του Νίκου Μπίστη
[...] Το ερώτηµα είναι αν θυµίζει σε κάτι η σηµερινή υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη Ν.∆. ένα µετριοπαθές, συντηρητικό, φιλοευρωπαϊκό κόµµα. [...] ∆εν είναι µόνο η παράδοσή της στις δυνάµεις του εθνικολαϊκισµού µε την πρωτοφανή σε πανευρωπαϊκό επίπεδο επίθεση στη Συµφωνία των Πρεσπών. Αυτή η στάση θα συνοδεύει ως στίγµα όλη την ηγετική οµάδα και τα θεωρούµενα µέχρι χθες φιλελεύθερα στελέχη της.
Ο κ. Μητσοτάκης καθόρισε στην Κ.Ε. της Ν.∆. τους τρεις άξονες στους οποίους θα κινηθεί η Ν.∆. στις λίγες ηµέρες που αποµένουν µέχρι τις ευρωεκλογές. Πρώτος άξονας το Μάτι, κατόπιν ευγενούς και ανιδιοτελούς προσφοράς του ΣΚΑΪ. ∆εύτερος, η αξιοποίηση της υπόθεσης Κυµπουρόπουλου ως αιχµή της επίθεσης σε Πολάκη - Τσίπρα. Και τρίτος το φτηνό κόλπο -έµπνευσης ΚΙΝ.ΑΛΛ., που δικαίως διεκδικεί την πατέντα- της πρότασης νόµου για µη µείωση του αφορολόγητου. Όλοι ξέρουµε ότι οι ευρωεκλογές έχουν πάντα και την εσωτερική διάσταση και θεµατολογία, η οποία σε έναν βαθµό τέµνεται µε την ευρωπαϊκή.
Η ατζέντα που έχει το σχήµα ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συµµαχία στην εκλογική του διακήρυξη κρατά αυτή την ισορροπία στο µείγµα πολιτικής που προτείνει. Αντιµετώπιση Ακροδεξιάς που επιβάλλει την ατζέντα της σε τµήµατα της Κεντροδεξιάς, πανευρωπαϊκή αντιµετώπιση του εθνικολαϊκισµού και των πολιτικών λιτότητας που αποδιαρθρώνουν την Ε.Ε., ενίσχυση του προοδευτικού πόλου από δυνάµεις της Αριστεράς, της Σοσιαλδηµοκρατίας, των Πρασίνων, του ριζοσπαστικού Κέντρου. Πρακτικά µέτρα ώστε να αποφευχθεί η εκλογή του υπερσυντηρητικού Μάνφρεντ Βέµπερ. Πανευρωπαϊκές, τέλος, πρωτοβουλίες για την κλιµατική αλλαγή.
[...] Τι αντιπαραθέτει η Ν.∆.; Για την Ευρώπη τίποτε εκτός από την υποχρέωση στήριξης που ανέλαβε απέναντι στον Βέµπερ, υποχρέωση που δεν εξυπηρετεί τα ελληνικά συµφέροντα, αν θυµηθούµε τη στάση του στην κορύφωση της κρίσης. Για το μεταναστευτικό - πΠροσφυγικό, την Ακροδεξιά, τον ρατσισµό, την επίθεση στις ευρωπαϊκές αξίες, κουβέντα δεν αρθρώνει επίσηµα η Ν.∆., ενώ καθόλου ευκαταφρόνητα τµήµατά της έλκονται από την πολιτική Σαλβίνι - Όρµπαν.
Αφού τα έβαλε µε το δώρο Χριστουγέννων και τις επικουρικές συντάξεις, ο κ. Μητσοτάκης κατάλαβε ότι ούτε το πεδίο της οικονοµίας είναι προνοµιακό γι' αυτόν. Τι µένει; Το Μάτι Νο 2. ∆ηλαδή η εκ νέου απόπειρα πάνω σε ένα δραµατικό γεγονός να ασκηθεί πολιτική επί πτωµάτων. [...] Επειδή η Ν.∆. δεν θέλει να µπει στην ουσία µιας πολιτικής αντιπαράθεσης, επειδή δεν έχει τίποτε να προτείνει πέραν της νεοφιλελεύθερης πεπατηµένης -µιας πολιτικής δηλαδή για τους λίγους- αναδεικνύει αυτά τα σηµεία. Το µόνο που καταφέρνει είναι να αναδείξει την προγραµµατική της ένδεια παράλληλα µε τη βουλιµία της για την εξουσία. Στο χέρι µας είναι να της κόψουµε την όρεξη.
