Η δουλειά της και το πάθος της είναι να σταματήσει την καταστροφή. Να συμβάλει ώστε να υπάρξει επιτέλους η πολιτική βούληση για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Κι αυτό δεν μπορεί καμιά χώρα να το κάνει μόνη της. Ούτε καν η Ευρωπαϊκή Ένωση μόνη της. Αλλά κάποιος πρέπει να... γκαζώσει.
Για τη Νατάσα Ρωμανού, καθηγήτρια στο Κολούμπια και ερευνήτρια στη NASA, αυτό είναι ένα από τα στοιχήματα, ίσως και το μεγαλύτερο, των ευρωεκλογών: Η αποανθρακοποίηση της οικονομίας και της παραγωγής και η ενίσχυση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.
Και πρέπει να γίνει "μόνο με βάση προοδευτικές, βιώσιμες πολιτικές που θα επιβαρύνουν αναλογικά τις κοινωνικές τάξεις, θα προστατεύουν το περιβάλλον και θα στηρίζουν τις χώρες του τρίτου κόσμου για τον μετασχηματισμό των ενεργειακών τους υποδομών".
Συνέντευξη στον Σπύρο Ραπανάκη
* Δυο πράγματα που μπορεί κανείς να ξεχωρίσει στη δημόσια πολιτική αντιπαράθεση στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια είναι ότι, πρώτον, η Αριστερά αντιμάχεται την αριστεία και, δεύτερον, ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει "διώξει" από τη χώρα τους Έλληνες επιστήμονες και τους νέους. Είστε η εξαίρεση στον κανόνα ή τελικά αυτό το αφήγημα δεν έχει πραγματική βάση;
Νομίζω πως το ότι η Αριστερά αντιμάχεται την αριστεία είναι το μεγαλύτερο fake new που μπορεί να πει κάποιος. Είναι διαστρέβλωση και αυτού που πρεσβεύουμε αλλά και αυτού που ζούμε. Η έννοια της αριστείας ορίζεται μόνο ανά πεδίο, κανείς δεν είναι άριστος σε όλα. Δεν θεωρώ ότι η κυβέρνηση διώχνει επιστήμονες.
Εγώ, για παράδειγμα, και πολλοί άλλοι σαν και μένα μετανάστευσαν στο εξωτερικό υπό άλλες κυβερνήσεις. Και την κρίση δεν την δημιούργησε τούτη η πολιτική ηγεσία, αλλά αντίθετα σταθεροποίησε την οικονομική κατάσταση ώστε να αρχίσει να φέρνει πίσω πολλούς. Για παράδειγμα, όσον αφορά τους επιστήμονες, φέτος έχουμε ρεκόρ δημόσιων πόρων που προορίζονται για την έρευνα.
* Κλιματική αλλαγή. Υπάρχει περιθώριο ή ο δρόμος προς την καταστροφή είναι χωρίς επιστροφή; Ιδίως δε όταν η διοίκηση Τράμπ έχει καταστήσει σαφές ότι δεν πρόκειται να στηρίξει διεθνείς πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής.
Τα περιθώρια στενεύουν για μετρίαση του φαινομένου και ευκολότερη προσαρμογή. Βρισκόμαστε ίσως στα τελευταία χρόνια που μπορεί κάτι να γίνει χωρίς σοβαρές επιπτώσεις στον τρόπο ζωής μας. Η καταστροφική πολιτική Τραμπ στις ΗΠΑ και Ντουτέρτε στις Φιλιππίνες, που τώρα είναι και η πολιτική Μπολσονάρου στη Βραζιλία, μειώνουν τις πιθανότητες για άμεσες λύσεις. Από την άλλη πλευρά, οι εκλογές στις ΗΠΑ το 2020 ίσως αποδειχθούν καταλυτικές. Ήδη όλοι οι υποψήφιοι των Δημοκρατικών για την προεδρία φαίνεται να προτάσσουν την κλιματική αλλαγή στα θέματα που τους απασχολούν περισσότερο. Η Ελλάδα επίσης φαίνεται να πιάνει τους στόχους της Συμφωνίας των Παρισίων.
* Μπορεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να διαδραματίσει ουσιαστικό ρόλο σε αυτή την κατεύθυνση; Υπάρχουν τα εργαλεία αλλά και, κυρίως, η θέληση;
Σαφέστατα η Ε.Ε. είναι σε θέση να παίξει ρόλο καταρχάς με το να αναλάβει, μαζί με Κίνα και Ρωσία, και αργότερα με τις ΗΠΑ, να πρωτοστατήσει στην αποανθρακοποίηση της οικονομίας και της παραγωγής και την ενίσχυση των ανανεώσιμων πηγών. Βέβαια, αυτό θα πρέπει να γίνει μόνο με βάση προοδευτικές, βιώσιμες πολιτικές που θα επιβαρύνουν αναλογικά τις κοινωνικές τάξεις, θα προστατεύουν το περιβάλλον και θα στηρίζουν τις χώρες του τρίτου κόσμου για τον μετασχηματισμό των ενεργειακών τους υποδομών.
* Εκτός της κλιματικής αλλαγής, ποια είναι, κατά τη γνώμη σας, τα κορυφαία διακυβεύματα των ευρωεκλογών;
Πρώτα - πρώτα, η αναχαίτιση της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη αλλά και των νεοφιλελεύθερων οικονομικών πολιτικών, που την υποθάλπουν.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι ακραίες πολιτικές λιτότητας και περιορισμού του κοινωνικού κράτους, σε συνδυασμό με την ασύμμετρη ανάπτυξη κάποιων χωρών, οδηγούν σε έξαρση τον κοινωνικό δαρβινισμό, τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία, που βέβαια είναι το υπόβαθρο της ρητορείας κομμάτων όπως το Λαϊκό Κόμμα.
Είναι αναγκαία η γρήγορη επούλωση των πληγών της ακραίας λιτότητας που επιβλήθηκε σε πολλές χώρες του Νότου την τελευταία δεκαετία και η στήριξη των ευάλωτων στρωμάτων και κυρίως των νέων, με θέσεις εργασίας, επικαιροποιημένη εκπαίδευση και συμμετοχή.
* Σας ανησυχεί το γεγονός ότι η λογική Τραμπ, "America First", βρίσκει μιμητές και στην Ευρώπη; Πως μπορεί αυτό να ανασχεθεί;
Οι εθνικιστικές κορώνες που φαίνεται να ακούγονται εκατέρωθεν του Ατλαντικού, αλλά και αλλού δυστυχώς, πηγάζουν, όπως είπαμε και πριν, από τις πολιτικές λιτότητας και τις βαθιές ανισότητες που δημιουργήθηκαν στις κοινωνίες μετά από τη μακρόχρονη επιβολή του νεοφιλελεύθερου μοντέλου στις οικονομίες την απορρύθμιση των αγορών και των εργασιακών συνθηκών.
Με ανησυχεί βεβαίως που κάτι τέτοιο φαίνεται να απλώνεται στην Ευρώπη και να ξυπνάει μνήμες από ζοφερές περιόδους της ευρωπαϊκής Ιστορίας.
Ενδεχομένως όμως αυτό και να κινητοποιήσει μάζες που αδρανούσαν για καιρό, όπως π.χ. τους νέους ανθρώπους, που βλέπουμε να παίρνουν όλο και πιο τολμηρές πρωτοβουλίες, πέρα και έξω από το σύστημα που μας κυβερνά.
* Η ομογένεια και ιδίως η νέα γενιά μπορεί να συμβάλει στην προσπάθεια της Ελλάδας να βαδίσει έναν νέο δρόμο, έξω από τους μνημονιακούς καταναγκασμούς;
Η ομογένεια η ίδια διέπεται από ανάλογες αντιφάσεις, όπως και η χώρα μας βέβαια. Έχει τη δική της δυναμική και βέβαια αντιμετωπίζει πολλά θέματα με το θυμικό, με συναισθηματικά δηλαδή επιχειρήματα, και ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι, τουλάχιστο όσον αφορά στις πιο απομακρυσμένες κοινότητες της Αμερικής ή της Αυστραλίας, δεν υπάρχει εναρμόνιση της εξέλιξής της με αυτή της μητροπολιτικής Ελλάδας.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, όταν χρειάζεται να συνομιλήσουν οι δύο πλευρές για θέματα κρίσιμα, εθνικά ή οικονομικά όπως τα Μνημόνια, να μιλάνε δύο διαφορετικές γλώσσες. Να παρανοούν και να πληγώνουν η μια την άλλη. Τώρα όμως που ένας μεγάλος αριθμός νέων μεταναστών έχει αναζωογονήσει τις κοινότητες της διασποράς, είναι ίσως η ευκαιρία για εναρμόνιση και καλύτερη κατανόηση.
Η ομογένεια είναι μια γέφυρα που επιτρέπει την προβολή της χώρας στο εξωτερικό και τις σχέσεις με τη χώρα διαμονής, καθώς και την καλύτερη κατανόηση μεταξύ των δύο λαών. Αυτό προϋποθέτει στενότερη σχέση Ελλάδας και ομογένειας, προφανώς μέσα από προγράμματα γλώσσας και πολιτισμού και μιας πραγματικά στοχευμένης καλλιέργειας της οργανικής αυτής σχέσης.
Η Νατάσα Ρωμανού είναι υποψήφια ευρωβουλευτής ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία
