Της Τόνιας Παντελαίου*
Ομολογώ πως απεχθάνομαι να ασχολούμαι με οτιδήποτε από αυτή τη συνεχή κουτσομπολίστικη χυδαιότητα που τείνει να ταυτιστεί με την “πολιτική” έτσι όπως την εκφράζουν και την αντιμετωπίζουν τα πλέον δημοφιλή και προβεβλημένα μέσα “ενημέρωσης” στην ταλαίπωρη χώρα μας. Κι αν το θέμα ήταν μόνο το αηδιαστικό λάιφσταϊλ του Νίκου Γεωργιάδη, δεν θα με απασχολούσε και πολύ. Εγκληματικές προσωπικότητες υπήρχαν πάντα και συνεχίζουν να υπάρχουν - ε, ναι, το ότι την συγκεκριμένη την έχουν ψηφίσει και μερικές χιλιάδες συμπολίτες μας ως εν τη δημοκρατία εκπρόσωπό τους, δηλαδή ως άνθρωπο ικανό να διαδραματίζει ενεργό ρόλο σε αποφάσεις που μας αφορούν όλους, είναι λίγο παραπάνω πρόβλημα, αλλά και πάλι, ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος άθλιος είναι ανάμεσα στους εκατοντάδες κατά καιρούς ανίκανους, ανήθικους και εγκληματικούς εκλεγμένους μας.
Όμως εδώ υπάρχει κάτι πολύ σοβαρότερο από τις πράξεις αυτού του ενός. Μια σειρά από ομοϊδεάτες του, προφανώς παρακινημένοι από τα λεπτά αισθήματα και τις υψηλές ηθικές συγχορδίες μιας αφοσιωμένης συντροφικότητας -σήμερα εσύ, αύριο εγώ, κανένας μόνος στον αγώνα, ε, δεν θ' αφήσουμε μια ροζέ παλιοϊστορία να μας χαλάσει το ωραίο εκλογικό κλίμα κ.λπ.-, βγαίνουν μπροστά, ο ένας μετά τον άλλο, με παρρησία, για να τον υποστηρίξουν παντοιοτρόπως. Και ίσως ούτε αυτό θα ήταν αρκετά σοβαρό αν τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούσαν ήταν διαφορετικά· τι είδους δεν ξέρω, η φαντασία μου είναι φτωχή σε κάτι τέτοια, αλλά να, κάτι άλλο, έστω ένα πασιφανές ψέμα σαν αυτό που λέει ο ίδιος, "είμαι αθώος", αλλά τουλάχιστον τέτοιο που να μην παράγει τόσο τεράστιους λεκέδες στη λίγη λογική και ηθικότητα που έχει μείνει να συγκρατεί τον δημόσιο λόγο σε κάποια απόσταση από την απόλυτη εξαθλίωση. Αλλά να που ούτε αυτό μπορούν.
Έρως ανίκατε μάχαν!
Μετά λοιπόν από εκείνον τον συναγωνιστή του Ν. Γεωργιάδη, επίσης βουλευτή, που είπε το τραγικό "θα μπορούσε ο καθένας μας να βρεθεί σε αυτή τη θέση'', που πάει να πει, "ε, ναι, ο καθένας μας είναι λιγάκι καθ' έξιν βιαστής, συνηθίστε το", τώρα μας προκύπτει και ο πολυγραφότατος και κομψός συγγραφεύς και διανοούμενος Τάκης Θεοδωρόπουλος, σταθερός συνεργάτης της πολιτισμένης "Καθημερινής", γνωστός άλλωστε για την προσήλωσή του στα αρχαιοελληνικά αρχέτυπα, ο οποίος ευθέως παραπέμπει στην παιδεραστία της εποχής του Πλάτωνα για να μας πει: τι Πλάτωνας, τι Γεωργιάδης, έρως ανίκατε μάχαν!
Επειδή δεν διαθέτουμε όλοι το ταλέντο του Θεοδωρόπουλου στις αριστοτεχνικές βαθυστόχαστες αναλύσεις, δεν θα μπούμε στη διαδικασία να αναρωτηθούμε για τη νομιμοποίηση της σύγκρισης ανάμεσα στους ηθικούς κώδικες δύο τόσο ριζικά διαφορετικών κοινωνιών, όπως η πλατωνική Αθήνα και η Αθήνα των εκλεγμένων Γεωργιάδηδων, γιατί θα έπρεπε να πάμε πολύ μακριά, διερευνώντας μεταξύ άλλων τις απόψεις του Θεοδωρόπουλου για τη δουλεία και άλλα τέτοια.
Θα περιοριστούμε, λοιπόν, να επισημάνουμε ότι το συγκεκριμένο άρθρο είναι απλά εκτός θέματος. Γιατί το θέμα δεν είναι η ερωτική κλίση του λαμπρού πολιτικού μας προς τους εφήβους. Το θέμα είναι πόσο “συναινετική” μπορεί να θεωρηθεί η ερωτική συνεύρεση με αγορασμένους εφήβους ή αλλιώς με θύματα trafficking γενικά, είτε αυτά είναι αγόρια - έφηβοι είτε κορίτσια-έφηβες είτε οποιασδήποτε ηλικίας, φύλου ή φυλής άνθρωποι που εξαναγκάζονται να προσφέρουν το σώμα τους για σεξουαλική εκμετάλλευση. Το θέμα δεν είναι μόνο η ανηλικότητα. Είναι κυρίως η σεξουαλική βία και η εκμετάλλευση. Η οποία ουσιαστικά είναι ανεξάρτητη από την ηλικία. Στην πραγματικότητα, το ότι ο Γεωργιάδης καταδικάστηκε με βάση το θέμα της ανηλικότητας έχει να κάνει με την ήδη ιδιαίτερα ανεκτική -απέναντι στους χρήστες αγορασμένου σεξ- νομοθεσία, που σε γενικές γραμμές θεωρεί ότι αν το αγορασμένο σώμα έχει ξεπεράσει τη δέκατη όγδοη επέτειο της γέννησής του, ουδέν μεμπτό. Στη Γαλλία, σχετικά πρόσφατα, το 2016, ψηφίστηκε νόμος που στηρίζεται στην αποδοχή ότι οι πόρνες πρέπει να αντιμετωπίζονται ως θύματα και όχι ως εγκληματίες και ορίζει τιμωρητικά πρόστιμα στους "πελάτες" τους και όχι σ’ αυτές.
Βελούδινη ποινή
Το δικό μας νομικό πλαίσιο στη βάση του οποίου δικάστηκε ο Γεωργιάδης είναι πολύ πιο χαλαρό και πιθανότατα δεν θα επέσυρε ούτε καν αυτή τη βελούδινη ποινή των 28 μηνών με αναστολή αν δεν συνέτρεχε η ανηλικότητα. Το ουσιώδες, λοιπόν, που διαφεύγει του Θεοδωρόπουλου (και του νόμου) δεν είναι ούτε το φύλο ούτε η ηλικία. Είναι η εκμετάλλευση και η βία. Τυχαίο; Δεν νομίζω.
Στην ψήφιση του συγκεκριμένου νόμου στη γαλλική Βουλή, αντέδρασαν οι εκεί δεξιοί βουλευτές. Φαίνεται πως η νεοφιλελεύθερη οπτική, τόσο στη Γαλλία όσο και εδώ, είναι τόσο ευαίσθητη σε ζητήματα υπεράσπισης της ελευθερίας στον έρωτα όσο και στην υπεράσπιση της ελευθερίας διακίνησης κεφαλαίων, εργατικής δύναμης και ανθρώπινων σωμάτων γενικότερα. Αρκεί να είναι σαφής η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε αυτούς που διακινούν και σε αυτούς που διακινούνται. Δηλαδή, ανάμεσα σε αυτούς που "ερωτεύονται" και σε αυτούς που απλά βιάζονται. Και εμείς, αντί να συζητάμε σήμερα για το πώς θα μπορούσε να βρεθούν τρόποι να προστατευτούν κάπως αποτελεσματικότερα οι πάσης φύσης βιασμένοι άνθρωποι από τους βιαστές τους, καθοδηγούμαστε από τον κ. Θεοδωρακόπουλο να συζητήσουμε για τον πλατωνικό έρωτα και την προστασία του "αυθόρμητου συναισθήματος" από κάθε γραφειοκρατική εμπλοκή.
Λεπτή διαφορά
Για την ανάλυση της λεπτής διαφοράς ανάμεσα στη σεξουαλική χρήση αγορασμένων ανθρώπων και στο πραγματικό αυθόρμητο συναίσθημα που υπάρχει στη συναινετική σεξουαλική συνεύρεση, διαφορά που φαίνεται να διαφεύγει του Τάκη Θεοδωρόπουλου, παραπέμπω στο βιβλίο "Λίγη Ζωή" της Hanya Yanagihara, που έχει εκδοθεί στα ελληνικά το 2015 από το Μεταίχμιο, εκδοτικό οίκο που γνωρίζει καλά ο συγγραφέας, αφού έχει εκδώσει και δικά του βιβλία εκεί. Στο "Λίγη Ζωή", λοιπόν, διαβάζουμε την ιστορία ενός άντρα ταλαντούχου και έξυπνου, ο οποίος αγωνίζεται ανεπιτυχώς να τα βγάλει πέρα με όση ζωή τού περίσσεψε μετά την άγρια σεξουαλική του εκμετάλλευση στην παιδική και εφηβική του ηλικία. Και μας γίνονται εξαιρετικά σαφείς οι ανομοιότητες ανάμεσα στην ελεύθερη, ομόφυλη, ερωτική σχέση που λειτουργεί ως στήριγμα και παρηγοριά για τον ήρωα του μυθιστορήματος στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του και την κατάσταση της βιασμένης παραχώρησης του σώματός του έναντι αμοιβής, που είχε ζήσει στα απάνθρωπα πρώτα χρόνια του βίου του.
Βέβαια, η Hanya Yanagihara δεν είναι Πλάτωνας. Αλλά και η κοινή λογική και το βασικό ανθρώπινο ήθος δεν είναι πατσαβούρα για να σκουπίζει τα λερωμένα μέλη του το κάθε καρυδιάς καρύδι.
* Η Τόνια Παντελαίου είναι διδάκτορας Παιδαγωγικών
