Και πιάνω τον εαυτό μου να ψάχνει, κάθε φορά, να βρει εξηγήσεις, ακόμη και δικαιολογίες. Για το τι είναι εκείνο που, ίσως και παρά τη θέλησή του, τον αναγκάζει να πει ή να κάνει ετούτο ή εκείνο.
Όχι βέβαια πως κάτι τέτοιο θ’ αποτελούσε άλλοθι, η τελική ευθύνη τού ανήκει ολωσδιόλου σε κάθε περίπτωση. Όμως νά, ακόμη και τώρα, δυσκολεύομαι να το πιστέψω...
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΪΚΟΥ
Για την ακραία νεοφιλελεύθερη (στο οικονομικό και στο κοινωνικό πεδίο) διάσταση της πολιτικής του προσωπικότητας δεν τίθεται ζήτημα. Είναι ολόκληρη δική του, καταδική του. Αυτός ήταν, αυτός είναι. Αλλά σε όλα τ’ άλλα; Σε όλες τις άλλες όψεις του πολιτικού του προφίλ, όπως αυτές εμφανίζονται τα τελευταία χρόνια, με όλο και μεγαλύτερη ένταση, από πού κι ώς πού;
- Από πού κι ώς πού ακροδεξιός ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Αυτός ο πολυδιαφημισμένα κεντροδεξιός; Ο οποίος όμως έχει υιοθετήσει, στον δημόσιο λόγο του αλλά και στην κομματική πρακτική, σχεδόν στο σύνολο και καθ’ όλη της την έκταση, την πολιτική ατζέντα των Σαμαρά, Βορίδη, Γεωργιάδη...
- Από πού κι ώς πού πολιτικά αντι-φιλελεύθερος ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Έχοντας αμφισβητήσει (και καταψηφίσει) σχεδόν όλα τα υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μέτρα της κυβερνητικής πολιτικής. Ενώ δεν σηκώνει κουβέντα σε οτιδήποτε μπορεί «να διαταράξει» επί το ορθολογικότερο τις σχέσεις Πολιτείας - Εκκλησίας. Ε, λοιπόν, φιλελεύθερος στο οικονομικό και στο κοινωνικό πεδίο και αντι-φιλελεύθερος στο πολιτικό, δεν νοείται, επ’ ουδενί...
- Από πού κι ώς πού υπερεθνικιστής ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Όταν σχεδόν καθημερινά πλειοδοτεί σε λογικές έντασης με τις γειτονικές χώρες. Και, βέβαια, όταν εναντιώθηκε και καταψήφισε τη Συμφωνία των Πρεσπών. Εφευρίσκοντας σαθρή επιχειρηματολογία αντίθεσης από το πουθενά. Ενώ είναι απολύτως σίγουρο πως η πολιτική του συγκρότηση θα τον οδηγούσε στην υπερψήφισή της και με τα δυο του χέρια...
- Από πού κι ώς πού λασπολόγος ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Καθώς επενδύει πολιτικά, αντιπολιτευτικά, εκλογικά, σε ό,τι πιο φτηνό και μίζερο «προσφέρεται» στη δημόσια αντιπαράθεση. Από την τυμβωρυχία στη Μάνδρα και στο Μάτι, ως τα κότερα. Και από τον Πολάκη ώς τη σκύλευση της μνήμης του νεκρού πατέρα του πρωθυπουργού. Όπου, ανεξαρτήτως τού απολύτως ψευδούς των ισχυρισμών του, το χειρότερο είναι ότι καταφεύγει στην άθλια λογική της «οικογενειακής ευθύνης»...
Άλλοι αποφασίζουν...
Αλλά πώς και γιατί ξεπουλάει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, έτσι εύκολα, το πολιτικό του προφίλ; Γιατί γκριζάρει το «βιογραφικό» που έχτιζε χρόνια τώρα, από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής του στον δημόσιο βίο; Είναι μήπως στην προσπάθειά του να μην διαταράξει την ενότητα του κόμματός του; Διευρύνοντάς το κιόλας προς τα ακροδεξιά; Έχει ίσως να κάνει με την αντίληψή του ότι οφείλει να ασκεί «δομικού χαρακτήρα», αντί της «προγραμματικής», αντιπολίτευση; Να εναντιώνεται δηλαδή εφ’ όλης της ύλης, ακόμη και πέρα από αρχές, σε ό,τι προτείνει, σε ό,τι καν «σκέφτεται» ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του;
Ή μήπως είναι ισχυροί εξωθεσμικοί παράγοντες, εκείνοι που τον στηρίζουν, που επιλέγουν, για λογαριασμό του, πολιτικές και πρακτικές και συμπεριφορές; Και που, στην τελική, τις επιβάλλουν; Το πιθανότερο είναι ότι ισχύουν και οι τρεις ως άνω παράγοντες. Πολύ περισσότερο όμως, ίσως καθοριστικά περισσότερο, ο τρίτος.
Η αλήθεια είναι ότι τις ελάχιστες φορές που ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπάθησε να «ξεφύγει», που επεχείρησε (ας πούμε) να επανεύρει τον εαυτό του, τα δημοσιογραφικά μέσα των ισχυρότερων εκ των «ερεισμάτων» του, του τράβηξαν το αυτί σε δημόσια θέα. Με την άκρως επιθετική, τη σχεδόν αποδομητική αρθρογραφία τους, βάλθηκαν να τον επαναφέρουν άρον-άρον στην τάξη. Και τα κατάφεραν.
Ακόμη και τώρα, είναι εκείνοι «που σήκωσαν» το θέμα των διακοπών του πρωθυπουργού, που σήκωσαν το Μάτι και τη Μάνδρα, που σήκωσαν το «οικογενειακό μητρώο» του Αλέξη Τσίπρα. Είδαμε με τα μάτια μας τα μονοθεματικά εβδομαδιαίας διάρκειας πρωτοσέλιδα του «συγκροτήματος».
Είδαμε με τα μάτια μας τα, όλως τυχαίως «επικαιρικώς» επιλεγέντα, τεράστια τηλεοπτικά αφιερώματα. Είδαμε και τι δεν είδαμε. Και είδαμε, από την άλλη, τον πρόεδρο της Ν.Δ. να ακολουθεί πειθήνια. Να πειθαρχεί ασυζητητί και αβλεπί. Κάνοντας σημαία και φλάμπουρο τις επιλογές εκείνες, τις επιλογές εκείνων. Και, εδώ που τα λέμε, αν τολμούσε, ας έκανε κι αλλιώς...
