Η Αριστερά έχει να λύσει πολύ περίπλοκα προβλήματα συναρμογής των αρχών της με τη διοίκηση και την πολιτική παραγωγή. Δυσεπίλυτα θέματα όταν συχνά αρχές και θεμελιώδεις παραδοχές έπρεπε να συμπιεστούν, να τσαλακωθούν ακόμα και να αμβλυνθούν στην κόλαση της πραγματικότητας.
Εντούτοις, ο τύπος αντιπολίτευσης που ασκείται στην κυβέρνηση προσπαθεί να την καθηλώσει σε πολύ πιο αρχαϊκά επίπεδα. Σε έναν ηθικισμό ερήμην της οικονομίας, ερήμην της διοίκησης, ερήμην των κοινωνικών αγαθών. Γιατί άραγε; Μόνο γιατί η αντιπολίτευση στην έλλειψη πολιτικών πρωτοβουλιών χρειάζεται ένα ηθικιστικό ισοδύναμο; Μόνο γιατί ο ηθικισμός είναι η μεταμφίεση της αμαρτίας που χρόνια και χρόνια χαρακτήριζε τον τρόπο διοίκησης των παλαιών κομμάτων εξουσίας;
Όντως, τα χρόνια μέχρι και το 2014 ο βασικός ισχυρισμός των τότε κυβερνήσεων για τη χρεοκοπία και τα σκληρά μέτρα ήταν ένα είδος ευσεβιστικού ρητορισμού. «Ενάρετη ανάπτυξη». Οι πολίτες «συμπαρήγαγαν με την καλοπέραση και τις απαιτήσεις το χρέος και έπρεπε η χώρα και ο λαός να επανέλθει στην αρετή της μικρής απαίτησης, της βασάνου και της αποταμίευσης». Ο προεξάρχων λόγος ήταν αυτό το ευσεβιστικό παραλήρημα μιας κούφιας και πονηρής πολιτικής σεμνοτυφίας.
Εκπαιδεύτηκαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης στην επινόηση υποκατάστατων και ο ευσεβισμός, ο ηθικισμός, ενίοτε και ένας νεοπουριτανισμός αποτελούν το πάγιο και τρύπιο σωσίβιο. Μια νεοδεξιά τάχα μου «ιδεολογία», αντιφατική και φανατισμένα πολιτικά καιροσκοπική και κερδοσκοπική.
Το βλέπουμε σήμερα στην αντιπολιτευτική φάση αυτών των κομμάτων, ιδίως αυτού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στοχοποιούν ανθρώπους, ώστε με τον ηθικό θάνατό τους να παρασύρουν τις αριστερές ιδέες και την παράταξη. Η πολιτική μικροπρέπεια αυτού του είδους, τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, οι χυδαιότητες είναι εξοργιστικά κοντόφθαλμη πολιτική, που ταΐζει τον διάχυτο και αναπτυσσόμενο αντικοινοβουλευτισμό. Η πολιτική σκανδαλοθηρικών εφημερίδων τροφοδοτεί αυτό ακριβώς που υποτίθεται ότι φοβούνται τα δημοκρατικά κόμματα. Την αίσθηση ότι όλοι είναι «πιασμένοι», ότι όλα τα κόμματα είναι μηχανισμοί διαφθοράς, ότι οι «προδοσίες» είναι πολλές και πολύπλευρες.
Δεν κάνουμε λάθη, αδεξιότητες, γκάφες; Φυσικά. Δουλεύεις, παραπατάς. Πιέζεσαι, κάνεις λάθος υπολογισμό. Εντούτοις έχουν κερδηθεί ορισμένα σημαντικά. Πριν απ’ όλα μια σταδιακή πολιτική χειραφέτηση, μια μεγαλύτερη ελευθερία, μια αίσθηση ότι οι αποφάσεις «επανεθνικοποιούνται», εξειδικεύονται με βάση το παραγωγικό και κοινωνικό προφίλ της χώρας. Αυτή είναι η πραγματική «ιδιοκτησία του προγράμματος» που τόσα χρόνια «παπαρδέλιαζαν» διάφοροι υπερπατριώτες του νεοφιλελευθερισμού. Η σταδιακή υπέρβαση των manuals και των προγραμματικών δογματισμών που εισηγούνταν διάφορα στελέχη των δανειστών είναι η πραγματική και ουσιώδης ανάκτηση της ιδιοκτησία του προγράμματος.
Δεν είναι ώρα για υιοθέτηση μιας ηρωικής αφήγησης. Έχουν πιεστεί αφάνταστα η κοινωνία, το κόμμα, η κυβέρνηση, η Κοινοβουλευτική Ομάδα και θέλουν μια στροφή, μια στροφή στη συναισθηματική ανάταση, μια εντέλει νίκη. Πιέζεσαι και από την ένταση της αντιπολιτευτικής επιθετικότητας, την αδικία, τη μικροψυχία.
Εντούτοις, ακριβώς γι’ αυτό πρέπει να υπερασπιστείς την ποιότητά σου, να είσαι εγκρατής, σοβαρός, να ελέγχεις κάθε κίνηση, κάθε κουβέντα. Σου την έχουν στημένη κι αυτό που αδικείται από τους αντιπερισπασμούς και τις προβοκάτσιες δεν είναι μόνο ο πολιτικός κόπος σου, αλλά η συλλογική θυσία, η πολύχρονη συλλογική αιμορραγία.
