Του Μπάμπη Δρακόπουλου
Ο ιστορικός του μέλλοντος ασφαλώς θα έχει να κάνει εύκολη δουλειά σε ό,τι αφορά τη διαπιστωμένη πλέον ιδεολογικοπολιτική ένδεια και τις παθογένειες του πολιτικού κόσμου των ημερών μας και ειδικά με την ηγετική ανεπάρκεια του κ. Μητσοτάκη, παραδόξως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και, πλέον τούτου, εν δυνάμει αυριανού πρωθυπουργού...
Η ανευθυνότητα, το ψέμα και η προπαγάνδα -γκεμπελικού τύπου- εκφωνούνται από επίσημα χείλη και αναπαράγονται από διάφορους τηλεσκουπιδιοδίαιτους, αδιαφορώντας για τον τόπο και το θυμικό του λαού μας. Είναι πράγματι τραγικό το κατάντημα ορισμένων αργυρώνητων δημοσιογραφούντων εκτός ορίων αντικειμενικότητας και ηθικής, που διασύρουν και σπιλώνουν το δημοσιογραφικό λειτούργημα.
Ζούμε τις ακραίες συνέπειες μιας σειράς από χρονίζουσες παθογένειες, που λειτουργούν αμφίδρομα μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής. Κυρίως μεταξύ των δυνάμεων της αντιπολίτευσης -αξιωματικής και ελάσσονος- του δημοκρατικού τόξου και με ιεροφάντες τους φοβερούς και αδίστακτους μηχανισμούς που εκπορεύονται από τα διάφορα κρατικά και παρακρατικά κέντρα εξουσίας, ικανούς να δυναμιτίζουν ανά πάσα στιγμή την ομαλή ανέλιξη του τόπου και της δημοκρατίας.
Ο δεκαετής εφιάλτης της πτώχευσης. Η αλλοτρίωση του πολίτη σε πελάτη του πολιτικού (πολιτικάντη). Κάθε μορφή παρακράτους. Η ανυπαρξία πολιτικών υποκειμένων, οριοθετημένων -ιδεολογικά, πολιτικά, κοινωνικά, καθώς και ηθικά- είναι αποτελέσματα και όχι αιτίες. Είναι δε ηλίου φαεινότερον ότι τα αποτελέσματα αυτά αναπαράγονται και ο μόνος τρόπος θεραπείας βρίσκεται στις αλλεπάλληλες και πολυεπίπεδες ρήξεις σε όλα τα επίπεδα.
Οι ρήξεις δίχως προοδευτικό πρόσημο και όταν δεν στοχεύουν σε προοδευτικές κατακτήσεις για όλο τον λαό δεν μπορεί να είναι ουσιαστικές και στο τέλος εκφυλίζονται αυτοαναιρούμενες. Ισχυρίζομαι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας στοχεύουν και παλεύουν για αυτού του είδους τις ρήξεις και αγωνίζονται για τη δημιουργία των αναγκαίων συσχετισμών σε πολιτικοκοινωνικό επίπεδο. Και μάλιστα από θέση αρχών πλειοψηφίας - μειοψηφίας.
Τούτων δοθέντων φαντάζει αδόκιμη οποιαδήποτε έννοια δημιουργίας απλά μελών της δημοκρατικής διακυβέρνησης της χώρας. Χρειάζεται κάτι περισσότερο. Χρειάζεται να είναι καθαρό το πολιτικοκοινωνικό περιεχόμενο της συμπαράταξης. Χρειάζεται να περιγράφονται καθαρά οι στοχεύσεις των αλλεπάλληλων ρήξεων διαρθρωτικού - θεσμικού χαρακτήρα που έχει ανάγκη ο τόπος και βεβαίως οι ριζικές αλλαγές που πρέπει να επέλθουν στο κοινωνικό εποικοδόμημα.
Δεν κομίζουμε "γλαύκα", είναι όμως αναγκαίες ορισμένες αποσαφηνίσεις. Διότι:
α) Έτσι αφαιρούνται βασικά ερείσματα της μαύρης προπαγάνδας των δυνάμεων της οπισθοδρόμησης και της παλινόρθωσης μιας ανερμάτιστης συντήρησης.
β) Φαίνεται να χωλαίνει σημαντικά και εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ η προσπάθεια εκλαΐκευσης της στρατηγικής και των μόνιμων στοιχείων της πολιτικής του...
γ) Πρέπει να είναι απολύτως καθαρά τα όρια των αρχών και στοχεύσεων των δυνάμεων που επιχειρούν τη ρήξη με όρους επαναστατικής διαδικασίας. Αέναης επαναστατικής διαδικασίας.
δ) Ίσως το σημαντικότερο: Τίποτα δεν αποκλείει την υπονόμευση διά της γνωστής μεθόδου του προβοκατόρικου εισοδισμού. Οι εκμεταλλευόμενοι το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς θα αποπειραθούν να επαναλάβουν τα ίδια και χειρότερα.
Η αντιΣΥΡΙΖΑ συσπείρωση του συνόλου της αντιπολίτευσης γύρω από τη συνθηματολογία που υπαγορεύεται στον Κ. Μητσοτάκη από καραμπινάτους ακροδεξιούς εισοδιστές ένα στόχο έχει: Να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας, ώστε να επανακάμψει ο τόπος στην προ του 2015 κατάσταση της ρεμούλας και της ατιμωρησίας.
Η δεδομένη αδυναμία του συνόλου της αντιπολίτευσης να ασκήσει προγραμματική αντιπαράθεση με την κυβέρνηση αντανακλά τις συνολικές αδυναμίες και παθογένειες του πολιτικού συστήματος και του τρόπου διακυβέρνησης που υπερασπίζονται. Η δε δομική τάχα αντιπολίτευση που ασκεί το ΚΚΕ δεν είναι παρά το φύλλο συκής του νεοσταλινικού πολιτικού κρετινισμού και που το αθροίζει αντικειμενικά στη μητσοτακίζουσα αντιπολίτευση. Με την ίδια ακριβώς συνθηματολογία και τους ίδιους στόχους.
Δυστυχώς είναι βέβαιο πως, αργά ή γρήγορα, ο κόσμος της Αριστεράς, που για λόγους συναισθηματικούς κυρίως ακολουθεί το ιερατείο του Περισσού, θα τους γυρίσει την πλάτη για να στοιχηθεί με τις συνεπείς δυνάμεις των αλλεπάλληλων ρήξεων και της ανατροπής.
Το διακύβευμα εν όψει των επερχόμενων εκλογικών αναμετρήσεων είναι σαφές: πρόοδος ή συντήρηση. Όλο το αντιπολιτευτικό φάσμα μπροστά στα προγραμματικά του αδιέξοδα έχει επιλέξει την πόλωση με λαϊκίζουσα συνθηματολογία αδιαφορώντας για τα ποιοτικά στοιχεία της πολιτικής ζωής και για τα πραγματικά προβλήματα του λαού και του τόπου.
Το διακύβευμα παίρνει ιδιαίτερες διαστάσεις σε ό,τι αφορά τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Διότι: Σε συνθήκες δομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος και της επέλασης ενός ψευδεπίγραφου οικονομικού φιλελευθερισμού επιχειρείται ένα είδος "επαναχάραξης του κόσμου". Στον άμεσο και ευρύτερο διεθνή μας περίγυρο εξελίσσονται τεκτονικές αλλαγές. Ακόμη και αλλαγή συνόρων.
Το ερώτημα είναι αν θα αυτοεγκλωβιστούμε, ώς χώρα, στην εθνικιστική συνθηματολογία και πολιτικές που διαχρονικά έχουν οδηγήσει τον τόπο σε ήττες και συμφορές ή αν θα συνεχίσουμε με την εξισορροπημένη εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης της Αριστεράς και της προόδου, οι καρποί της οποίας είναι πλέον χειροπιαστοί.
Να μη μας διαφεύγει δε ότι το ιδεολογικό έλλειμμα της "νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης" έρχεται να καλύψει η Ακροδεξιά και ο ναζισμός. Στην πραγματικότητα πρόκειται για σκληρή ταξική επιλογή του νεοφιλελευθερισμού στην οικονομία και μια από τις κύριες αιτίες ανόδου της Ακδροδεξιάς διεθνώς και ειδικά στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ.
Η στόχευση του συνόλου της αντιπολίτευσης που ανήκει στο λεγόμενο "δημοκρατικό τόξο"... για απίσχνανση των ακροδεξιών - ναζιστικών μορφωμάτων, με την υιοθέτηση ακροδεξιών συνθημάτων, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο αντίθετο ακριβώς αποτέλεσμα.
