Τι επιδιώκει το ΚΚΕ στα συνδικάτα; Γιατί με τα διαδοχικά επεισόδια στην Καλαμάτα και μετά, όπως στην πρόσφατη συνεδρίαση της διοίκησης της ΓΣΕΕ, το "τερμάτισε" (ή όχι ακόμα;) με διαδοχικούς τραμπουκισμούς, επιθέσεις κατά δικαίων και αδίκων, προκρίνοντας την "μπαχαλοποίηση" των διαδικασιών στο συνδικαλιστικό κίνημα;
Γιατί ο Περισσός εμφανίζεται τόσο νευρικός, επιθετικός και ταυτόχρονα αμήχανος; Πού είναι η "ήρεμη δύναμη" της υποτιθέμενης υπεροχής του σε δικό του γήπεδο;
Είναι αλήθεια ότι από το 2013, όταν πραγματοποιήθηκε η αλλαγή στην ηγεσία του ΚΚΕ και περάσαμε από την Αλέκα Παπαρήγα στον Δημήτρη Κουτσούμπα, το κόμμα είχε μείνει εκούσια εκτός πολιτικών εξελίξεων επιλέγοντας τη θέση του παρατηρητή. Το αντιμνημονιακό "μπλοκ" δεν το πίστεψε ποτέ, η εκτίμησή του ήταν ότι θα ηττηθεί και θα ξεφουσκώσει.
Μόνο που, σε όλη αυτή τη σχεδόν δεκαετή διαδρομή, αποκόπηκε από λαϊκές δυνάμεις, έδειξε αδιαφορία για το χαμένο έδαφος, δεν κατέβηκε ποτέ στο γήπεδο της κοινωνίας και της πολιτικής. Σχεδόν περιθωριοποιήθηκε.
Τώρα, μετά από δέκα χρόνια μνημονιακής περιόδου και τέσσερα χρόνια με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και "δεξιά πολιτική", όπως είναι η εκτίμησή του για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης, το ΚΚΕ βρίσκεται σχεδόν ακινητοποιημένο στην ίδια θέση.
Πιθανότατα αυτή είναι μια εξήγηση για τον τρόπο που επιχειρεί να παρέμβει αυτές τις ημέρες στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η συλλογιστική ίσως είναι ακόμα πιο απλή. Καθώς έχουμε μπει σε μια μακρόσυρτη εκλογική περίοδο με διαδοχικές κάλπες, στο ΚΚΕ εκτιμούν ότι η εκλογική μάχη που θα κρίνει την επόμενη κυβέρνηση θα γίνει σε ένα ακραία πολωτικό κλίμα, θα είναι μια αναμέτρηση ανάνεσα "σε δύο κόσμους", στον ΣΥΡΙΖΑ και (με) τις προοδευτικές και στη Νέα Δημοκρατία.
Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, η εκτίμηση που κάνουν (και) στον Περισσό είναι ότι το κόμμα θα περιοριστεί στα γνωστά ποσοστά του, πέριξ του 5%. Και αναλόγως της επόμενης -μετεκλογικής- μέρας επιχειρούν να διαμορφώσουν κάποιες σταθερές, κατά το δυνατόν ενισχυμένες, καταφεύγοντας σε (πολιτικές και συνδικαλιστικές) πρακτικές του Μεσοπολέμου.
Αδυνατώντας να αντιληφθεί το πολιτικό του αδιέξοδο, αποφεύγει (δημοκρατικές) συμμαχίες ενάντια στην υπαρκτή "συνδικαλιστική μαφία" του πάλαι ποτέ δικομματισμού, απορρίπτει τα «λαϊκά μέτωπα», σιγοψιθυρίζει τα τσιτάτα περί «σοσιαλφασισμού», γίνεται η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος...
Πολιτική σπιρτόκουτου -με κίνδυνο αυτοανάφλεξης- κι όπου βγει...
