Του Γιώργου Παγώνη
Ιμπραήμ, πες τους να βάλουν λίγο πιο δυνατά τη φωνή!
Παρακολουθώντας πριν από ολίγες μέρες Άγιαξ - Τότεναμ για τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, σε κάποια καφετέρια του Αμμάν, και απορροφημένος από το παιχνίδι, δεν είχα προσέξει ότι ο Ιμπραήμ είχε αποσυρθεί διακριτικά. Είχαμε γνωριστεί μόλις πριν από πέντε λεπτά και αμέσως γίναμε φίλοι, όταν διαπιστώσαμε ότι θέλαμε να περάσουμε τη βραδιά μας βλέποντας τον Άγιαξ, τους περίφημους "Iπτάμενους Ολλανδούς" της δεκαετίας του '70, και την ομάδα του Λονδίνου που φέτος εντυπωσίασε μετά από πολλά χρόνια. Εκείνος όμως δεν είχε ξεχάσει και τα θρησκευτικά του καθήκοντα. Σ' ένα κάπως απόμερο σημείο, έκανε την προσευχή του σαν καλός μουσουλμάνος. Έχει ξεκινήσει το Ραμαζάνι, αλλά και έτσι να μην ήταν, νομίζω ότι το ίδιο θα έκανε. Όταν τον είδα, ήταν η σειρά μου να αποσυρθώ όσο μπορούσα πιο διακριτικά.
Έχει τεράστια δύναμη αυτό το ποδόσφαιρο. Αμβλύνει διαφορές, μειώνει αποστάσεις, ενώνει ανθρώπους, φτιάχνει φιλίες, δίνει χαρές. Πάρτε αυτόν τον Σαλάχ, που παίζει στη Λίβερπουλ. Έχει κάνει τους μισούς Αιγύπτιους ένθερμους υποστηρικτές της, τους βάζει να τραγουδάνε "Υου'll never walk alone" και να πανηγυρίζουν όταν νικάει. Από την άλλη μεριά, ακόμη και οι πιο ισλαμοφοβικοί οπαδοί της ομάδας, μάλλον δεν δυσανασχετούν και τόσο όταν βλέπουν να βάζει γκολ ο Σαλάχ και στη συνέχεια να ευχαριστεί τον Αλλάχ, με όλo τo σχετικό μουσουλμανικό τελετουργικό.
Είναι περίεργες οι εποχές που ζούμε και κάποιοι φαίνεται ότι θέλουν να σηκώνουν τείχη. Πάρτε αυτόν τον Σάμιουελ Χάντιγκτον. Στο κλασικό πια έργο του "Η σύγκρουση των πολιτισμών" έγραψε μια φράση: ''Αν δεν μισούμε αυτό που δεν είμαστε, δεν μπορούμε να αγαπήσουμε αυτό που είμαστε. Όποιοι αρνούνται αυτή την αλήθεια, αρνούνται την οικογένειά τους, τoν πολιτισμό τους, τον ίδιο τους τον εαυτό".
Πάμε τώρα στην άλλη πλευρά. Στην τουρκική "Daily Sabah", που υποστηρίζει τον Ερντογάν και στις 7/5/2019 θυμήθηκε τη συγκεκριμένη φράση, 26 χρόνια από τότε που γράφτηκε. Άλλη δουλειά δεν έχουν εκεί στη "Sabah" εκτός από το να ασχολούνται συνέχεια με την ισλαμοφοβία; Από το να παίρνουν πάσες από τους διάφορους Χάντιγκτον και να βάζουν γκολ σε κενή εστία;
Γκρεμίζει τείχη το ποδόσφαιρο, σπάει καχυποψίες, φέρνει πολιτισμούς πιο κοντά. Μα, θα μου πείτε, εδώ στην Ελλάδα οι ποδοσφαιρικοί παράγοντες μπαίνουν στα γήπεδα με τα κουμπούρια, οι αγώνες γίνονται χωρίς τους οπαδούς της "φιλοξενούμενης" ομάδας και οι τελικοί κυπέλλου με άδειες κερκίδες. Σωστό κι αυτό, αλλά κοιτάξτε κάτι. Δεν είμαστε όλοι για όλα. Aς μην μπαίνουμε στα χωράφια της ψυχιατρικής επιστήμης.
