Του Αγγελου Τσέκερη
Το σύνταγμα είναι ο καταστατικός χάρτης ενός κράτους και περιέχει τους απαράβατους κανόνες πάνω στους οποίους θεμελιώνεται το πολίτευμα - εν προκειμένω η δημοκρατία. Κατά συνέπεια η συζήτηση γύρω από το σύνταγμα και το περιεχόμενό του είναι μια κορυφαία δημοκρατική διαδικασία. Μια διαδικασία διαλόγου, επιχειρημάτων και αντιπαράθεσης σε θέματα αρχών.
Δύσκολα μπορεί κάποιος να πει ότι η πρόσφατη συζήτηση για τη συνταγματική αναθεώρηση προβλήθηκε από τα ΜΜΕ από μια τέτοια πλευρά. Αντίθετα, αυτό που κυριάρχησε ήταν η αντιπαράθεση γύρω από τον τρόπο εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας και μάλιστα από την εντελώς μικροπολιτική του διάσταση.
Δεν συζητήθηκε, δηλαδή, καν το ποιος είναι ο ορθότερος τρόπος εκλογής του Προέδρου, ώστε να υπηρετείται το κύρος και η λειτουργία του θεσμού, αλλά το πώς κάθε πλευρά σκόπευε να εργαλειοποιήσει στο άμεσο μέλλον τον τρόπο εκλογής που προωθούσε. Και αξίζει να σημειωθεί ότι όλος αυτός ο καυγάς ξέσπασε σε ένα ζήτημα στο οποίο οι βασικές πολιτικές δυνάμεις καταρχήν συμφωνούσαν: την αποσύνδεση της εκλογής του Προέδρου από τις εθνικές εκλογές.
Αυτή η στρέβλωση της συζήτησης στον δημόσιο χώρο οφείλεται προφανώς στο χαμηλό πολιτικό επίπεδο των ΜΜΕ, που αλληλοσυνδέεται, χωρίς όμως να ταυτίζεται, με το μέσο πολιτικό επίπεδο της κοινωνίας του τουίτερ και του φέισμπουκ. Υπάρχουν όμως και δύο σοβαροί πολιτικοί λόγοι για τους οποίους ενισχύθηκε αυτή εκφυλιστική τάση. Και οι δύο σχετίζονται με την επικοινωνιακή στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας.
Ο πρώτος λόγος είναι ότι στις προτάσεις που υποβλήθηκαν για την αναθεώρηση συγκρούστηκαν δύο καθαρές αντιλήψεις: Η μία που προωθεί τον προοδευτικό θεσμικό εκσυγχρονισμό και την κατοχύρωση βασικών κοινωνικών δικαιωμάτων. Και η άλλη που επιδιώκει τη συνταγματική διασφάλιση των δικαιωμάτων της αγοράς. Είναι προφανές ότι, μετά από οκτώ βάναυσα χρόνια κρίσης, μια αντιπαράθεση επί της ουσίας για τα ζητήματα αυτά δεν συμφέρει τη Νέα Δημοκρατία. Της είναι προτιμότερο, αλλά και ευκολότερο, να υποβιβάσει την όλη συζήτηση στο επίπεδο του μικροκομματισμού.
Ο δεύτερος λόγος σχετίζεται με τη γενικότερη επικοινωνιακή πολιτική της Ν.Δ. Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν θέλει να νομιμοποιήσει την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ μπαίνοντας σε διάλογο μαζί τους. Προτιμά να πάει στις εκλογές με σύνθημα τη ρεβάνς από τους καταχραστές της εξουσίας, τους προδότες τους, άξεστους κ.λπ. Και με αυτούς κανείς διάλογος δεν μπορεί να γίνεται, διότι το αφήγημα της πόλωσης αυτομάτως καταρρέει.
Σε αντίθεση με την πρακτική της μικροπολιτικής και της πόλωσης στην οποία κινείται η Ν.Δ., η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε για δύο μέρες στη Βουλή μια μάχη θέσεων και αρχών. Μάχη για να γίνει κατανοητό στην κοινωνία το προοδευτικό πλαίσιο που συγκροτείται από προτάσεις όπως η θρησκευτική ουδετερότητα του κράτους, η προστασία του περιβάλλλοντος, η κατοχύρωση των βασικών κοινωνικών αγαθών και των εργασιακών δικαιωμάτων. Μάχη για να εξηγηθεί ποιες στρατηγικές επιδιώξεις κρύβονται πίσω από προτάσεις που θέλουν να ευθυγραμμίσουν το σύνταγμα με τη λογική της αγοράς. Και, τέλος, μάχη για το επίπεδο του πολιτικού λόγου και της πολιτικής επιχειρηματολογίας.
Η "Αυγή" καταγράφει σήμερα κάποια τμήματα από τις εξαιρετικές, στο σύνολό τους, παρεμβάσεις των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Το κριτήριο δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά το ότι στα αποσπάσματα αυτά συμπυκνώνεται με επαρκή τρόπο για τον αναγνώστη η επιχειρηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ στη συνταγματική αναθεώρηση. Γιατί πιστεύουμε ότι το ξεκάθαρο προοδευτικό πρόσημο και ο πολιτικός λόγος ουσίας, μαζί με το πολιτικό ήθος σε όλα τα επίπεδα, αρθρώνουν αυτό που ο αντίπαλος φοβάται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο: την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς.
