Live τώρα    
18°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Αίθριος καιρός
18 °C
14.5°C19.6°C
3 BF 59%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Σποραδικές νεφώσεις
16 °C
13.5°C17.7°C
1 BF 73%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
17 °C
14.3°C16.6°C
2 BF 63%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
16 °C
14.8°C18.0°C
1 BF 58%
ΛΑΡΙΣΑ
Αίθριος καιρός
16 °C
16.3°C16.3°C
1 BF 65%
Με αφορμή ένα επώνυμο...
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Με αφορμή ένα επώνυμο...

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Μας συνδέει ένα επίθετο, μας χωρίζει ένα γράμμα -ένα «ιώτα» για μένα, ένα «ύψιλον» για κείνον. Ακόμη κι αυτό είναι μια αμφίβολη διάκριση -οι μισοί συνεπώνυμοι συγγενείς μου γράφονται με «ύψιλον», ως αποτέλεσμα της δημιουργικής γραφειοκρατίας των ληξιαρχείων. Προφανώς κάποια μακρινή συγγένεια που δεν έχουμε διερευνήσει ακριβώς μας συνδέει επίσης, καταγόμαστε απ’ τα ίδια μέρη, το επώνυμο είναι πολύ σπάνιο για μην έχει κάποια κοινή εκκίνηση.

Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον πιθανώς μακρινό συγγενή Στέλιο Κυμπουρόπουλο, νυν υποψήφιο ευρωβουλευτή της Ν.Δ. -προς έκπληξή μου, ομολογώ-, στο πλαίσιο της καταγραφής του χώρου της αναπηρίας και των συλλογικοτήτων που κινούνται εντός και εκτός της επίσημης εκπροσώπησής της, ως συνεργάτης της ευρωβουλευτή Κ. Κούνεβα. Ο Στέλιος ήταν τότε επικεφαλής μιας οργάνωσης που προβάλλει ένα διαφορετικό μοντέλο πολιτικής για την αναπηρία: την ανεξάρτητη διαβίωση.

Πάνω στον όρο αυτόν υπάρχει και πανευρωπαϊκή συνδικαλιστική συγκρότηση, ο ENIL -το Ευρωπαϊκό Δίκτυο για την Ανεξάρτητη Διαβίωση-, στο Δ.Σ. του οποίου είναι και ο Στ. Κυμπουρόπουλος.

Ο ENIL υποστηρίζει ένα «αναπηρικό κίνημα για ανθρώπινα δικαιώματα και κοινωνική ένταξη με βάση την αλληλεγγύη, την ισοτιμία, την αποϊδρυματοποίηση, τη δημοκρατία, την αυτοεκπροσώπηση και την αυτοδιάθεση».

Έχει μάλιστα διατυπώσει ένα ενδιαφέρον μανιφέστο και ένα αντίστοιχο ερωτηματολόγιο προς τους υποψηφίους ενόψει των ευρωεκλογών, με το οποίο τους ζητεί να δεσμευτούν σε προωθημένα αιτήματα, όπως η πλήρης εφαρμογή της Σύμβασης του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα των ΑμεΑ, η διοχέτευση των διαρθρωτικών ταμείων της Ε.Ε. σε πολιτικές πλήρους ένταξης και όχι ιδρυματοποίησης ή κατ’ οίκον κοινωνικού αποκλεισμού, η πλήρης ελευθερία κίνησης των αναπήρων στην Ε.Ε. με την εξασφάλιση πλήρως προσβάσιμων δημόσιων μέσων μεταφοράς και άλλων υπηρεσιών, η ανάκληση των μέτρων λιτότητας που από το 2008 έχουν προκαλέσει αιματηρές περικοπές προγραμμάτων προσωπικής βοήθειας σε αναπήρους και λουκέτα σε κέντρα ανεξάρτητης διαβίωσης, σε όσες χώρες, βέβαια, τα διέθεταν κ.ά.

Εκ των πραγμάτων, και με βάση το γεγονός ότι η Ε.Ε. λειτουργεί τυλιγμένη στον γνωστό δημοσιονομικό ζουρλομανδύα που καθιστά τη λιτότητα μόνιμη κατάσταση και τρέφει απέχθεια προς τις «αντιπαραγωγικές» κοινωνικές δαπάνες, οι διεκδικήσεις του ENIL και άλλων ομάδων που υποστηρίζουν την «ανεξάρτητη διαβίωση», αλλά ακόμη και οι σχετικές διακηρύξεις της Σύμβασης του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των ΑμεΑ, που με αμεριμνησία υιοθετούν χωρίς να υλοποιούν όλες οι χώρες, αποκτούν μια ριζοσπαστική διάσταση.

Η αληθινή εκπλήρωση αυτών των δικαιωμάτων θα απαιτούσε, εκτός από τεράστια «ανακατανομή» κουλτούρας και αντιλήψεων, μια τεράστια ανακατανομή στις δαπάνες τόσο των κρατικών όσο και του κοινοτικού προϋπολογισμού. Θα απαιτούσε, επίσης, μια ρήξη με τη νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική της οικονομικής επιτήρησης στην Ε.Ε., αλλά και ευρύτατους περιορισμούς στην «ελευθερία των αγορών».

Η πρόσφατη συζήτηση για την Ευρωπαϊκή Πράξη Προσβασιμότητας -Οδηγία που επιβάλλει αλλαγές σε χιλιάδες προϊόντα και υπηρεσίες, ώστε να είναι πλήρως προσβάσιμα- ήταν αποκαλυπτική για το χάος ανάμεσα στις ανάγκες των αναπήρων από τη μια και στις «παραχωρήσεις» που είναι διατεθειμένες να κάνουν οι αγορές, οι επιχειρηματικές ελίτ και οι τεχνοκράτες που σχεδιάζουν κερδοφόρα προϊόντα από την άλλη. Η δεύτερη ομάδα υπερίσχυσε κατά κράτος «ακρωτηριάζοντας» την Οδηγία στην εκδοχή που τελικά ψηφίστηκε και υπενθυμίζοντας ποιος είναι το αφεντικό στο «μαγαζί».

Θα ήταν, λοιπόν, ενδιαφέρον να μετατοπιστεί ο πόλεμος των αναρτήσεων και δηλώσεων για την αναπηρία από τη γενικόλογη φλυαρία για «ισότητα ευκαιριών» και «δίκαιες διακρίσεις» υπέρ αναπήρων, στο ερώτημα αν το σημερινό οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο και το σημερινό πλαίσιο λειτουργίας της Ε.Ε. είναι συμβατά με τα δικαιώματα των αναπήρων.

Και, πολύ περισσότερο, αν είναι συμβατά με το ριζοσπαστικό μοντέλο της ανεξάρτητης διαβίωσης, το οποίο προϋποθέτει όχι απλώς εξασφάλιση προσωπικής βοήθειας σε κάθε ανάπηρο, ανάλογα με τον βαθμό και το είδος αναπηρίας, αλλά εξάλειψη κάθε κοινωνικού, οικονομικού, πολιτισμικού αποκλεισμού. Από το αδιάβατο πεζοδρόμιο μέχρι το σχολείο των “κανονικών”, και από το γλίσχρο «επίδομα» που φυλακίζει τον ανάπηρο σπίτι του μέχρι το αγωνιώδες κυνήγι του ποσοστού αναπηρίας στα ΚΕΠΑ που τον εξευτελίζει.

Φυσικά, μια τέτοια συζήτηση προϋποθέτει να ξεπεράσει το πολιτικό σύστημα μια δική του αναπηρία, τη θεμελιώδη άγνοιά του για τα ζητήματα της αναπηρίας. Άγνοια που παρερμηνεύει την κοινωνική δικαιοσύνη σε «φιλανθρωπία» και την ισότητα ευκαιριών σε «κοινωνικό δαρβινισμό».

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL