Του Πέτρου Κατσάκου
Κάθε αύξηση μισθού ή προσωπικού στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, είναι πελατειακή σχέση. Οι απολύσεις και οι περικοπές είναι αναπτυξιακά εργαλεία και κομμουνιστικός ιός το να μην μπορεί να απολύσει ο εργοδότης τον εργαζόμενο δίχως επαρκή αιτιολόγηση. Πιο σαφές δεν γίνεται, και μην πει κανείς μετά ότι δεν ήξερε τι ψήφισε, αφού άλλοτε ευθέως και άλλοτε με μισόλογα μας δείχνουν με κάθε τρόπο τη βαθιά τους αποστροφή για τους εργαζόμενους, τους οικονομικά ασθενέστερους, τους αδύναμους.
Μετά τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που εμμέσως προανήγγειλε τη κατάργηση των δώρων στον ιδιωτικό τομέα, ήρθε ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ και υποψήφιος ευρωβουλευτής της Ν.Δ. να ζητήσει την κατάργηση των επιδομάτων ανεργίας, καθώς κάτι τέτοιες παροχές είναι που κάνουν τους νέους τεμπέληδες και καλό είναι να ξεμπερδεύουμε μαζί τους αντικαθιστώντας τα με "ευκαιρίες". Πιο σαφές δεν γίνεται, και μην πει κανείς μετά ότι δεν ήξερε.
Την ώρα λοιπόν που το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης αλλά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός προσωπικά αναζητούν μόνιμα μέτρα ελάφρυνσης της κοινωνικής πλειονότητας και ενίσχυσης των κοινωνικών παροχών, στη Ν.Δ. διαγκωνίζονται για το ποιος θα ξεπεράσει τη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα του "όσοι δεν προσαρμόζονται πεθαίνουν" που είχε πει προ ετών ο Άδωνις Γεωργιάδης. Πιο σαφές δεν γινόταν.
Είναι γνωστό ότι στο πίσω μέρος του μυαλού τους, στα μισόλογα του Κυριάκου Μητσοτάκη αλλά και στα αρχεία του liberal.gr βρίσκεται η λογιστική σοφιστεία "για το πώς οι 14 μισθοί μπορούν να γίνουν 12, αναπροσαρμόζοντας τις μηνιαίες απολαβές έτσι ώστε ο εργαζόμενος να εισπράττει τα ίδια χρήματα σε ετήσια βάση", μόνο που η "αναπροσαρμογή" αυτή που οι νεοφιλελεύθεροι επιφυλάσσουν για το μέλλον μας θα βασίζεται σε μια γενική και αόριστη συμφωνία κυρίων που ο Κυριάκος Μητσοτάκης σκοπεύει να συνάψει με τους εργοδότες. Και εδώ είναι που η "γαλάζια" ασάφεια έχει τον πρώτο λόγο.
Είναι φανερό και σαφέστατο λοιπόν ότι τυχόν επικράτηση της Ν.Δ. στην εκλογική αναμέτρηση του Οκτώβρη θα οδηγήσει σε μια εκ νέου επέλαση του νεοφιλελευθερισμού εναντίον του κόσμου της εργασίας και του κοινωνικού κράτους και σε μια άνευ προηγουμένου κοινωνική καταστροφή, που αυτή τη φορά δεν θα φορά το προσωπείο της "μεταρρύθμισης", αλλά θα έχει το γυμνό πρόσωπο της εκδίκησης και της τιμωρίας. Σαφές;
