Στην Ευρώπη είναι εμφανείς η στασιμότητα και οι διαλυτικές τάσεις. Δύσκολα μπορεί να πει κάποιος ότι υπάρχει κοινό μέλλον για τα ευρωπαϊκά κράτη. Ενδεχομένως υπάρχει κοινό μέλλον για τις ευρωπαϊκές ελίτ, όχι όμως για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ως άρνηση αυτής της αντιπαθητικής πραγματικότητας έρχεται ο ακροδεξιός λαϊκισμός, που μπορεί να μην υπόσχεται λύσεις, υπόσχεται όμως αρκετό εκτονωτικό μίσος για το πολιτικό κατεστημένο και τους αδύναμους.
Οι προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης ξέρουν τι πρέπει να αλλάξει. Έχουν μια πεντακάθαρη άποψη τόσο ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό όσο και ενάντια στην Ακροδεξιά. Πώς όμως θα ανατραπούν οι σημερινοί συσχετισμοί; Η μάχη δίνεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο ή στο επίπεδο των κρατών;
Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι πιο καθαρά. Οι επόμενες εκλογές θα έχουν το καθαρότερο προγραμματικό δίλημμα στην πρόσφατη πολιτική Ιστορία της χώρας: με τις ζωντανές δυνάμεις της κοινωνίας ή με τα παρασιτικά αλλά και πανίσχυρα πολιτικοοικονομικά συμφέροντα; Η υποστήριξη της πρώτης επιλογής καθιστά αυτονόητη την ανάγκη για ανασύνθεση ενός προοδευτικού πόλου. Με ποιους όρους όμως και με ποια πρόσωπα; Οι αθροίσεις ομάδων, κινήσεων, πρωτοβουλιών και κομμάτων δεν μετασχηματίζονται αυτόματα σε κοινωνική δυναμική. Τι παραπάνω χρειάζεται;
Με την πεποίθηση ότι ο δρόμος για το μέλλον ανοίγει μέσα από την ειλικρίνεια και το καθαρό μυαλό, η "Αυγή" επιχειρεί σήμερα να ανοίξει τον διάλογο για όλα αυτά τα ζητήματα...
