Στην ανηφόρα της Εμμανουήλ Μπενάκη στα Εξάρχεια και στο ύψος της οδού Ερεσσού, βρίσκεται σε μια μικρή γωνία το “Νέο Ψαλίδι”, επιδιορθωτήριο ρούχων της κυρα-Πασχαλιάς. Οι δύο πλευρές του μαγαζιού προς τον δρόμο είναι μεγάλες τζαμαρίες. Όχι για εμπορικούς λόγους τόσο, αλλά για να μπορεί να ξεφεύγει το βλέμμα της. Όπως μου λέει, “με το ράψιμο πρέπει να είσαι με το κεφάλι κάτω. Δεν βλέπεις αν το κτήριο απέναντι είναι διώροφο ή τριώροφο”.
Βρίσκεται στο σημείο επί τριάντα χρόνια. Και στα Εξάρχεια ήρθε νύφη το ‘68. Ακολούθησε το επάγγελμα του άντρα της που ήταν ράφτης και δεν το έχει μετανιώσει ποτέ, παρά τις δυσκολίες. “Ήταν κι η μάνα μου μοδίστρα, οπότε είχα μια ιδέα από ράψιμο”. “Ήταν δύσκολα χρόνια τότε, δεν υπήρχαν και πολλές δουλειές, δεν είχε και παραγγελίες πολλές. Ποιος θα τις κάνει; Πρέπει να έχεις κατάστημα για να τις φτιάξεις. Εκεί που ήμουν πρώτα εγώ, γυρεύαμε μέρα - νύχτα φως ίσα για να βλέπουμε”.
Στις ατελείωτες ώρες που περνούσε στο επιδιορθωτήριο θυμάται να κάνει “στένεμα και κόντεμα... Άμα χαλούσε ο γιακάς σε ένα πουκάμισο τον φέρνανε να το αλλάξω, γάζωνα κουρτίνες, άλλαζα τα φερμουάρ άμα έσπαγαν. Μπαλωματζίδικη δουλειά”.
Τα τελευταία χρόνια δεν ζει από την επιχείρησή της, καθώς έχει βγει πια στη σύνταξη. “Πιο πολύ έρχομαι για να αλλάζω περιβάλλον. Το σπίτι μου είναι μικρό και έχουν κάνει ένα αυθαίρετο πίσω εκεί που είμαι, στη Θεμιστοκλέους, το οποίο έχει κλείσει εκείνο το φως που έβλεπα. Τώρα κάνω έτσι για να δω ουρανό (κάνει μια κίνηση που ανασηκώνεται στις μύτες των ποδιών) και αναγκάζομαι και έρχομαι εδώ".
“Δουλεύω τζάμπα. Θέλω να κάθομαι εδώ για να βοηθάω τον κόσμο” λέει. Μια φορά στα επεισόδια “μια κυρία είπε στα παιδιά που σπάνε και ρημάζουν εδώ ‘μη χτυπάτε εκεί στην κυρα-Πασχαλιά. Μας γαζώνει τζάμπα τα μπαλώματα’. Άμα κάνεις καλό, θα το βρεις”.
Μια άλλη φορά πέτυχε στον δρόμο μια ηλικιωμένη που της είχε τρυπήσει η τσέπη στο παλτό. “Είχε πάει σε ένα μαγαζί στη Χαριλάου Τρικούπη, όπου την αποπήραν. Δουλεύουν εκεί κάτι παλικάρια και της είπαν ‘πάρ’ το, κυρά μου’. Και μάλλον δεν την είπαν γιαγιά, αλλά την είπαν ‘άντε, ρε γριά, φύγε από ’δω και ήρθε κλαμένη".
Η λύση πάντως για το παλτό βρέθηκε και η κάτοχός του έχει έναν λόγο λιγότερο να λυπάται. “Της είπα ‘γιατί δεν μου το είπες εμένα;’. ‘Εσύ δεν ήσουν εδώ’ μου είπε. Πράγματι, είχα κλειστό το μαγαζί γιατί έχω πρόβλημα με τα αρθριτικά μου και πήγα στο νοσοκομείο. Της είπα όμως ‘δεν δουλεύω, αλλά άμα το φέρεις θα το φτιάξω. Έλα το Σαββάτο που θα είμαι. Όχι, δεν θα το πληρώσεις της είπα και άρχισε να κλαίει... Με το ζόρι τώρα, όποτε έρχεται, με πιέζει να πάρω ένα δίφραγκο. Δεν το δέχομαι. ‘Θα σε κεράσω’ λέει, ‘θα σε κεράσω εγώ’ της απαντώ και κάπως έτσι παίζουμε μπαλάκι το δίφραγκο”.
Ενόσω μιλάμε τοποθετεί πάνω στον λευκό της πάγκο ένα μπλουζάκι του εγγονού της. Το απλώνει όλο και καλύτερα και είναι σαν να το χαϊδεύει. “Να φερόμαστε ανθρώπινα. Αν έχω να δώσω, θα δώσω. Αν δεν έχω, θα σου πω πέρασε αύριο που θα έχω" μου λέει κλείνοντας την κουβέντα μας.
Για την “Αυγή” που της έδωσα, αλλά κυρίως για το ότι θυμήθηκε που την έπαιρνε ο πατέρας της, μου είπε να περάσω όποτε θέλω ξανά να μου ράψει ό,τι χρειαστώ. “Έχω πολλά κουμπιά εδώ"...
ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ
