Εννοείται πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί, αλλά και δεν θέλει να γίνει ΠΑΣΟΚ. Εννοείται πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί, αλλά και δεν θέλει να γίνει (ή να το παίξει) Σοσιαλδημοκρατία, ούτε Κεντροαριστερά. Όσα ακούγονται και γράφονται σχετικώς είναι απλώς ανοησίες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν, είναι και θα παραμείνει κόμμα της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αυτό είναι το στίγμα του, αυτή η πολιτική του σκευή η σταθερή, αυτή και η προίκα του η αναπαλλοτρίωτη. Έτσι πήγε από το 4,6% του 2009 στο 26,89% του 2012 και από κει στο 36,34% του 2015. Κι έτσι θα συνεχίσει...
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΪΚΟΥ
Ναι, είναι ανοησίες όσα λέγονται και γράφονται σχετικώς. Πολιτικές ανοησίες που έχουν να κάνουν με την εμμονή «κατηγοριοποίησης» των πάντων. Όπου πρέπει οπωσδήποτε όλα να χωρέσουν στα γνωστά μας κουτάκια, τα βολικά. Κι αν κάποια στιγμή παρουσιαστεί κάτι διαφορετικό, κάτι που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα, κάτι τέλος πάντων που μας ξενίζει επειδή δεν χωράει στα δεδομένα καλούπια, σπεύδουμε να το εντάξουμε με το ζόρι. Έτσι και τώρα, καθώς μάλιστα στους δύο τελευταίους ανασχηματισμούς εισήλθαν στην κυβέρνηση στελέχη προερχόμενα από το ΠΑΣΟΚ. Καθώς όλο και περισσότεροι πασοκογενείς εκφράζονται «συντροφικά» για τον ΣΥΡΙΖΑ και για τον πρωθυπουργό. Και καθώς τελευταία διαμορφώνεται «κίνημα» με σκοπό τη συγκρότηση προοδευτικού πόλου με άξονα τον ΣΥΡΙΖΑ. Ιδού το πεδίο το βολικό για κάποιους να ανακαλύψουν τη μεταμόρφωση του -κατά Φώφην νεοκομμουνιστικού- ΣΥΡΙΖΑ σε αντίγραφο του ΠΑΣΟΚ...
Είναι όμως, από την άλλη, και κάποιοι «γηγενείς» συριζαίοι που διατυπώνουν, με την κάθε αφορμή, την καχυποψία τους απέναντι στις τέτοιες διευρύνσεις και την ανησυχία τους για ενδεχόμενη νόθευση της καθαρότητας και της αυθεντικότητας του πολιτικού προφίλ του κόμματός τους. Ενόχληση και ανησυχία που εκφράστηκε και με αφορμή τα πρόσωπα του τελευταίου ανασχηματισμού. Ή ακόμη και προκειμένου για τη «Γέφυρα», την πρόσφατη προσπάθεια διαμόρφωσης του προοδευτικού μετώπου, που θα αντιπαρατεθεί με το συντηρητικό στις επικείμενες εκλογικές αναμετρήσεις...
Για το σήμερα και για το αύριο...
Ήταν τον Σεπτέμβριο του 2018 όταν ο υπουργός Υποδομών Χρήστος Σπίρτζης, μιλώντας στην «Νέα Σελίδα», αναφέρθηκε στη γραμμή που, κατά την άποψή του, συνδέει τον Ανδρέα Παπανδρέου με τον Αλέξη Τσίπρα λέγοντας χαρακτηριστικά: «Ήρθε η ώρα με τον Αλέξη να προχωρήσουμε από κει που το άφησε ο Ανδρέας. Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε πραγματικά την Ελλάδα και την Ευρώπη με προοδευτικές συγκλίσεις, συνεργασία και όραμα». Ε, λοιπόν, και τότε ήταν αρκετοί όσοι ενοχλήθηκαν και από τις δύο πλευρές.
Δεν βαριέστε, μιζέριες, κοντόφθαλμες πολιτικές μιζέριες. Αρκεί να δει κανείς τη φυσιολογία του «κοινωνικού ΣΥΡΙΖΑ» και θα καταλάβει. Αρκεί να σκεφτεί, με ανοιχτό μυαλό βεβαίως, τι αντιπροσωπεύει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, τι σημαίνει και τι εκφράζει σήμερα ο Τσίπρας για την ελληνική κοινωνία. Για να αντιληφθεί ότι το μεγαλύτερο, το πολύ μεγαλύτερο μέρος του κόσμου που συσπειρώθηκε γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 έως και σήμερα προέρχεται από το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ. Από την αριστερότερη, από τη ριζοσπαστικότερη πτέρυγά του. Και ότι, επιτέλους, όλος αυτός ο κόσμος που συγκροτεί σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ δικαιούται να έχει όποιες αναφορές πολιτικής καταγωγής επιθυμεί. Μπορεί, αν θέλει, να «λογοδοτεί» ιστορικά στον Δρακόπουλο και τον Κύρκο και τον Μπανιά ή στον Φλωράκη, ή και στον Ανδρέα, γιατί όχι. Αφού, στο κάτω - κάτω, δεν αποτυπώνεται δια αυτών των αναφορών παρά η πλήρης η απτή πραγματικότητα.
Εντελώς διαφορετική είναι η κατηγορία των σοσιαλδημοκρατικής αναφοράς στελεχών που προσεγγίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών. Ή, τουλάχιστον, τότε «εκδηλώθηκαν» για πρώτη φορά. Φαινόμενο ιδιαίτερης σημασίας και ξεχωριστού πολιτικού βάρους, δεδομένου ότι πρόκειται, κατά μεγάλο μέρος, για πνευματικούς ανθρώπους, οι οποίοι εκφράστηκαν κατ’ αρχάς με την εκδήλωση του Μεγάρου και ως συνέχεια διά της «Γέφυρας». Αλλά και δεδομένου ότι οι περισσότεροι απ’ αυτούς στάθηκαν απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ όταν εκείνος βρισκόταν στην αντιπολίτευση, αλλά και κατά την πρώτη περίοδο της διακυβέρνησής του. Θα ’λεγε κανείς ότι πρόκειται για «νεοπροσύλητους» (κι ας μην παρεξηγηθεί παρακαλώ ο όρος) στο περί τον ΣΥΡΙΖΑ προοδευτικό μέτωπο. Πολιτική μαγιά, έτσι κι αλλιώς, πολύτιμη, αν όχι ανεκτίμητη, για το κυβερνών κόμμα και για την προσπάθειά του.
Κι όλ’ αυτά δίχως ο Αλέξης Τσίπρας και το κόμμα του να «υποθηκεύσουν» το στίγμα τους ως πολιτικού σχηματισμού της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς. Πρόκειται για τον «κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ» όπως εκφράζεται σήμερα απ’ όλες αυτές τις κατηγορίες, απ’ όλες αυτές τις «φυλές» αν προτιμάτε, που αποτελούν την προίκα και τον πλούτο και την παρακαταθήκη της Αριστεράς για το σήμερα και για το αύριο του τόπου...
