Σχηματίζεται ένας πολιτικός ρόμβος. Μια πολυδεξιά που συμπυκνώνει τα κοινοβουλευτικά χαρακτηριστικά των παλαιών κομμάτων εξουσίας. Ένα ακραίο μείγμα από πρωτοφασιστικά γκρουπούσκουλα και ομάδες ισχύος. Μια σχεδόν ακαθόριστη ως προς τα όριά της ζώνη, ήπιου Κέντρου, που παραμένει αμήχανη, δεσμευμένη από ένα είδος πολιτικού ακαδημαϊσμού. Μια αναδιαμορφούμενη Αριστερά που συμπυκνώνει όλες τις αντιφάσεις, τις σχολές σκέψης και τις παραδοσιακές ακαμψίες, αλλά που έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Ανάμεσα στις δυνάμεις που μορφολογικά είναι πιο ευδιάκριτες, υπάρχουν και σχηματισμοί στο ημίφως, ομάδες που θα μπορούσαν να εκφράσουν μια πιο κριτική ενδοχώρα, που όμως συχνά δεσμεύονται από στερεότυπα, καμιά φορά και από εμπάθειες (ή παλιούς συντροφικούς λογαριασμούς). Αριστερογενείς ομάδες που τις “μανιπουλάρει” η ωραιοπάθεια και ο ναρκισσισμός.
Δύσκολο πρόβλημα το να γίνει παραγωγική, μια πολιτική σκηνή που περισσότερο εκφράζει τα συλλογικά ρήγματα παρά τις συλλογικές παραδοχές. Ναι, η χώρα συγκροτείται από πολιτικές ασυνέχειες, από απροσδιοριστίες ή σκληρότατες εργολαβικές διεκδικήσεις.
Λογικά, ο ΣΥΡΙΖΑ, σε ένα τέτοιο φθαρμένο τοπίο, μπορεί να επεκταθεί στον χώρο ενός κοινοβουλευτικά ποιοτικότερου Κέντρου (και όχι στα εμπαθή υπολείμματα που απλώς διαχειρίζονται συμπλέγματα). Λογικά, ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει μεγαλύτερο πολιτικό βάθος και ίσως μια λειτουργική σκέψη έπειτα από πολλά χρόνια παλινδρομήσεων. Πάσχει όμως σε κάτι ουσιώδες. Στις οργανώσεις.
Η Δεξιά οφείλει το οργανωτικό σφρίγος της στην προσμονή, στην επαγγελματική αντίληψη που εννοεί την πολιτική ως εργαλείο προσπορισμού. Ένα τμήμα του πιο καθεστωτικού Κέντρου διαθέτει οργανωτικές δυνατότητες, κυρίως λόγω της μακράς τριβής με το κράτος. Στην αποδώ Αριστερά, η οργανωτική ποιότητα ήταν πάντοτε υποτυπώδης. Αργές, χαώδεις διαδικασίες, αναβολές και τακτικισμοί που καλύφθηκαν από το κύμα του 2012 - 2015. Σήμερα που η σύγκρουση με τα παλιά κόμματα εξουσίας (αλλά και τους δορυφόρους τους), έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις, το οργανωτικό έλλειμμα δεν μπορεί να βρει υποκατάστατα. Δεν υπάρχει ο πυρήνας ενδιαφέροντος, είτε ως φαντασίωση είτε ως ιδεολογική πυκνότητα.
Η φαντασίωση, λογικά, ύστερα από 4 και πλέον χρόνια διακυβέρνησης, έχει εξατμισθεί. Ιδεολογική πυκνότητα όχι μόνο δεν υπήρξε ποτέ, αλλά αντίθετα υπήρχε ιδεολογική αραίωση. Μια ιδεολογική τριχόπτωση που εξαντλούνταν σε επικλήσεις ενός ακαθόριστου ουμανισμού και συχνά μιας (καταδυναστευτικής) κομματικής νομιμοφροσύνης. Οι δεξιοί προσδοκούν, ποθούν. Οι αριστεροί διστάζουν ή ντρέπονται. Πρόκειται για δύο συναισθηματικές απολήξεις δύο εντελώς διαφορετικών ιδιοσυγκρασιών. Ο εκπαιδευμένος καρπωτής και ο ερασιτέχνης που θέλει πρώτα να τα βρει με τον εαυτό του.
Ανεξαρτήτως των εξαιρέσεων, αυτά τα χαρακτηριστικά αποτελούν τον μέσο όρο, το σύνηθες γνώρισμα. Αυτή η διαφορά δεν είναι διαφορά αισθητικής, αλλά διαφορά ισχύος. Ο δεξιός δεν μπλέκεται με τα ψιλά γράμματα της πολιτικής εγγραμματοσύνης. Δεν κουράζει τον εαυτό του με τύψεις και πολυτέλειες. Η δουλειά να γίνεται. Ο τυπικός αριστερός ασχολείται συχνά με την ανεύρεση άλλοθι για να αργήσει, για να μεταθέσει. Συχνά όχι από ευθυνοφοβία ή αδυναμία, αλλά από πεποίθηση. “Να το συζητήσουμε”. Σύμφωνοι, αλλά περνάει ο πολιτικός χρόνος και πρέπει να υλοποιηθεί - όχι πάντως σε τρία τέρμινα.
Η Αριστερά θα μπορούσε να είναι και χαριτωμένη. Έτσι όπως περιμένει να ωριμάσουν οι συνθήκες. Έχει όμως τη Δεξιά να την κινητοποιεί.
