Η επίμονη προσπάθεια να χτίσει το προφίλ ενός «δυναμικού ηγέτη» πατώντας στις λάσπες της Ακροδεξιάς, το απαρχαιωμένο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» που υπηρετεί ευλαβικά, ο νεοσυντηρητισμός που σε κάθε του ατάκα ξεπροβάλλει, ειδικά όταν παρουσιάζεται ως απλός οικογενειάρχης και ταυτόχρονα υπερπροβάλλει ψηφοθηρικά τα παιδιά του.
Η σχεδόν νευρωτική πια απρέπεια που ξεχειλίζει από ύβρεις, σε κάθε παρουσία του στην Βουλή, όπου αντί για πολιτικό λόγο εκφωνεί ένα υβρίδιο διανθισμένο με κόμικς, fake news και εξυπνάδες των payroll δημοσιογράφων, με αποκορύφωμα την ασέβεια στον νεκρό πατέρα τού πολιτικού του αντιπάλου. Η Ντόρα να καταπίνει λέξη - λέξη τη σιωπή της υποταγμένη στον Σαμαρά για χάρη της ενότητας.
Από το «γιατί γελάτε, κύριοι;» ο «6 μηνών πολιτικός κρατούμενος», ο άνθρωπος που συνάντησε έναν «φίλο» στον Υμηττό και του είπε για έναν «εξωγήινο», που μπερδεύει τα τσιτάτα των Διαφωτιστών, που γνωρίζει τον Αϊνστάιν μόνο από τα σόσιαλ, ο απόφοιτος του Χάρβαρντ, καταφέρνει ακόμα, μετά από τέσσερα χρόνια, να μας χαρίζει απλόχερα το αβίαστο γέλιο, όπως με το πρόσφατο σαρδάμ «Τσίπρας - Κυριάκος: 1-0» που τίναξε την εκλογική μπάνκα στον αέρα.
Πέρα όμως από το αστείο του θέματος, το τραγικό είναι ότι όλα όσα λέει τα εννοεί και κυνικά τα περιφέρει ως «νέες» τάχα ιδέες. Όμως, για κακή του τύχη, τα προγράμματα του ΔΝΤ και τα Μνημόνια που προτάσσει για όραμα και μέλλον της χώρας ο κόσμος τα έχει ζήσει στο πετσί του.
Ο πολιτικός που το 2019 θέλει τις γυναίκες στο σπίτι να κάνουν τις δουλειές και τους ανθρώπους με αναπηρία ντεκόρ κοινωνικής ευαισθησίας, στην φωτογραφία των ευρωβουλευτών, τάζει στους ιδιώτες τα πάντα, νοσοκομεία, πανεπιστήμια, κοινωνική ασφάλιση, και ονειρεύεται μάνατζερ παντού, να διοικούν ακόμα και τα μουσεία.
Ο νεοφιλελεύθερος αρχηγός που κυνικά απειλεί οκτάωρο, 13η σύνταξη, επταήμερη εργασία, δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα, χωρίς επιδόματα, που θέλει τους ψυκτικούς να μένουν πάντα ψυκτικοί στο Περιστέρι, για να τους θέτει σε διαθεσιμότητα, όπως έκανε επί υπουργίας του, με τους 25 καθηγητές - ψυκτικούς στα ΕΠΑΛ.
Ο άνθρωπος που φαντασιώνεται να «ισοπεδώνει» τα Εξάρχεια, να «γκρεμίζει» το Πολυτεχνείο και θέλει να μείνει στην Ιστορία, ως «ο πορθητής της μεταπολίτευσης», που η μόνη ιστορία που ξέρει είναι αυτή του μακεδονομάχου παππού του και όχι του Λαμπράκη, γιατί «τι τον νοιάζει τον 17χρονο;», ή του Βελουχιώτη, γιατί «τι τις νοιάζει τις γυναίκες τι έγινε το '44».
Ε, αυτός ο άνθρωπος είθε να μείνει για πάντα στο τιμόνι της Ν.Δ., τέτοια πετυχημένη καρικατούρα αρχηγού πού θα ξαναβρούμε;
