Νωπό είναι ακόμη το αίμα του νεαρού ράπερ, αντιφασίστα και ακτιβιστή της Αριστεράς Παύλου Φύσσα που μαχαιρώθηκε από χρυσαυγίτες τα ξημερώματα της προηγούμενης Τετάρτης, προκαλώντας μία πρωτοφανή αντιφασιστική κινητοποίηση χιλιάδων κόσμου στο κέντρο του Κερατσινίου, εκεί που τελέσθηκε το έγκλημα των νεοναζί.
Είχε προηγηθεί η δολοφονική απόπειρα στο Πέραμα κατά μελών του ΚΚΕ, η αντισημιτική δικαστική δίωξη κατά του γνωστού αγωνιστή της επαναστατικής Αριστεράς Σάββα Μιχαήλ και του πρώην πρύτανη του ΕΜΠ Κ. Μουτζούρη, η δολοφονία πέρυσι του Πακιστανού εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα, δεκάδες άλλες επιθέσεις κατά μεταναστών που δεν βγήκαν καν στη δημοσιότητα, οι συνεχείς φραστικές και μη προκλήσεις της Χρυσής Αυγής, η κοινοβουλευτική παρουσία της οποίας χρησιμοποιείται ως άλλοθι από τα ΜΜΕ για την προβολή των θέσεών της. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι κόμμα, δεν πρεσβεύει ιδεολογία ή διαφορετικές πολιτικές απόψεις. Είναι εγκληματική νεοναζιστική οργάνωση, κάτι άλλωστε που τα ηγετικά της στελέχη ουδέποτε έκρυψαν, γράφοντας ύμνους στον Χίτλερ, τον Γκέμπελς και όσους αιματοκύλησαν την Ευρώπη στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Δεν είναι το σύστημα της εκμετάλλευσης που φταίει για την πολύπλευρη κρίση, αλλά οι «οι Εβραίοι τοκογλύφοι» που συνωμοτούν κατά του «λευκού ανθρώπου», οι μετανάστες που θέλουν να «αφελληνίσουν» τη χώρα, οι ομοφυλόφιλοι και η σεξουαλική ελευθερία που οδηγεί στην απαξίωση των «χρηστών ηθών».
Μέχρι πρότινος, οι αντιδράσεις κατά της Χρυσής Αυγής μονοπωλούνταν από αντιφασιστικές οργανώσεις της Αριστεράς, οι οποίες, συνήθως κατακερματισμένες, διαδήλωναν, με την ευρύτερη κοινωνία να κλείνει τα μάτια στη θέα του τέρατος. Κάποιοι μάλιστα βάλθηκαν να χρησιμοποιήσουν το τέρας, πότε με δημοσιεύματα για το lifestyle βουλευτών της Χρυσής Αυγής, πότε με τις θεωρίες περί των δύο άκρων για να πλήξουν και να τρομοκρατήσουν όσους αντιδρούν στην πρωτοφανή εξαθλίωση του ελληνικού λαού τα τρία τελευταία χρόνια, πότε με παραινέσεις για κυβερνητική συνεργασία της Ν.Δ. με το «σοβαρό» κομμάτι της Χρυσής Αυγής, στήνοντας ανάλογο σκηνικό με αυτό των τελευταίων ημερών της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία.
Θα ξυπνήσουμε; Εδώ και πάνω από έναν χρόνο ακτιβιστές από τον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς επιχειρούμε να ευαισθητοποιήσουμε όχι μόνο την ελληνική κοινή γνώμη, αλλά την ευρωπαϊκή. Υπογράψαμε και μεταφράσαμε σε δεκάδες γλώσσες το Ευρωπαϊκό Αντιφασιστικό Μανιφέστο (http://www.antifascismeuropa-ellada.gr/) σε μία προσπάθεια να στρατεύσουμε όλους τους προοδευτικούς πολίτες, επαναφέροντας στη συλλογική μνήμη τη μεγάλη αντιφασιστική παράδοση που κρατούσε για χρόνια στο περιθώριο της απαξίωσης τους νοσταλγούς του Άουσβιτς. Όπως και το '30, η άνοδος του νεοναζισμού - νεοφασισμού απειλεί όλο τον δυτικό κόσμο με το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης. Ο ναζισμός-φασισμός δεν οφείλονταν άλλωστε στα εθνικά «γονίδια». Ήταν αποτέλεσμα της βαθιάς κρίσης της εποχής του Μεσοπολέμου, είχε δυστυχώς μαζικά χαρακτηριστικά και στηρίχτηκε ήδη από πολύ νωρίς στη χρηματοδότηση βιομηχάνων και τραπεζιτών που φοβόντουσαν την κοινωνική επανάσταση που έφερνε η βαθιά κρίση του καπιταλισμού. Η αποτυχία της τότε Αριστεράς, αλλά και άλλων προοδευτικών δυνάμεων να αντιδράσουν έγκαιρα στην εμφάνιση του τέρατος, έκανε τον Χίτλερ και τους συνεργούς του κυρίαρχη δύναμη και χρειάστηκε η εκατόμβη εκατομμυρίων ανθρώπων για να φθάσουμε στην τελική ήττα του φασισμού.
Για να ηττηθεί δεύτερη φορά το τέρας, χρειάζεται πανστρατιά του εργατικού, αριστερού και αντιφασιστικού κινήματος. Για τη Χρυσή Αυγή δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ «ρεφορμιστή» και «επαναστάτη», «σοσιαλδημοκράτη» και «αναρχικού». Είναι όλοι «κόκκινοι», που πρέπει να χαθούν από προσώπου γης μαζί με κάθε διαφορετικό, τους αλλοεθνείς, τους αλλόθρησκους, τους μετανάστες, τους ομοφυλόφιλους και τους αθίγγανους. Για τη Χρυσή Αυγή σύμπασα η Αριστερά, από τη σοσιαλδημοκρατία μέχρι τους αναρχικούς, είναι ένα και το αυτό: «επικίνδυνοι» γιατί προέρχονται από την ίδια μήτρα της κοινωνικής χειραφέτησης του εργατικού και σοσιαλιστικού κινήματος.
Εμείς οι αριστεροί μπορεί να διαφωνούμε και να συγκρουόμαστε πολιτικά μεταξύ μας για το αν πρέπει να μείνουμε ή να φύγουμε από το ευρώ ή και την Ε.Ε., αν προέχει ο σοσιαλισμός και ποιος σοσιαλισμός ή μια κυβέρνηση της Αριστεράς, για τον ρόλο του κράτους ή και την πλήρη αμφισβήτησή του. Σε ένα ωστόσο πρέπει να συμφωνήσουμε πριν να είναι αργά: Στην ανάγκη συγκρότησης ενός ευρύτερου αντιφασιστικού μετώπου που θα θέσει τέλος στην άνοδο του νεοναζισμού και του νεοφασισμού, που απειλεί μα μετατρέψει την Ευρώπη σε «σκοτεινή ήπειρο» για δεύτερη φορά. Η απόσταση από το μαχαίρι στα στρατόπεδα μαζικής εξόντωσης είναι πολύ μικρή...
* Ο Μωυσής Λίτσης είναι δημοσιογράφος
