοστολόγητες επιθυμίες που μεταβάλλονταν σε πρόγραμμα. Όταν αυτό στούμπωνε (εκατοντάδες σελίδες παραταγμένων επιθυμιών και πολυετών πόθων) αναλάμβανε κάποιος να το μοντάρει. Ακολουθούσε απίστευτη γκρίνια «γιατί αφαιρέθηκε η τάδε παράγραφος». Άντε πάλι ξαναγράψιμο, ακόμα πιο μεταφυσικό και εξωπραγματικό, για να χωρέσουν όλοι, για να περιληφθούν όλες οι απόψεις. Γκρίνιαζα (και στον Τσίπρα) για τον ερασιτεχνισμό μας, εντούτοις θεωρήθηκε μία από τις συνηθισμένες κρίσεις απαισιοδοξίας που με καταλαμβάνουν. Στις παρυφές των εκλογών του Ιανουαρίου του 2015, καθοδηγήτρια είχε πει: «Την τελευταία δόση του ΕΕΤΗΔΕ (του βενιζέλειου χαρατσιού αν θυμάστε, στους λογαριασμούς της ΔΕΗ) μην την πληρώσετε, γιατί θα είμαστε εμείς στα πράγματα».
Μπήκαμε στην κυβερνητική περιπέτεια μέχρι την ανώμαλη προσγείωση του καλοκαιριού: «Ή Μνημόνιο, ή πλιάτσικο στα σούπερ μάρκετ». Αυτό ήταν στην πραγματικότητα το δίλημμα, ανεξαρτήτως αν, αντί να το διατυπώσουμε ωμά, το ψελλίζαμε.
Οι έρημες εκλογές του Σεπτεμβρίου, με πολλούς συντρόφους απόντες, με πολεμική και από τη Νέα Δημοκρατία και από τα αριστερά. Εξαφάνιση πολλών από τις πλατείες, από τα κανάλια, από τον δημόσιο λόγο. Τι να πεις; Θυμάμαι και την ερημιά, και την ενοχή, και τη δυσκολία. «Κάνατε το όχι ναι, προδώσατε, πουλήσατε» κ.λπ. Κάθε μήνα είχαμε μια εξαιρετικά δύσκολη ψηφοφορία με μέτρα που πήγαιναν αντίθετα στο πρόγραμμα και στην προηγούμενη ρητορική μας. «Επιλέξαμε να κερδίσουμε λίγο χρόνο αντί να καταρρεύσει διατροφικά, ενεργειακά, κοινωνικά η χώρα». Ο άλλος δεν καταλάβαινε. Ε, βέβαια, πολλοί «τα έκοβαν μεγάλα» επί χρόνια, στο τέλος τι κοινό διαμορφώθηκε; «Γιατί μου τα λέγατε;». Περάσαμε αρκετά χρόνια μεγάλης ανηφόρας με τον κόσμο να περνάει εξαιρετικά δύσκολα. Έσκαγαν όλα συγχρόνως. Κατάρρευση κράτους, ασχετίλα δική μας, μη διαθέσιμοι πόροι, προσφυγική έκρηξη, ακροδεξιά επέλαση. Κάθε ψήφιση θετικού μέτρου εξαφανίζονταν από μια αληθινή ή καθοδηγούμενη «κρίση». Ψηφίζαμε από τα λίγα θετικά μέτρα, π.χ. ένα επίδομα γινόταν ένα επεισόδιο στην Ειδομένη. Φούσκωνε με έναν εκπληκτικό αυτοματισμό μια μονταρισμένη δήλωση συντρόφου, σκέπαζε την επικαιρότητα. Ακόμα γίνεται το τέχνασμα.
Βγήκαμε σιγά - σιγά από το τούνελ. Από το να λείπουν 40.000 ευρώ για να πληρωθούν, έναντι, οι σιτιστές στο hotspot, (και να μη γίνει εξέγερση), από το να λείπουν 50.000 από το υπουργείο Ναυτιλίας και να μην μπορεί να ρυμουλκηθεί το εγκαταλελειμμένο σαπιοκάραβο στο διαλυτήριο (άρα να βυθίζονταν, καταστρέφοντας το λιμάνι), σήμερα έχουμε μερικά δισεκατομμύρια αποθεματικό, μπορούμε να εξοφλούμε πρόωρα το ΔΝΤ, να παίρνουμε αποφάσεις, να επιστρέφει μέρος των χρημάτων στους πολίτες. Η χώρα έχει σταθεροποιηθεί, πέφτουν χρήματα στον κατασυκοφαντημένο χώρο της Δημόσιας Υγείας, γυρνάμε στις πλατείες, γνωρίζει ο κόσμος ότι έγινε τίμια προσπάθεια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει «εγκατασταθεί» ως μια μεγάλη δύναμη, με τις αντιφάσεις, με τις ποιότητες, με τα κουσούρια, με τα λάθη, με τα επιτεύγματα. Μας αντιστοιχεί βέβαια μια άθλια μορφή αντιπολίτευσης. Ε, ακριβώς αυτή είναι η μάχη. Να κερδίσεις τη χαμέρπεια - και στο όνομα τόσων θυσιών και βασάνων.
