"Το θέμα Πολάκη". Πού είναι άραγε το θέμα; Είναι υπαρκτό ή κατασκευασμένο και παράγωγο στη χοάνη της διαστρέβλωσης; Αν είναι υπαρκτό, αντανακλά μία πρακτική, την ίδια που άνθισε στην Ελλάδα από το 1989 και κορυφώθηκε μετά το 2000 επισφραγίζοντας τη χρεοκοπία του 2009;
Ή το πραγματικό θέμα έχει να κάνει με το άλλο μισό της Αριστεράς, δηλαδή όχι μόνο με την ηθική, αλλά με την πρακτική και την αισθητική παρέμβαση στην πολιτική διαδικασία;
Ξεκινάμε από το πρώτο. Η πραγματική είδηση "βόμβα" σαφώς και είναι το σκάνδαλο με τα οικονομικά των κομμάτων. Σκάνδαλο πραγματικό και διαχρονικό.
Όσο στημένη ειδησεογραφία και να επιλέγει κανείς, είναι αδιανόητο να προσπεράσει το γεγονός ότι ο Θ. Τσουκάτος κατά την απολογία του για την υπόθεση Siemens είπε καθαρά ότι τα ταμεία του ΠΑΣΟΚ εισέρρευσαν 16 δισεκατομμύρια δραχμές από διάφορες εταιρείες.
Με αυτά τα λεφτά κερδήθηκαν οι εκλογές του 2000, που, για όσους θυμούνται, κρίθηκαν υπέρ του ΠΑΣΟΚ στο όριο, κυριολεκτικά για λίγες δεκάδες χιλιάδες ψήφους.
Και προφανώς δεν είναι μόνο το ΠΑΣΟΚ. Και το άλλο πρώην κραταιό κόμμα της Ν.Δ. στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό σε τέτοιες «χορηγίες» επιχειρήσεων. Με άλλα λόγια, υπήρχε συστημική δωροδοκία κομμάτων και αξιωματούχων, το δε ποσό, πέραν των "μαύρων", που επισήμως επιβάρυνε τις τράπεζες και τα δημόσια οικονομικά από τα δύο κόμματα φτάνει τα 450 εκατομμύρια ευρώ.
Πάμε τώρα στο δεύτερο. Υπάρχουν ερωτήματα για το δάνειο Πολάκη;
Τα πραγματικά ερωτήματα τα βάζουν οι καθημερινοί άνθρωποι, που μεγαλώνουν επίσης παιδιά με φροντιστήρια και πανεπιστήμια χωρίς την παραμικρή βοήθεια. Προφανώς - σε ένα νόμιμο δάνειο - δεν μπορεί να βάλει τα ίδια ερωτήματα το πολιτικό προσωπικό με τις διαχρονικές χορηγίες.
Τελειώνει το θέμα εδώ; Όχι. Υπάρχει και η... έρμη καθημερινή πολιτική πρακτική και παρέμβαση που για την Αριστερά δεν (θα) πρέπει να μοιάζει ούτε από μακριά στους απέναντι. Κινδυνεύει όμως να μοιάσει στην περίπτωση που κάποιος θεωρεί τον εαυτό του ως τον μοναδικό και αυθεντικό εκπρόσωπο στον καθημερινό πόλεμο με το "σύστημα".
Ο αγώνας αυτός είναι διαρκής και έρχεται και η στιγμή που θα έχει και προσωπική σφραγίδα. Όμως δεν μπορεί να μεταβάλλεται σε προσωπική υπόθεση. Δεν είναι ένας "ανοιχτός προσωπικός λογαριασμός". Η μάχη με τη διαπλοκή και τη διαφθορά είναι μια συλλογική δουλειά, έκφραση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, αλλά και του βασικού πολιτικού υποκειμένου που συνεχίζει να το σηκώνει στις πλάτες του.
"Αυτό κυρίως είναι το θέμα, Παύλο"... Αν κάποιος θεωρεί εαυτόν αυθεντία και μιλάει στους άλλους "με τη γλώσσα που καταλαβαίνουν", τότε κινδυνεύει να πέσει στην παγίδα τους. Κι ας τα λέει σωστά ο κουζουλός...
