Του Δημήτρη Σεβαστάκη
Η πολιτική θεματολογία είναι μια πράξη μοντάζ. Κόβεις (το γεγονός), αφαιρείς (αυτό που δεν σε συμφέρει), ανασυνθέτεις. Διάσπαρτα κομμάτια που συνδέεις κατάλληλα ώστε να φτιάχνεις το παραμύθι. Έτσι, μπορείς να εγκλωβίζεις τον αντίπαλο, τον συριζαίο για παράδειγμα, εκεί ακριβώς που δεν τον βολεύει. Εκεί όπου όχι μόνο δυσκολεύεται, αλλά και γλιτώνει εσένα (τον νεοδημοκράτη) από κακοτράχαλα σκάνδαλα, από δυσοίωνες προβλέψεις που δεν σου βγαίνουν, από τη φτώχεια του πολιτικού σου λόγου κ.λπ. Είναι εύκολη η κατασκευή σεναρίου αποτελούμενου από ατυχήματα.
Μια κουβέντα που ξέφυγε από κάποιον σε πάνελ, μια κατάληψη σχολείου γιατί οι γονείς αντιδρούν στην εκπαίδευση προσφυγόπουλων, μια καραμπόλα στον Κηφισό, μια φυσική καταστροφή και όλα εναντίον κάποιων καλών ειδήσεων, όπως αυτής του δεκαετούς ομολόγου, όπως αυτής της αύξησης κατώτατου μισθού, όπως αυτής του διευρυμένου μεταφορικού ισοδύναμου κ.λπ.
Ο «θόρυβος» είναι σκληρό εργαλείο πολιτικής. Το να φτιάξεις παράσιτα ώστε να μην ακούγεται η ευνοϊκή (για τον συριζαίο) είδηση είναι εύκολο. Βοηθάει καμιά φορά κι ο ίδιος ο συριζαίος. Πώς μπορεί όμως να σωθεί η πληροφορία η πραγματική πληροφορία και να διατυπωθεί ο αντίλογος στην αφηγημένη καταστροφή;
Τα ΜΜΕ και τα ΜΚΔ είναι εκ της δομής τους στρεβλωτικά. Οι υψηλοί τόνοι είναι μέρος της εμπορικότητάς τους. Το απαιτεί ο διασκευασμένος θεατής που εξελίσσει το φαίνεσθαι σε πολιτική θέση. Όχι, δεν εννοώ ότι φταίει μόνο η τεχνολογική φόρμα, αλλά ότι αυτή εντείνει την παραγωγή ανερμάτιστου λόγου, ευνοεί την ανοησία, την προφάνεια, την ακρισία. Ρέμα, που συχνά οι πολιτικοί κολακεύουν, αλλά και οι κρυφοπολιτικοί αναπαράγουν λαίμαργα. Άνθρωποι που έχουν μια θέση στην Αυτοδιοίκηση, στους συλλόγους, στη διοίκηση, φιλοδοξούντες, «διαγγελματικοί», απευθύνονται στο υπερπέραν, στον πλανήτη, είτε καταγγέλλοντας είτε εξαγγέλλοντας.
Η επιμελημένη, λοιπόν, καταστροφή του πολιτικού λόγου του αντιπάλου (στο δικό μας παράδειγμα, η καταστροφή του πολιτικού λόγου του ΣΥΡΙΖΑ), πέρα από αδίστακτο τέχνασμα της πολυδεξιάς, είναι και μια μορφή πολιτιστικής εγκατάστασης. Ή μάλλον είναι μια μορφή «νεομεσικής» βιομηχανικής ολοκλήρωσης. Η ιδεολογία βρίσκεται στην ίδια τη βιομηχανική κατασκευή των νέων μέσων, στη δομή τους, στον πυρήνα τους. Αλλά νέο μέσο δεν είναι μόνο οι συσκευές πληροφορίας, αλλά και ο εγκέφαλος που προσαρμόζεται στην τυπολογία τους και τα καταναλώνει.
Είναι πεσμένα τα πολιτικά ρεφλέξ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να δημιουργήσει ομοιογενείς ιδεολογικά ομάδες, πολύ περισσότερο να συγκροτήσει οργανώσεις με την οργανωτική πυκνότητα της Δεξιάς ή του ΚΚΕ. Το μεν ΚΚΕ έχει μια εκπληκτική παράδοση πειθαρχίας, συγχρονίας και ομοιογένειας ή δε Δεξιά έχει μια εκπληκτική παράδοση πειθαρχημένης εξουσιαστικής προσδοκίας. Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας ισχυρά ιδεολογικά κληροδοτήματα (και πολλές γεροντικές ιδιοτροπίες), δύσκολα τα πειθαρχεί σε κάτι τόσο ταπεινό όσο η πραγματικότητα. «Να το συζητήσουμε». Είναι η τέλεια έκφραση. Συχνά αυτό κρύβει: «Να το αναβάλουμε». Και ακόμα πιο συχνά αυτό οδηγεί στη ματαίωση. Μόνο σε κάτι εκλογικές φάσεις τραντάζει λίγο το κορμί του ο ΣΥΡΙΖΑ. Μετά ξαναξεφουσκώνει.
