Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Τα «καθαρά» πλην ρυπαρά χέρια των ακροδεξιών
ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ
«Αγαπάει ο Θεός τον κλέφτη, αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη»; Πιθανόν. Ακόμα κι αν η παροιμία πλάστηκε προς παραμυθία των χρηστών ανθρώπων, που απογοητεύονται βλέποντας να προκόβουν οι πονηροί, έχει την αλήθεια της, όπως κι αν εννοήσουμε τον Θεό, όποιο όνομα κι αν του αποδώσουμε. Για παράδειγμα, το όνομα της Ιστορίας, η οποία έχει άριστες σχέσεις με τον αποκαλυπτικό σαρκασμό και την ανελέητη ειρωνεία, που ξεμπροστιάζει τους υποκριτές. Το είδαμε αυτό και με το «Ίμπιζα γκέιτ», το σκάνδαλο με πρωταγωνιστή τον μισαλλόδοξο αντικαγκελάριο της Αυστρίας Χάιντς - Κρίστιαν Στράχε, ηγέτη του συγκυβερνώντος ακροδεξιού Κόμματος των Ελευθέρων.
Υπερπατριώτης τυγχάνει, βεβαίως, ο αναξιότιμος κ. Στράχε. Πολέμιος των «εθνομηδενιστών» και σεσημασμένος εχθρόξενος. Κυρίως δε «ανιδιοτελής», όπως δηλώνουν όλοι του σιναφιού του, από τον Ιταλό Ματέο Σαλβίνι στον Ολλανδό Γκέερτ Βίλντερς και από τη Γαλλίδα Μαρίν Λεπέν στον Νίκο Μιχαλολιάκο. Μολαταύτα βιντεοσκοπήθηκε εκνόμως συναλλασσόμενος στην Ίμπιζα, τον Ιούλιο του 2017. Απαθανατίστηκε να παρανομεί, τάζοντας σε υποτιθέμενη Ρωσίδα επενδύτρια, ανιψιά ολιγάρχη, χαριστικές συμβάσεις με το αυστριακό Δημόσιο, υπό μία προϋπόθεση: ο Ρώσος μεγιστάνας να βοηθήσει το Κόμμα των Ελευθέρων με κάθε τρόπο, κατά προτίμηση αφανή και παράτυπο. Ένα από τα δώρα που απαιτούσε ο αντικαγκελάριος ήταν να εξαγοραστεί υπέρ του μια ταμπλόιντ εφημερίδα, γιατί το όνειρό του ήταν να γίνει Όρμπαν Νο 2, με ιδιωτικό μιντιακό στρατό. Το είδωλό του, ο Βίκτορ Όρμπαν, έχει φροντίσει να υποτάξει μεγάλο τμήμα του ουγγρικού Τύπου, επιβάλλοντας καθεστώς Ερντογάν στην καρδιά της Ευρώπης.
Ελάχιστα πριν από τις ευρωεκλογές, το σκάνδαλο της Αυστρίας επιβεβαίωσε για πολλοστή φορά ότι σωβινισμός και πατριδοκαπηλία είναι έννοιες ταυτόσημες. Και πιστοποίησε ότι η υπέρ του «καθαρού έθνους» φλυαρία, για οποιοδήποτε έθνος κι αν πρόκειται, συνοδεύεται νομοτελειακά από ρυπαρές πράξεις.
Η φιέστα που οργάνωσε στο Μιλάνο η Διεθνής της Ακροδεξιάς, με σκηνοθέτη τον Σαλβίνι και αφανή σεναριογράφο τον «πνευματικό» του, τον Αμερικανό ακροδεξιό Στιβ Μπάνον, ήταν τελικά ένα μπαλονάκι που το τρύπησε το «Ίμπιζα γκέιτ». Και το αποτέλειωσαν τα λευκά «στρατευμένα σεντόνια» που κρέμασαν στα μπαλκόνια τους οι Μιλανέζοι πολίτες, για να θυμίσουν στον ηγέτη της Λέγκας, με τα συνθήματα που είχαν γράψει πάνω τους, το οικονομικό σκάνδαλο του δικού του κόμματος. Του θύμισαν, δηλαδή, ότι Ακροδεξιά και διαφθορά είναι παντού ζευγάρι αχώριστο.
